Το ISIS και οι νεοβάρβαροι που καραδοκούν

Έναν χρόνο πριν, ο Francois Hollande δήλωσε στην εφημερίδα Le Monde ότι η Γαλλία εξοπλίζει και εκπαιδεύει αντάρτες του λεγόμενου Ελεύθερου Συριακού Στρατού από το 2012, δηλαδή τους τζιχαντιστές του μετώπου Al Nusrah, καθώς αυτοί «είναι οι μόνοι που μπορούν να γίνουν εγγυητές μιας δημοκρατικής μετάβασης του καθεστώτος». Τον ίδιο χρόνο, η Αμερική, η Βρετανία και η Τουρκία σε συνεργασία οργάνωσαν τη μεταφορά του οπλοστασίου του Καντάφι από τη Λιβύη στα χέρια του Ελεύθερου Συριακού Στρατού. Το 2012, η Σαουδική Αραβία προσέφερε χάρη και μισθό σε πάνω από 1000 θανατοποινίτες που θα εκπαιδεύονταν στρατιωτικά για να συνδράμουν τις δυνάμεις των τζιχαντιστών στη Συρία. Τον Αύγουστο του 2013, ο Ομπάμα πήρε πίσω την προαναγγελλόμενη επέμβαση στη Συρία με αφορμή την επίθεση με χημικά όπλα από τις δυνάμεις του Ασάντ, αφού το μέτωπο Al Nusrah προμηθεύτηκε χημικά όπλα και συγκεκριμένα αέριο Σαρίν, με τη διαμεσολάβηση Τούρκων και Σαουδάραβων.

Ο ISIS, γνήσιο τέκνο που ξεπήδησε από τους τζιχαντιστές της συριακής αντιπολίτευσης, δεν είναι, ωστόσο, ένα όργανο της γεωπολιτικής στρατηγικής καμιάς από τις παραπάνω κυβερνήσεις. Προέρχεται στον μεγαλύτερο βαθμό από τον πυρήνα της Αλ Κάιντα στο Ιράκ, η οποία είχε αποτελέσει σημαντικό παράγοντα στην αντίσταση των Σουνιτών απέναντι στην Σιίτικη κυβέρνηση και τις δυνάμεις κατοχής των ΗΠΑ και συσπείρωσε μεγάλο αριθμό ανδρών από τις κατώτερες τάξεις. Έχοντας υπό τον έλεγχό του πια σχεδόν το 40% των εδαφών της Συρίας μπορεί να πουλάει πετρέλαιο στη Συρία και το Ιράκ. Στην ανατολική Συρία οι πετρελαιοπηγές ελέγχονται κυρίως από τον ISIS, ενώ η εγγύτητά του στο Χαλέπι, τη μεγαλύτερη πόλη της Συρίας έχει, λένε πολλοί, μεγαλύτερη σημασία από την κατάληψη της Μοσούλης στο Ιράκ τον Ιούνιο του 2014. Μέσω των εδαφών που ενώνουν τα εδάφη που ελέγχει με την Τουρκία, ο ISIS έχει μια εξαγωγική διέξοδο προς τη Μεσόγειο και συγκεκριμένα από το λιμάνι Ceyhan. Η δίοδος όμως αυτή δυσκολεύει από την παρουσία των Κούρδων μαχητών που ελέγχουν όλο και περισσότερα σημαντικά σημεία της περιοχής των συνόρων. Μάλιστα, η περιοχή αυτή είναι η περιβόητη περιοχή που Αμερική και Τουρκία θα δημιουργούσαν μια «ουδέτερη» συνοριακή ζώνη στην οποία η παρουσία του τούρκικου στρατού θα δρούσε αναχαιτιστικά στον ISIS. Όλοι, ωστόσο, ξέρουν πως η παρουσία του τουρκικού στρατού θα ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να δημιουργηθεί μια στέρεα γέφυρα μέσω της οποίας το πετρέλαιο του ISIS θα εξάγεται στην Ευρώπη από την Τουρκία, διαδικασία που θα έπληττε τόσο τη Ρωσία, που για αυτό τον λόγο παρεμβαίνει στρατιωτικά, όσο και τη Σαουδική Αραβία που και αυτή λειτουργεί ως μέσο εξαγωγής πετρελαίου στην Ευρώπη, μάλιστα με την περήφανη αρωγή πλοίων ελληνικών συμφερόντων.

