Το «ΟΧΙ» του λαού και οι εφιάλτες των κυρίαρχων

Η 28^η Οκτωβρίου ήταν πάντα μια «δύσκολη» επέτειος για τους κυρίαρχους κύκλους της Ελλάδας. Σχεδόν όλες οι χώρες που βρέθηκαν αντιμέτωπες με τον Άξονα γιορτάζουν ως εθνική επέτειο τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου με την αντιφασιστική νίκη του Μαίου του 1945. Αντίθετα, η Ελλάδα γιορτάζει την είσοδό της σ’ αυτόν τον πόλεμο, το «ΟΧΙ» του λαού της, μαζί με το έπος της Εθνικής Αντίστασης, αυτή τη «νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε», όπως τη χαρακτήρισε ο γραμματέας του ΕΑΜ, Θανάσης Χατζής.

Αυτή ακριβώς η λαϊκή Αντίσταση ήταν πάντα το μεγάλο, αχώνευτο «αγκάθι» για τις κυρίαρχες τάξεις της Ελλάδας. Τους θύμιζε και τους θυμίζει το «προπατορικό τους αμάρτημα», την αποστασία από τον εθνικό αγώνα ή και την ανοιχτή σύμπραξη τμημάτων τους με τον κατακτητή. Ο εορτασμός της 28^ηςΟκτωβρίου επιβλήθηκε από τον μεγάλο πρωταγωνιστή της Αντίστασης, τον οργανωμένο λαό, ο οποίος, με πρωτοβουλία του νεογέννητου ΕΑΜ γιόρτασε για πρώτη φορά το ΟΧΙ στην Αθήνα ήδη το 1941.

Στα χρόνια που ακολούθησαν την απελευθέρωση, την ξένη επέμβαση και τον εμφύλιο, το «ΟΧΙ» της 28^ης Οκτωβρίου διατήρησε την εξεγερτική του δυναμική, η οποία εκφραζόταν άλλοτε υπόγεια, κι άλλοτε ανοιχτά, με εκρηκτικό τρόπο, παίρνοντας κάθε φορά καινούργιο, επίκαιρο περιεχόμενο, ανάλογα με τις καινούργιες απαιτήσεις του λαϊκού αγώνα. Τελευταία εκδήλωση αυτής της δυναμικής ήταν η μαζική, αυθόρμητη «ανταρσία» των πολιτών της Θεσσαλονίκης εναντίον του Μνημονιακού πολιτικού κόσμου, που προκάλεσε την πρωτοφανή ματαίωση της στρατιωτικής παρέλασης, στις 28 Οκτωβρίου του 2011.

Οι εποχές αλλάζουν, οι συνθήκες το ίδιο, αλλά το μήνυμα μένει στον βασικό του πυρήνα το ίδιο: Τα «ΟΧΙ» του λαού μπορεί κάποτε να προδίδονται και προσωρινά να ηττώνται, αλλά είναι αυτά που σφυρηλατούν την εθνική- λαϊκή συνείδηση της ανυπακοής στις κάθε είδους τυραννίες, διασώζοντας την ελπίδα της ελευθερίας και στις πιο δύσκολες συνθήκες.

Της ΑΜΑΛΙΑΣ ΚΡΙΕΖΗ

Αντί άλλης απότισης τιμής στην ιστορική επέτειο, δημοσιεύουμε αποσπάσματα από ένα άρθρο του Δημήτρη Γληνού που γράφτηκε το 1941 και ακούγεται, πιστεύουμε, από αρκετές πλευρές επίκαιρο:  

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ: «ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ»

«Μέσα στη σκληρότατη και απάνθρωπη σκλαβιά, την πείνα, την αρρώστια και την εξαθλίωση, όπου έριξαν τον ελληνικό λαό οι βάρβαροι καταχτητές του, υπάρχει κι ένας άλλος ακόμη εχθρός, ίσως ο πιο επικίνδυνος απ’ όλους. Ο εχθρός αυτός είναι κείνος, που καλλιεργεί τη μοιρολατρεία και την ψυχική νάρκωση, όπου έχουν συμφέρον να μας ρίξουν οι κατακτητές μας και οι κάθε λογής σύμμαχοί τους, φανεροί και κρυφοί. Η μια μορφή της μοιρολατρείας είναι κείνη, που ψιθυρίζει στον καθένα μας πως είμαστε πολύ μικροί και αδύναμοι για ν’ αντισταθούμε στην κολοσσιαία υπεροχή της δύναμης, που έχουν απέναντί μας οι εχθροί οπλισμένοι με φοβερά όπλα, οργανωμένοι, σκληροί και ανελέητοι. Ό,τι έγινε λοιπόν, έγινε. Νικηθήκαμε, χάσαμε τα πάντα. Ας υποταχθούμε στη μοίρα μας κι ας κοιτάξει ο καθένας να βολέψει τον εαυτούλη του, καταφέροντάς τα όπως μπορεί, πιάνοντας σχέσεις, λυγίζοντας τη ράχη του…

Η δεύτερη μορφή της μοιρολατρείας είναι κείνη, που ψιθυρίζει στ’ αυτί του καθενός μας, πως κάθεαντίσταση και κάθε αγώνας ενάντια στον εχθρό είναι άσκοπος και κάθε θυσία μάταιη, αφού έτσι κι αλλιώς άλλοι αγωνίζονται για να μας λυτρώσουν. Οι Εγγλέζοι και οι Αμερικανοί, οι Ρώσοι και οι Κινέζοι, όλοι αυτοί παλεύουν τώρα και για λογαριασμό δικό μας. Εμείς αρκετά αγωνιστήκαμε και πάθαμε, ας καθήσουμε τώρα ήσυχοι…

Πρέπει να κατανοήσουμε βαθιά την έννοια του εθνικού αγώνα. Σήμερα μιλάμε για εθνικόαπελευθερωτικό μέτωπο, για εθνικόν αγώνα. Μα την έννοια εθνικός την έχουνε κατατρίψει και της έχουνε δώσει άλλη σημασία στα περασμένα. Σήμερα με την έννοια εθνικός δεν σκεπάζουμε τα συμφέροντα μιας ολιγαρχίας, μιας μικρής μερίδας του λαού, που εκμεταλλευότανε την έννοια αυτή για να προσδώσει γενικό χαρακτήρα σ’ εκείνο που ανταποκρινότανε μόνο στα προνόμια και τα συμφέροντά της. Σήμερα η έννοια εθνικός σημαίνει παλλαϊκός. Σήμερα, που συνειδητοποιούνται όλα τα στρώματα του λαού, έθνος και λαός τείνουν και πρέπει να συμπέσουν. Δεν μπορεί να είναι εθνικό ό,τι δεν είναι παλλαϊκό. Και εθνικό απελευθερωτικό μέτωπο, σημαίνει παλλαϊκό απελευθερωτικό μέτωπο. Και εθνικός αγώνας για τη λευτεριά, σημαίνει παλλαϊκός αγώνας για τη λευτεριά, και για σήμερα και για αύριο και για πάντα…

Και μόνο σε μια τέτοια παλλαϊκή οργάνωση μπορεί να πετύχει ο γενικός φρονηματισμός του λαού, με το χτύπημα της μοιρολατρείας, της αδιαφορίας, του ατομικισμού, της προδοσίας κάθε μορφής. Γιατί όλοι θα πρέπει να καταλάβουμε, πως η προδοσία αρχίζει από την αδιαφορία…».

Πηγή: iskra – μέσω: http://vathikokkino.gr