Το «Όχι» έχει πολύ δρόμο ακόμη.

Στο τρίτο κατά σειρά δημοψήφισμα που γίνεται σε χώρες της ΕΕ η τελευταία αθροίζει τρία κατηγορηματικά «Όχι». Η ΕΕ και όσα εκπροσωπεί η στρατηγική αυτή συνεργασία του κεφαλαίου είναι προφανές ότι αρνείται να τα αθροίσει συνολικά αλλά στην ουσία ξέρουν πολύ καλά ότι τα αποτελέσματα βρίσκονται στην αντίθετη κατεύθυνση των σχεδιασμών τους κι είναι προκριματικά για τις αντιδράσεις και τις αντιστάσεις που με βεβαιότητα θα προκύψουν στο άμεσο μέλλον.

 Εάν εξαιρέσουμε το Βρετανικό όπου το ερώτημα ετέθη σαφές στα υπόλοιπα δύο (Ελλάδας – Ιταλίας) τα «θολά» ερωτήματα ήταν στην ίδια κατεύθυνση. Στην Ελλάδα επιδιώχτηκε η στήριξη της κυβέρνησης Τσίπρα. Στην Ιταλία η ΕΕ επεδίωξε τον περιορισμό της παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα με τη συγκέντρωση περισσότερων εξουσιών στην κεντρική κυβέρνηση του Ρέντσι, πιστού στο διευθυντήριο και τους σχεδιασμούς της ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης.

Τα «θολά» ερωτήματα στα δημοψηφίσματα Ελλάδας – Ιταλίας είχαν επίσης κοινά χαρακτηριστικά. Η δυσαρέσκεια του λαϊκού παράγοντα ήταν δεδομένη.  Τα αποτελέσματα είχαν σαφώς προβλεφθεί. Τα δημοψηφίσματα όμως μπορούσαν να προσφέρουν και στην περίπτωση που δεν είχαν τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα, την απαιτούμενη εκτόνωση και μετά να αναλάβουν δράση οι πολύπλοκοι σχεδιασμοί των διευθυντηρίων για τις «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις».

Η κινδυνολογία, οι νουθεσίες και οι απειλές αποδείχτηκαν επίσης – τυχαίο; – κοινό χαρακτηριστικό και στα τρία δημοψηφίσματα.

Για να εκτιμήσουμε επίσης τα αποτελέσματα αναμφίβολα οφείλουμε να εκτιμήσουμε το μέγεθος των λαϊκών αντιστάσεων / αντιδράσεων που αναπτύχθηκαν πριν από αυτά και κατά πόσον αποτέλεσαν τον καθοριστικό παράγοντα στο αποτέλεσμα ή όχι. Από τα δεδομένα με βεβαιότητα συνάγεται ότι η λογική της ανάθεσης συνεχίζει να είναι ανθεκτική.

Συμπέρασμα: Ο καπιταλισμός δεν κινδυνεύει άμεσα, αλλά ο λαός φαίνεται ότι αρχίζει να ξυπνάει από το βαθύ λήθαργο της καπιταλιστικής «ευδαιμονίας», έχει αντιληφθεί σαφώς ότι όταν ακούει για μεταρρυθμίσεις, ανάπτυξη και ευημερία τον περιμένουν νέα δεινά, αρχίζει να μετράει και να συνειδητοποιεί τη δύναμή του. Μπροστά μας ανοίγονται προκλήσεις και δυνατότητες για ένα ουσιαστικό και αποτελεσματικό λαϊκό κίνημα αντίστασης από τα κάτω και για τους κάτω, δυνατότητα που μπορεί πραγματικά να ανατρέψει όλους τους σχεδιασμούς και να καταστήσει το λαϊκό παράγοντα αδιαμφισβήτητο καταλύτη των εξελίξεων.

Το «Όχι» έχει πολύ δρόμο ακόμη από τις κάλπες μέχρι τους δρόμους που οφείλει να εκφραστεί αδιαπραγμάτευτα για να γίνει το πραγματικό Όχι της ρήξης και της ανατροπής, ο αδιαμφισβήτητος  καταλύτης της ιστορικής εξέλιξης.