Τσίπρας και Μητσοτάκης βάζουν μαζί πλάτη για τα μνημόνια.

Συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ|ΑΝΕΛ – ΝΔ – Πρόβα τζενεράλε η χθεσινή συνεδρίαση στη βουλή και οι «κόντρες» μεταξύ Τσίπρα -Μητσοτάκη. «Δεν θα ψηφίζουμε ούτε τα δύσκολα, ούτε τα εύκολα, θα ψηφίζουμε ότι είναι επωφελές για την κοινωνία και την οικονομία», δήλωσε ο Κ. Μητσοτάκης αφού πρώτα φρόντισε να κατηγορήσει τον ΣΥΡΙΖΑ για τη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης – κάνοντας και κομμάτι αντιπολίτευση-  και επανέλαβε την άρνηση της ΝΔ να ψηφίσει το ασφαλιστικό, κάνοντας όμως απόλυτα σαφές ότι  δεν επιδιώκει εκλογές, δεν επιδιώκει οικουμενική και κατά συνέπεια  η κυβέρνηση δεν κινδυνεύει να χάσει τη δεδηλωμένη και θα περάσει μόνη της το ασφαλιστικό επωμιζόμενη και το πολιτικό του κόστος – κόστος που θα αποτελέσει αβάντα για τον Κ. Μητσοτάκη, όταν το πλήρωμα του χρόνου θα φέρει τις εκλογές. Εξασφαλίζει έτσι και ο Κ. Μητσοτάκης τον απαιτούμενο πολιτικό χρόνο για να ανασυντάξει το κόμμα του και αφήνει τη λάντζα στη κυβέρνηση περιμένοντας να παραλάβει «χάος», -βλ. ιδανικές συνθήκες – τουτέστιν όλα έτοιμα για να δρέψει μετά τους καρπούς από τα κόπια «της αριστεράς». Στον παρόν που όλη η κοινωνία δυστυχεί και είναι δυσαρεστημένη, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση αποδεικνύονται σύμμαχοι κι απόλυτα ευχαριστημένοι.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ /ΑΝΕΛ έχοντας σύμμαχο το μνημονιακό πολιτικό σύστημα θα επιδιώξει να ψηφίσει όλα τα προαπαιτούμενα ευελπιστώντας ότι θα λάβει ως ανταπόδοση της υπακοής –  βλ. υποταγής –  στους εταίρους, την μηδενικής αποτελεσματικότητας «ελάφρυνση του χρέους», όταν η οικονομία έχει διαλυθεί στην κυριολεξία και καμία επένδυση από τις αορίστως αναμενόμενες δεν πρόκειται ούτε να υλοποιηθεί –  γιατί άλλωστε; – ούτε και να αντιστρέψει την κατιούσα μιας οικονομίας προτεκτοράτου που δεν έχει καμία ελπίδα στον ευρωπαϊκό και το διεθνή καταμερισμό αυτή την περίοδο των τεράστιων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και των νέων στρατηγικών ανταγωνισμών και συμμαχιών που εκκολάπτονται μέσα από τις αντιπαραθέσεις και τους πολέμους της νέας τάξης πραγμάτων.

Έτσι μας απομένει να επωμισθούμε και το κόστος της τεράστιας προσφυγικής κρίσης αφού η συμφωνία της Συνόδου κορυφής αποτελεί φενάκη για την Ελλάδα ενώ μπορεί να αποδειχτεί πολλαπλώς επικερδής για τη γείτονα Τουρκία.

Η συμφωνία Μέρκελ /Ολάντ και Τσίπρα στη γραμμή της «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» αναλαμβάνει να σώσει τη συμφωνία της Σέγκεν υπό την προϋπόθεση ότι η Τουρκία για μια χούφτα ευρώ (3 – 5 δις) θα αποδεχτεί τη δημιουργία Hot spot στη γεωγραφική της επικράτεια ως πρώτο σταθμό της προσφυγικής ροής μέχρι τη σταδιακή μετεγκατάσταση μέρους αυτών των ανθρώπων αυτών στην Ευρώπη. Η Τουρκία φέρεται να αποδέχεται την πρόταση υπό την προϋπόθεση ότι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης (hot spot) θα δημιουργηθούν στα εδάφη της Βόρειας Συρίας που σύντομα μπορεί να ελέγχονται από τους Κούρδους οδηγώντας στη δημιουργία Κουρδικού κράτους. Όπερ σημαίνει άνθρακες ο θησαυρός και η «διπλωματική επιτυχία» που διατυμπανίζει η κυβέρνηση και οι «δυσαρεστημένοι» καναλάρχες που την στηρίζουν εξώφθαλμα.

Έτσι με δεδομένο το κλείσιμο των συνόρων από τα βόρεια είναι δεδομένος και ο εγκλωβισμός των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων που επιθυμούν να μεταναστεύσουν στις χώρες της βόρειας Ευρώπης, στην Ελλάδα. Τα Ελληνικά στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι βέβαιο ότι είναι τα μόνα που θα λειτουργήσουν και η χώρα θα επωμισθεί το κόστος ολοκληρωτικά, προκειμένου να συμβάλλει η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα σε μια «καλύτερη Ευρώπη», όπως ο ίδιος δήλωσε, ψέγοντας τον Βρετανό πρωθυπουργό για το δημοψήφισμα και τη βέβαιη αποχώρηση από την Ε.Ε.

Με τη στήριξη των Ευρωπαίων «εταίρων» και την ανοχή /συμμαχία της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο κ. Τσίπρας ευελπιστεί να περάσει το κάβο, να υποτάξει τις αντιδράσεις και τις αντιστάσεις της κοινωνίας κι ίσως ευελπιστεί ως μαθητευόμενος μάγος ότι κάπου στο βάθος μπορεί να του δοθεί η άδεια της εφαρμογής από τη λυκοσυμμαχία του κεφάλαιου, κάποιου αόριστου παράλληλου προγράμματος, που θα εξασφαλίζει στους πολλούς μια στοιχειώδη επιβίωση και στους ολίγους ικανά κέρδη για να τον διατηρήσουν στην εξουσία.

Όπως πάντα και παντού το κλειδί για να γυρίσει η ρόδα της ιστορίας στη μεριά της κοινωνίας, η τελευταία είναι το κλειδί. Ο λαός, οι εργαζόμενοι, οι νέοι είναι αυτοί που μπορούν να έχουν τον τελευταίο λόγο. Τότε όλοι οι σχεδιασμοί κι οι συμμαχίες ανατρέπονται και τότε οι λίγοι ψάχνουν για ελικόπτερα αφού οι πολλοί περνάνε στο προσκήνιο δυναμικά κι αμετακίνητα απαιτώντας το σύνολο των αναγκών και των δικαιωμάτων τους αδιαπραγμάτευτα, χωρίς αναθέσεις και συμψηφισμούς. Χωρίς ψευδαισθήσεις, αναμονές και πισωγυρίσματα. Οι μέρες και οι μήνες που έρχονται μένουν να το αποδείξουν. Ή να το διαψεύσουν. Οψόμεθα.

Άκις Ξενάκις