Οι Κούρδοι της Συρίας αποτελούν το 10% του πληθυσμού της με τον μεγαλύτερο αριθμό να βρίσκεται στα βορειοανατολικά. Η επίθεση ενάντια στους Κούρδους δεν γίνεται μόνο από τον ISIS, αλλά και από τη Jabhat al-Nusrah. Όλες οι ομάδες φαίνεται να ενώθηκαν για να επιτεθούν σε αυτές τις περιοχές, διαψεύδοντας δια της πράξης ότι υπάρχει μια πιο δημοκρατική και μια ακραία τζιχαντική αντιπολίτευση στη Συρία. Ο πόλεμος ισλαμιστών και Κούρδων ξεκίνησε με τη σύρραξη μεταξύ των ισλαμιστών επαναστατών και των μονάδων του κουρδικού YPG στην πόλη Ras al-Ayn. Οι Κουρδικές δυνάμεις εξαπέλυσαν λυσσαλέο πόλεμο για την υπεράσπιση και ανάκτηση των εδαφών τους και για την ενδυνάμωση της αυτονομίας και της ελευθερίας της Ροζάβα. Από τον Αύγουστο του 2013, όταν ο ISIS δήλωσε την έναρξη κατάληψης του Κομπάνι, όπου βρίσκονταν τα αρχηγεία του YPG, η περιοχή αποκλείστηκε από όλες τις πλευρές. Στις 26 Σεπτεμβρίου οι επαναστάτες του Ελεύθερου Συριακού Στρατού σε αγαστή συνεργασία με τον ISIS επιτέθηκαν στους Κούρδους μαχητές στα τουρκικά σύνορα. Δεν θα περνούσε πολύς καιρός για να δεχτούν επίθεση από τον τουρκικό στρατό σε έναν πόλεμο μόνοι εναντίον όλων.

Στην ανάγνωση όλων των γεγονότων στη Μέση Ανατολή πολλοί αρέσκονται στην παρουσίαση γεωπολιτικών παιχνιδιών ως πολύπλοκα οργανωμένα σχέδια μεγάλων δυνάμεων. Όμως η ιστορία της περιοχής δεν είναι τόσο δυσνόητη όσο θέλουν να την παρουσιάζουν. Η Βόρεια Αφρική και η Μέση Ανατολή ήταν παραδοσιακά το σκηνικό σοσιαλιστικών καθεστώτων, με κυριότερα χαρακτηριστικά την ύπαρξη ισχυρού κοινωνικού κράτους, την αναδιανομή των εδαφών σε ακτήμονες και την εθνικοποίηση των στρατηγικού χαρακτήρα οικονομικών δραστηριοτήτων, όπως οι εξαγωγές πετρελαίου. Να μην ξεχνάμε πως η συγκρότηση τέτοιου τύπου κρατών με συγκεντρωτική λειτουργία σε περιοχές που είχαν πληχθεί βαθιά από την αποικιοκρατική βαρβαρότητα της Ευρώπης, έκανε την αριστερά να υμνήσει αυτού του τύπου τον σοσιαλισμό, διαφημίζοντας την πλατειά αποδοχή των λαών στα «προοδευτικά καθεστώτα» του Νότου και της Ανατολής. Οι ταξικές σχέσεις πέρασαν στη σφαίρα της υψηλής πολιτικής, αφού τα επίδικα ήταν η πολιτική ολοκλήρωση του σοσιαλιστικού δόγματος πάνω στην καθυστερημένη εθνοκρατική συγκρότηση με μια γαρνιτούρα εθνικού αγώνα ενάντια στη Δύση. Οι διαδικασίες της συσσώρευσης κεφαλαίου σε συνέχεια της ευρωπαϊκής λεηλασίας που πέρασαν ως είθισται πάνω από πτώματα εργατών αντιμετωπίστηκαν σαν να μην υπάρχουν, μπροστά στο χτίσιμο αντίπαλου δέους στον καπιταλιστικό ανταγωνισμό. Η Αραβική Άνοιξη έβαλε ξανά στο προσκήνιο τα