ΤΟΞΙΚΗ “ΑΝΑΠΤΥΞΗ”

Τον Ιούλιο του 2012 ο Μοχάμεντ Ικμπάλ, εργάτης από το Πακιστάν πότισε με το αίμα του τη πρέσα ανακύκλωσης στις εγκαταστάσεις της εταιρίας Γενική Ανακύκλωση ΑΕ στη Νέα Ζωή Ασπρόπυργου. 2χρόνια νωρίτερα ένας άλλος εργάτης από το Μπαγκλαντές έχασε τη ζωή του με τον ίδιο φρικτό θάνατο τρυπημένος από τη πρέσα. Τα ατυχήματα όλα αυτά τα χρόνια ως και ακρωτηριασμοί δεν έλειψαν. «Ευτυχώς» ήταν μετανάστες, τότε. Αργότερα συνηθίσαμε το θάνατο από εργατικά ατυχήματα κι έτσι ο απόηχος των τεσσάρων εργατών που έχασαν πρόσφατα τη ζωή τους στα ΕΛΠΕ δεν μας απασχόλησε για πολύ. Όπως δεν απασχόλησε και την πολιτεία μετά τα συλλυπητήρια.

Οι εργαζόμενοι έχουν δώσει πολλά χρόνια αγώνες. Το 2014 προχώρησαν στη κατάληψη της εταιρίας διεκδικώντας δεδουλευμένα μηνών. Η πολιτεία τους απάντησε με τα ΜΑΤ για λογ/μο της εργοδοσίας με συλλήψεις απεργών και αλληλέγγυων που τους στήριζαν.

Η συγκεκριμένη εταιρία – και δεν είναι η μόνη – επιβραβεύτηκε για την «αναπτυξιακή της συνεισφορά» πέρυσι με 1εκ€ κι αμέσως μετά, μέσα στην ίδια χρονιά, ξεκίνησε τις απολύσεις.

Αυτή την ανάπτυξη διαπραγματευόμαστε τέσσερις μήνες με τους «εταίρους»; Αυτή η ανάπτυξη αποτελεί «κόκκινη γραμμή» και δεν εξελίσσεται καμία νομοθετική παρέμβαση της κυβέρνησης για τις τοξικές βόμβες στο Θριάσιο ή για τη διαχρονική έλλειψη κανόνων λειτουργίας και ειδικά μέτρων ασφάλειας και συνθηκών εργασίας; Τόσο αναλώσιμη είναι η ζωή του εργαζόμενου και των κατοίκων στις αντίστοιχες περιοχές;