ΤΟ ΘΗΡΙΟ ΔΕΝ ΧΟΡΤΑΙΝΕΙ ΠΟΤΕ

Η καθημερινή «διαπραγμάτευση» κι όλοι μαζί οι κυβερνητικοί «διαπραγματευτές» και καρεκλοκένταυροι της εξουσίας που παρελαύνουν καθημερινά στα ΜΜΕ γνωρίζουν πολύ καλά ότι έχει ξεκινήσει η προώθηση του 4^ου μνημόνιου – και την οποία έχουν προ πολλού αποδεχτεί – αλλά ροκανίζουν το χρόνο προκειμένου να επιβάλλουν, χωρίς αντιδράσεις, την αποδοχή του στους ήδη αποκαμωμένους εργαζόμενους και τους εξαθλιωμένους συνταξιούχους.  Όσοι ζουν τον εφιάλτη της ανεργίας τα τελευταία χρόνια πρέπει να πεισθούν ότι η «ανταγωνιστικότητα», βλέπε κινεζοποίηση, είναι η μόνη οδός για να βρεθεί μεροκάματο, αποδεχόμενοι στην πραγματικότητα να μετατραπούν σε σύγχρονους δουλοπάροικους.

Η μείωση του αφορολόγητου θα ανεβάσει ακόμη περισσότερο την ήδη βαριά φορολογία που επιβάλλει «η κυβέρνηση των αδυνάτων», επιβαλλόμενη οριζόντια, ενώ για τις επιχειρήσεις προβλέπονται φορολογικές ελαφρύνσεις, αφού αυτές θεωρούνται οι πυλώνες της επαγγελλόμενης ανάπτυξης.

Οι συνταξιούχοι, άμεσα ή σε μικρό χρονικό διάστημα, ή κατά διαστήματα, θα αντιμετωπίζουν τον πέλεκυ της «προσωπικής διαφοράς» βλέποντας τις  συνταξούλες να εξανεμίζονται.

Το θηρίο δεν χορταίνει. Τα μέτρα θα συνεχίζονται μέχρι να ρουφήξει ο καπιταλισμός και την τελευταία ρανίδα αίματος.

Ο Ελληνικός καπιταλισμός προετοιμάζεται για τα καλύτερά του. Τα ξένο κεφάλαιο παίρνει τη μερίδα του λέοντος από την άλλη κι όλοι τους μαζί πλέουν σε πελάγη ευτυχίας. Εάν δεν υπήρχαν οι Συριζανελαίοι θα έπρεπε να τους έχουν εφεύρει. Τέτοιος διαχειριστικός παπατζηδοτισμός, τόση ξετσιπωσιά και μαεστρία μαζί δεν χωρούσε σε καμία φαντασία, αυτό είναι αλήθεια. Δεν προέκυψε απλώς. Τώρα μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι είχε σχεδιαστεί.

Τα «πρωτογενή πλεονάσματα» ύψους 3,5% του ΑΕΠ για τα επόμενα χρόνια, θεωρούνται αδύνατα από τους ξένους τοποτηρητές. Εξ’ ου και η θέσπιση των «προληπτικών» μέτρων για μετά το 2019. Δίνουν απλώς παράταση των Συριζανελαίων στην εξουσία προκειμένου να εκτελέσουν την αποστολή τους. Τα μέτρα είναι απολύτως συγκεκριμένα και αφορούν αποκλειστικά μισθωτούς συνταξιούχους, ενώ οι δήθεν ελαφρύνσεις και το μοίρασμα του μελλοντικά υποθετικού 70% του πλεονάσματος είναι καθαρή εξαπάτηση.  Μπορεί να γελάει ο κόσμος, αλλά αυτό δεν πρόκειται να τον ανακουφίσει.

Υπάρχει ελπίδα; Η μοναδική διέξοδος της κοινωνίας, το έχουμε ξαναγράψει βρίσκεται στους δρόμους. Δυστυχώς μετά από εφτά χρόνια μνημόνια με τη λογική της ανάθεσης που υπερίσχυσε, της αναμονής που αποδεικνύεται αυτοκτονική και της εξαιρετικής διαχείρισης των Συριζανελαίων,  έχει διαμορφωθεί μια κατάσταση κοινωνικής παράδοσης χωρίς όρους.

Υπάρχει λοιπόν ελπίδα; Υπάρχει μόνο και εάν αποφασίσει η κοινωνία να θέσει από τα κάτω και στους δρόμους τους όρους. Να διακόψει την ανακωχή που απολαμβάνει το κεφάλαιο και η εξουσία και να αντεπιτεθεί. Εάν αυτό δε γίνει εφικτό, τα χειρότερα είναι δεδομένα και αναπότρεπτα. Στο παρόν τουλάχιστον. –  Β.Σ