ζητήματα που η αριστερά είχε για χρόνια αγνοήσει. Οι ακηδεμόνευτες απεργίες και καταλήψεις που προηγήθηκαν στην χώρα που άνοιξε τον χορό, την Τυνησία, οι αντικαθεστωτικές εργατικές κινητοποιήσεις στην Αίγυπτο και η πολύχρονη μάχη των Κούρδων, και όχι μόνο, στη Μέση Ανατολή, για αυτοδιάθεση και αυτονομία- για άλλη οργάνωση ζωής, σβήστηκαν από τις αναλύσεις, προς χάριν της παρουσίασης ενδοαστικών αντιθέσεων και υπεράσπισης του δυτικού αστικοδημοκρατικού καπιταλισμού.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα που μαζεύει όλον τον οχετό της εθνικιστικής αστικοδημοκρατικής ρητορείας προσπαθώντας να αναλύσει τη Μέση Ανατολή σε σχέση με τη Δύση είναι το πρόσφατο άρθρο του Δημήτρη Μπελαντή, εξ’ αριστερών αποχωρήσαντα από τον ΣΥΡΙΖΑ και νυν ΛΑΕ, Το σύνορο πέφτει, οι «νεοβάρβαροι» εφορμούν. Εκεί ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι οι τζιχαντιστές την πέσαν στο Παρίσι γιατί το Παρίσι είναι η πόλη του Φωτός και του Έρωτα – ένα κεντρικό Σημαίνον για τον Διαφωτισμό, όπως μας πληροφορεί. Αυτή την αυτοεκπλήρωση της δυτικής ιστορίας τείνει να διαρρήξει ο ISIS ως αποδομιστικό κίνημα καταστροφής όλων των ολοτήτων. Είναι η εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους των αστικών δικαιωμάτων που γεννάει τους ISIS, μας λέει. Είναι αστείο πως το κράτος έχει ριζώσει τόσο στο ίδιο το είναι των απολογητών του, όπως του συγγραφέα, που προτάσσουν την γενεαλογική ιδεολογία του Κράτους, όπως εμφανίστηκε στον Διαφωτισμό, 250 χρόνια μετά την προέλαση του καπιταλιστικού ολέθρου, ακόμα ως πρόταγμα ! Η περίοδος 1688-1789, η εποχή του Διαφωτισμού, όπως την ορίζουν χρονολογικά τα σχολικά βιβλία, τυχαίνει να συμπίπτει με το απόγειο της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας, την περίοδο που αναδύθηκε ο μοντέρνος κόσμος και που αποθεώθηκε η βαρβαρότητα. Και το κράτος του Διαφωτισμού ήταν η πολιτική ολοκλήρωση εκείνη που χωρίς αυτή δεν θα μπορούσε να όχι μόνο να λεηλατηθούν και να σφαγιασθούν οι πληθυσμοί σε όλη τη Γη, αλλά ακόμα σημαντικότερο να κεφαλαιοποιηθεί η ίδια η βαρβαρότητα με δομές συνεχούς αναπαραγωγής της και με τη συναφή ιδεολογική νομιμοποίηση. Ο Διαφωτισμός μας έμαθε πως το κράτος πρέπει να διαφυλάσσει την ελευθερία των πολιτών και οι ότι οι μαύροι είναι ζώα. Από τον Διαφωτισμό προέκυψε πως τα δικαιώματα είναι αποτελέσματα της προέλασής της καπιταλιστικής προόδου και όχι απότοκα της ταξικής πάλης. Μας δίδαξε επίσης πως ο κεντρικά σχεδιοποιημένος καταμερισμός εργασίας μπορεί να εξοντώνει μερικά εκατομμύρια, αλλά γεννάει πολιτιστικά θαύματα.

