Ξεφτίλα. Ε, και λοιπόν;

Ξεφτίλα εδώ, ξεφτίλα εκεί, ξεφτίλα παραπέρα. Ο λόγος για την ξεφτίλα της «αριστεράς» του Συ.ρι.ζα. Ξεφτίλα οι δηλώσεις στελεχών για τα φασισταριά της ΧΑ, ξεφτίλα τα δακρυγόνα και τα χημικά στους εργαζόμενους, ξεφτίλα τα ψίχουλα στους συνταξιούχους, ξεφτίλα οι άμεσοι και έμμεσοι φόροι, ξεφτίλα η οσφυοκαμψία και τα ξεπουλήματα, ξεφτίλα ο χαμελεοντισμός, ξεφτίλα παντού.

Ε, και λοιπόν; Σταματάμε τη ξεφτίλα ξορκίζοντάς την; Η ξεφτίλα δεν είναι ξωτικό. Δεν είναι καλικάντζαρος να φοβηθεί και να μην κατέβει από τη καμινάδα.

Ξεφτίλα, είναι η πολιτική που φορτώνει τα βάρη στη βαρυφορτωμένη κι ασθμαίνουσα κοινωνία για να εξασφαλίσει το ξεπέρασμα της κρίσης και την άνθηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η ξεφτίλα αυτή έχει ιδεολογική ταυτότητα. Έχει στρατηγική και τακτική. Είναι η πολιτική της άρχουσας τάξης. Καμία σημασία δεν έχει κάτω από ποια σημαία και με ποιον επιθετικό προσδιορισμό θα εξασφαλίσει τα συμφέροντά της.

Ξεφτίλα είναι σίγουρα μεγάλη  για εκατοντάδες στελέχη και μέλη του Συ.ρι.ζα που υπερασπίζονται και σήμερα τις επιλογές και τις πολιτικές της πάλαι ποτέ «ριζοσπαστικής αριστεράς». Άλλοι για την εξουσία και την αμειβόμενη καρέκλα, άλλοι για ένα κόκκαλο, λιγότεροι ίσως λόγω κάποιας πιθανής μαλάκυνσης εγκεφάλου. Ξεφτίλα μεγαλύτερη ακόμα που συνεχίζουν να αυτοαποκαλούνται αριστεροί, όταν η κοινωνία τους λέει λαμόγια.

Ξεφτίλα τη λένε και χιλιάδες αυταπατώμενοι με την «αριστερά της ελπίδας» που αποδείχτηκε αριστερά της λεπίδας. Αυτοί οι τελευταίοι όμως τι περίμεναν;

Όσοι αναθέτουν τη ζωή και τα θέλω τους, τα δικαιώματα και τις ανάγκες τους, τα όνειρα και τις ελπίδες τους σε νταβατζήδες της εξουσίας τι περίμεναν ότι θα εισέπρατταν; Τα ίδια που εισέπραξαν και τα προηγούμενα χρόνια, το ίδια που θα εισπράττουν και στα μελλούμενα αν συνεχίζουν τις αναθέσεις τους. Και κάθε φορά πάλι ξεφτίλα θα τους προκύπτει. Οποία έκλπηξις;

Ξεφτίλα ακόμη μεγαλύτερη είναι να ελπίζεις ότι θα αλλάξουνε τα πράγματα χωρίς να βάλεις πλάτη.

Ξεφτίλα  είναι να σου κλέβουν το όνειρο κι εσύ να τους αφήνεις.

Ας μην ξορκίζουμε την ξεφτίλα. Δεν φοβάται, δεν φεύγει, δεν ξεπλένεται. Ανατρέπεται μόνο και θάβεται μια και καλή, αλλά γι’ αυτό χρειάζονται κότσια, ψυχή βαθιά, συνείδηση κι απόφαση να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Να παλέψουμε και να ματώσουμε.

Η κοινωνική απελευθέρωση δεν είναι κονσέρβα να την ανοίξουμε και να τη γευτούμε. Είναι πάλη ταξική. Πρέπει να κερδίσουμε τη μάχη στους δρόμους. Εκεί σταματάει η ξεφτίλα.

Άκης Ξενάκης