Τι σηματοδοτεί, η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη, ως Προέδρου της Ν.Δ.;

Του Γιώργου Σιώζου

Προερχόμενη από δύο, διαδοχικές εκλογικές ήττες η Ν.Δ., αντιμετώπιζε έντονο πρόβλημα στρατηγικής και διατύπωσης ενός εναλλακτικού πολιτικού λόγου, προκειμένου να αντιπολιτευτεί αποτελεσματικά την Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

          Μια πολιτική όμως, που εκ των πραγμάτων οφείλει να βρίσκεται “εγκλωβισμένη” – τόσο της Κυβέρνησης όσο και της Αντιπολίτευσης και γενικά των λεγόμενων δυνάμεων του Συνταγματικού και Ευρωπαϊκού τόξου, στο ασφυκτικό πλαίσιο, που καθορίζεται από το 3^ο κατά σειρά Μνημόνιο.

          Τα περιθώρια “ελιγμών”, ή έστω και οριακών υπερβάσεων αυτού του πλαισίου, καθίστανται, επομένως αδύνατα.

          Το Μνημονιακό πλαίσιο, μοιραία, επιφέρει και την ταύτιση της πολιτικής, των Συστημικών κομμάτων.

          Το ιστορικό και αξιακό φορτίο που ακολουθεί την πορεία των κομμάτων, είναι καταδικασμένο να συνθλιβεί, στις “Μυλόπετρες”, του Μνημονίου, και του ακραίου Νεοφιλελευθερισμού, που επικρατεί παγκοσμίως.

          Η απαξίωση των δυνάμεων της εργασίας, η πλήρης κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, η ιδιωτικοποίηση όλων των δραστηριοτήτων του Δημόσιου τομέα και η εκποίηση των περιουσιακών του στοιχείων, ταυτόχρονα με την “εξαφάνιση” των συντάξεων, αποτελούν το νέο “Ευαγγέλιο” του Καπιταλισμού, της εποχής μας.

          Ένα “Ευαγγέλιο” που οδηγεί, τους εργαζόμενους και ευρύτατα κοινωνικά στρώματα στην Κόλαση, αλλά το Καπιταλιστικό σύστημα, στον Παράδεισο της κερδοφορίας, στην έξοδο από την κρίση, και στην αναπαραγωγή της κυριαρχίας του.

          Οι πολιτικοί οργανισμοί, εκφράζουν συγκεκριμένα Ταξικά συμφέροντα, βάσει των οποίων προκύπτουν και οι πολιτικές που εκπονούν, δεν έμειναν ποτέ, και δεν μένουν, έρημοι και απρόσωποι.

          Ανασυντάσσονται, συσπειρώνονται και ενεργούν, σύμφωνα με τις ανάγκες, που επιβάλλει, η εκάστοτε συγκυρία.

          Αν και στο “γήπεδο” της πολιτικής, εκείνο που μας επιτρέπει να διακρίνουμε τα πολιτικά κόμματα, είναι μόνον το χρώμα των “φανελών”, είναι αναγκασμένοι, να αποδείξουν την ικανότητα της δικής τους πολιτικής ομάδας, να νικήσει τις δυνάμεις της εργασίας με το πιο ευρύ σκορ.

          Η Ν.Δ. ανέδειξε ως αρχηγό της, τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

          Εκτίμησε ότι πρόκειται, για ένα “δεινό δεξιό εξτρέμ” έναν εν δυνάμει ικανό “Σκόρερ”.

          Η πολιτική που πρόκειται να ασκήσει, θα αποβλέπει στο να προκαλεί, έντονη πίεση στον ΣΥΡΙΖΑ, για την πιστή και πλήρη εφαρμογή του Μνημονίου, και την επιτάχυνση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.

          Επίσης θα ασκηθεί πίεση, για μεγαλύτερη πρόσδεση της χώρας, στις ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ και στο Ισραήλ, ενώ θα είναι, ο πιο ένθερμος υποστηρικτής της Γερμανικής ηγεμονίας, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

          Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς, ότι ο Κ. Μητσοτάκης, δεν βρήκε στο “δρόμο” του το Μνημόνιο αλλά “γεννήθηκε” με αυτό.