Ο συγγραφέας μας λέει επίσης ότι το ISIS δεν πιστεύει σε κανένα κράτος του Ισλάμ και σε κανένα οργανωμένο κράτος γενικά, καθώς η βία μόνη της δεν μπορεί να οικοδομήσει κρατικές οντότητες και ότι πρόκειται για ένα οικουμενικό «κράτος» χωρίς καμία εδαφικότητα και, άρα, δεν μπορεί να καταστραφεί πολεμικά. Πέρα από το προφανές ότι το κράτος οικοδομείται μόνο πάνω στη βία, αυτή της πρωταρχικής συσσώρευσης, και διατηρείται με δομές αναπαραγωγής της, μπαίνουμε σε μια ακόμα ηλιθιότερη και πιο επικύνδυνη μεταφυσική. Ο ISIS θα υπήρχε, με άλλα λόγια και χωρίς τη δυνατότητα εκμετάλλευσης των πετρελαιοπηγών της Συρίας και του Ιράκ, μας λέει. Φαίνεται πως ως εκπρόσωποι του αθεϊστικού μηδενισμού όπως περιγράφει, χωρίς να μας λυπάται, ο συγγραφέας υπάρχουν απλώς για να σβήνουν την κολασμένη δίψα του θανάτου. Μάλιστα, αφού το ISIS δεν είναι συνομωσιολογικό δημιούργημα της Δύσης, κάτι στο οποίο συμφωνούμε, και δεν ενδιαφέρεται να αποκτήσει ούτε κρατική δομή είναι πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε με ποιον τρόπο αναπαράγεται εδώ και τέσσερα χρόνια. Αυτό που ή δεν βλέπει ή δεν θέλει να δει ο συγγραφέας είναι ότι το ISIS δημιουργεί όχι απλώς κρατικές δομές, αλλά δομές κοινωνικού κράτους σε όσους αποδέχονται τη σαρία και τους νόμους της. Νόμοι που διασφαλίζουν τον καταμερισμό εργασίας και τη σωστή κοινωνική ηθική που επιτρέπουν την κερδοφορία του κεφαλαίου που επωφελείται της ύπαρξης του ISIS, και κεφαλαίου που συνδιαλέγεται μια χαρά με την πολιτισμένη Δύση.
Εκεί, για να μην τον πουν και ανοιχτά πια ακραίο εθνικιστή, μας λέει ότι η δυτικού τύπου κρατική μηχανή μπορεί να γίνει κι αυτή ανταγωνιστική ως προς τη βαρβαρότητα, παραπέμποντας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Είναι ωστόσο κι αυτό, όπως μας έχει ήδη πει 4-5 φορές, στιγμή της φαλκίδευσης των εννοιών των δικαιωμάτων, του ευρωπαϊσμού, του ανθρωπισμού κλπ. Μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι γνήσιος εγελιανός, αλλά για ένα περίεργο τρόπο δεν υποψιάζεται τη βαρβαρότητα στην ολοκλήρωση του Κράτους, αλλά τουναντίον βλέπει μια δύσκολη στιγμή, μια στραβοτιμονιά.

Αυτό που πρέπει να προσδοκούμε είναι τη Δύση της δημοκρατικής – σοσιαλιστικής – πατριωτικής αντίστασης, της προστασίας της δημοκρατικής ή ακόμη παραπάνω της σοσιαλιστικής «πόλεως» έναντι του μηδενισμού να δείξει ικανοποιητικά το δικό της πρόσωπο. Κάτι που καθυστερεί γιατί η Αριστερά πρέπει να περάσει από τον «φιλελευθερισμό των δικαιωμάτων» σε μια νέα σύνθεση της εθνικής δημοκρατικής κοινότητας. Και ο λόγος που η Δύση δεν μπορεί να αντεπιτεθεί δεν ξεφεύγει από τον οξυδερκή συγγραφέα και όχι μόνο δεν του ξεφεύγει, αλλά τον καταγγέλλει με παρρησία: είναι η καταστροφή της εθνικής κρατικής κοινωνίας, την οποία υπαινίσσονται ή διακηρύσσουν πολλών ειδών ελευθεριακά ή αντιεθνικιστικά ρεύματα που δεν βρίσκει μια ιδεατή ριζοσπαστική εκπλήρωση αλλά μια απόλυτα μηδενιστική. Γι ‘ αυτό τα αγωνιώδη δήθεν αναρχικά συνθήματα στους τοίχους που καλούν σε μια εξέγερση όχι κατά της άρχουσας τάξης αλλά συνολικά κατά του πολιτισμού είναι δείγματα της παρακμής του δυτικού πολιτιστικού παραδείγματος ως παγκόσμιου ηγεμονικού παραδείγματος εδώ και δύο αιώνες. Τελειώνοντας, μας προειδοποιεί ο Δημήτρης Μπελαντής, και μας αποτελειώνει, πως όπως το θύμα του ISIS μπορεί να είναι ένας «ξένος» στην δυτική μητρόπολη, ακόμη και ένας πιστός του Κορανίου, έτσι και ο νεκρός μαχητής του ISIS μπορεί να είναι ο συμπαθής νεαρός της διπλανής πόρτας. Και εμείς αναφωνούμε με ανακούφιση πως, επιτέλους, αυτός είναι ο σοβαρός εθνικισμός που αναζητά η αστική τάξη. Βαρεθήκαμε τους πιθήκους που υμνούν τον Λεωνίδα και τον Μέγα Αλέξανδρο.

