inred.gr Εναλλακτική ενημέρωση
(….) «Τη «Μεγάλη Βδομάδα» της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου μοιραστήκαμε: άλλοι στις συνελεύσεις του «πρώτου σοβιέτ εργατών» στο κτήριο Γκίνη, άλλοι στις προκηρύξεις, άλλος στο ραδιοσταθμό «Εδώ Πολυτεχνείο» κι εγώ, ως συνήθως, με την κάμερα της ΚΙΝΟ, παντού όπου ήταν ανθρωπίνως δυνατό». Κ. ΖΗΡΙΝΗΣ
Σε λιγότερες από 10 ημέρες η επέτειος της 17ης Νοέμβρη του 1973 θα ξαναγυρίσει μνήμες πίσω και θα εξεγείρει τη φαντασία και την αναζήτηση εκατοντάδων χιλιάδων νέων παιδιών που δεν το έζησαν, αλλά το ονειρεύονται. Ακολούθησαν κι άλλες εξεγέρσεις έκτοτε. Οι μεγαλύτερες θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι μπροστά μας. Ως Ιστορική, κοινωνική και ηθική αναγκαιότητα.
Επιλέξαμε να σας παρουσιάσουμε, σε όσους δεν το έχετε δει, αυτούσιο, το ιστορικό ντοκιμαντέρ του Κ. Ζηρίνη για το Πολυτεχνείο. Ιστορικό ντοκουμέντο χωρίς κανένα μοντάζ, κανένα φτιασίδωμα, καμία ιδιαίτερη τεχνική επεξεργασία. Ρέει όπως έρρεε το αίμα εκείνες τις ματωμένες μέρες του Νοέμβρη του 1973. Ρέει όπως ρέει κάθε εξέγερση. Όπως ένας ορμητικό φουσκωμένο ποτάμι που μπορεί να παρασύρει στο διάβα του όλη την αδικία του κόσμου.
Η ιστορία μιας ταινίας
Την επόμενη μέρα της εξέγερσης κινηματογραφούσα μέσα από ένα ταξί την γκρεμισμένη πύλη. Ηρθα σ’ επαφή με τον Κούραντ, τον εν Ελλάδι εκπρόσωπο της ολλανδικής τηλεόρασης. Αδελφικά και άδολα ανταλλάξαμε υλικό. Ετσι η ΚΙΝΟ απέκτησε και το πλάνο της εισβολής του τανκ στο Πολυτεχνείο.
Την ίδια περίπου στιγμή που τυπωνόταν ημιπαράνομα το φιλμ σε φιλικά εργαστήρια, έκανα επιτόπου ένα χοντρικό μοντάζ, τύπωσα ένα αντίγραφο και, κομμάτι κομμάτι, με τον παράνομο μηχανισμό που διαθέταμε, το διοχέτευα στις αντιστασιακές και φοιτητικές οργανώσεις των Ελλήνων της Ευρώπης. Από τη στιγμή εκείνη έχανα φυσικά και τον έλεγχο του φιλμικού υλικού. Κάθε φοιτητική οργάνωση του εξωτερικού μπορούσε τότε να ισχυρίζεται ότι «αυτό το υλικό το κινηματογράφησαν οι δικοί μας». Μετά τη μεταπολίτευση, η Μπόλεξ μου δεν πίστεψε πως όλα τέλειωσαν με την κλιμακωτή κατάρρευση της χούντας και συνέχισε να καταγράφει ό,τι εκινείτο πολιτικώς. Παράλληλα, η ΚΙΝΟ όργωσε το Λεκανοπέδιο της Αττικής, όλη τη Στερεά και μέχρι τη Θεσσαλονίκη, για να προβάλει την εξέγερση σε σχολές, σε συλλόγους, σε ποικιλόμορφους μαζικούς φορείς που μόλις γεννιούνταν. Ποτέ δεν μερίμνησε να εισπράξει από πουθενά έστω και μια δεκάρα για την ανανέωση, τουλάχιστον, του καταπονημένου φιλμικού υλικού. Και ποτέ δεν ενέδωσε στην ιταμή αξίωση ορισμένων νεόκοπων μαζικών φορέων να αφαιρέσει από το φιλμ τη συμμετοχή και τη συμβολή στην εξέγερση των τότε αναρχικών, όσο και άλλων μη αρεστών «αριστερίστικων» φορέων. Ηταν οι μέρες που ο σεχταρισμός και η μισαλλοξία έσκαγαν μύτη.
Οι πολιτικές ανακατάξεις στην περίοδο της νομιμότητας άφησαν την ΚΙΝΟ με τον «εξής έναν». Και συνέχισα να κινηματογραφώ ως ελεύθερος πλέον σκοπευτής. Ωσπου βρέθηκα στη φυλακή.
Η ιταμότητα μαζί με τη φιλαργυρία δεν έχουν όρια. Οντας εγώ στη φυλακή δεν έλειψαν εκείνοι, οι πρώην, που άδραξαν την ευκαιρία για να κερδοσκοπήσουν με τα ρετάλια του φιλμικού υλικού, ιδιοποιούμενοι μάλιστα και την επ’ αυτού πνευματική ιδιοκτησία.
Μετά την πρώτη εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ δέχτηκα, με την πίεση του τότε καθ’ όλα αξιόπιστου προέδρου της ΕΡΤ, να διαθέσω την ταινία για την παρθενική της τηλεοπτική μετάδοση υπό τον όρο να μην αλλαχτεί τίποτα, ούτε από τους τίτλους ούτε απ’ το περιεχόμενό της. Από τη στιγμή που την παρέδωσα μέχρι να φτάσω μπροστά στον τηλεοπτικό δέκτη συγγενικού μου περιβάλλοντος, η εικόνα προβαλλόταν με άλλους τίτλους. Ηταν, βλέπεις, οι ποντικοί, το παρακράτος των «μέσων», οι πάντα ατιμώρητοι, που είχαν την κατάσταση στα χέρια τους. Τη δικιά τους «εναλλακτική» κυριαρχία. Το μεν υλικό ήταν ένας ανεκτίμητος θησαυρός, πρόσφορος για κάθε κομματική εκμετάλλευση, ο δε δημιουργός του… Δε βαριέσαι, αριστεριστής είναι, δεν έχει «πρόσβαση», πού θα βρει το δίκιο του; Ληστέψτε τον!
Και πέρασαν από τότε άλλα είκοσι τόσα χρόνια. Είκοσι τόσα χρόνια το κλεψίτυπο αυτό υλικό έγινε χαλί για κάθε κερδοσκοπική, ή μη, εκπομπή. Της κρατικής και της ιδιωτικής τηλεόρασης. Μέχρι και σε διαφημιστικά σποτ έχω δει τα πλάνα της ΚΙΝΟ. Να με ματώνουν. Κάθε χρόνο. Και χωρίς ποτέ, μα ποτέ, να αναφερθεί ποιος τα τράβηξε. Αφού αυτός ο κάποιος δεν είναι συντεταγμένος με τον κυρίαρχο πολιτικό πολιτισμό. Νομίζω πως αυτό λέγεται σύληση.
Απόσπασμα από άρθρο του Κ. Ζυρίνη, που δημοσιεύθηκε στην «Ελευθεροτυπία» στις 15/11/2005.