Συνήθιζα να πιστεύω πως η παρουσίαση γεωπολιτικών παιχνιδιών, όπου τα κράτη μοιάζουν να παρουσιάζονται σαν φορείς ενιαίων εθνικών συμφερόντων ήταν η κύρια μέθοδος απόκρυψης της ταξικής πάλης, μέθοδος που χρησιμοποιούσε κατά κόρον η πάσης φύσεως πατριωτική αριστερά και που τη συνέδεε κάθε στιγμή με τον φασισμό. Για την αριστερά εκείνη που το ζητούμενο είναι η κατάληψη τη εξουσίας προς όφελος της αστικής δημοκρατίας και την διαιώνιση μιας «ομαλής» καπιταλιστικής συσσώρευσης, το θάψιμο της ταξικής πάλης είναι αναγκαίο. Ένα πράγμα, ωστόσο, στοιχειώνει την εξουσία και κάθε απολογητή της από αριστερά και δεξιά. Τη στοιχειώνει τόσο που θα στρατολογήσει κάθε στιγμή την πιο ακραία ολοκληρωτική ιδεολογία για να το πολεμήσει, κι αυτό το πράγμα είναι το εξής: σήμερα, αν δούμε όλες τις εμπλεκόμενες δυνάμεις του σκηνικού που ξεκινάει από τη Μέση Ανατολή και εξαπλώνεται σε όλον τον κόσμο στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, τότε είναι φανερό πως οι μόνοι που βρίσκονται σήμερα σε καλύτερη θέση είναι οι Κούρδοι μαχητές της Ροζάβα, ούτε οι δυτικές δημοκρατίες, ούτε οι αδερφοί ανατολικοί ολοκληρωτισμοί. Για το κεφάλαιο και την εξουσία του, σε καταστάσεις γενικευμένης κοινωνικής αναταραχής, και πόσο μάλλον πολέμου, που απελευθερώνονται δυνατότητες που μπορούν να αξιοποιηθούν από κάθε πλευρά, ζητήματα όπως η Κουρδική Αντίσταση πρέπει να αντιμετωπιστούν πάραυτα. Μία κοινότητα που διεκδικεί την αυτοθέσμισή της, δεν επιτρέπεται να νικάει, πρέπει να χαθεί, να μνημονεύεται ως μα ηρωική ιστορία αντίστασης που όμως δεν μπορεί να επικρατήσει ως τέτοια. Όμως, δεν θα είναι τόσο απλό, γιατί στον παγκόσμιο πόλεμο που μαίνεται οι μόνοι που είναι σε θέση να υπερασπιστούν τη ζωή τους είναι αυτοί που κάνουν την επιλογή διαφορετικού τρόπου συλλογικής κοινωνικής οργάνωσης, άμεσα και με κάθε τρόπο. Και όσο οι απολογητές της εξουσίας τρέμουν, τόσο η υπόθεση αυτή φαίνεται να προχωρά.

Άννα Β. /https://2467kollontai.wordpress.com