          Δεν αποτελεί την “δεύτερη φύση του”, αλλά είναι η ίδια η φύση του.

          Ο “Πορφυρογέννητος” Κυριάκος, γόνος μιας πολιτικής “Δυναστείας” που έχει αποδείξει την τόλμη της, ενώ τελεί υπό αμφισβήτηση, η γοητεία της, όπως και στο παρελθόν ο πατέρας του, επιλέχθηκε ως αντί-Ανδρέας, έτσι και ο νέος βλαστός του, προβάλλει ως αντί-Τσίπρας.  

          Μετά την ανάδειξη του κ^ου Μητσοτάκη στην αρχηγεία της Ν.Δ., ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκασμένος να αναπροσαρμόσει την πολιτική του.

          Μια πολιτική που “συνοψίζεται” στο γνωστό τραγουδάκι του Σαββόπουλου.

          Για την Ευανθούλα, που κλαίει πριν να κοιμηθεί, ενώ ταυτόχρονα, την παρθενία της βγάζει στο Σφυρί.

          Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ^ος Τσίπρας, κατανοούν, ότι ο εκλεκτός της εγχώριας ολιγαρχίας, και των διαχρονικών ξένων πατρώνων της, είναι ο κ^ος Μητσοτάκης.

          Είναι αναγκασμένοι να εντείνουν τις προσπάθειές τους – παρά την κοπιώδη, και μακρά απόσταση που έχουν διανύσει – να πείσουν το εγχώριο κατεστημένο και τους εξωχώριους πάτρωνές τους, ότι αποτελούν την “Χρήσιμη Αριστερά”.

          Μια “Αριστερά” που είναι ικανή να διεκπεραιώσει με “ασφάλεια” και χωρίς κοινωνικούς κραδασμούς, τα καθήκοντα, που της έχουν ανατεθεί.

          Η καημένη η Ευανθούλα, θα αναγκαστεί να “εκδίδεται” ασύστολα, στα “πορνεία” των Βρυξελλών, της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και της ντόπιας πλουσιοκρατίας.

          Όμως, η εκλογή του κ^ου Μητσοτάκη, δημιουργεί και επιπρόσθετες παρενέργειες, στο υπάρχον πολιτικό σύστημα, με την προβολή του Ακραίου Νεοφιλελευθερισμού.

          Άλλωστε δείγματα γραφής, που λειτούργησαν και ως παρακαταθήκη, για την ανάδειξή του, στο ύπατο αξίωμα του κόμματός του, έδωσε ο κ^ος Μητσοτάκης ως υπουργός Δημόσιας Διοίκησης.

          Απέλυσε τους σχολικούς φύλακες, τις καθαρίστριες, διέλυσε και αυτήν ακόμη την Δημοτική Αστυνομία.

          Τώρα ως “Αχαλίνωτος” Αρχηγός είναι πιθανόν, να προκαλέσει “ρήγμα” στη Λαϊκή Βάση του κόμματός του.

          Βάση, που αποτελείται, από πληβειακά συντηρητικά στρώματα, που έως τώρα καλύπτονταν σε ένα βαθμό, από το “ιδεολόγημα” του “κοινωνικού Φιλελευθερισμού”.

          Ιδεολόγημα, που αποτελούσε κεντρικό “Moto” της Καραμανλικής Δεξιάς, και πολιτικό πρόταγμα του κ^ου Μεϊμαράκη, κατά την διάρκεια, της εσωκομματικής, προεκλογικής αντιπαράθεσης.

          Ενδέχεται να αναπτυχθούν φυγόκεντρες τάσεις, που είτε θα οδηγήσουν στον σχηματισμό ενός νέου Δεξιού κόμματος, ή ένα μεγάλο μέρος της πλειβιακής βάσης, να “σαγηνευτεί” από τον λαϊκίστικο και “αντισυστημικό” λόγο, της Χρυσής Αυγής και να την προσεταιριστεί.

          Παράλληλα, η επικράτηση ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών στη Ν.Δ. μπορεί να λειτουργήσει και ως μοχλός συσπείρωσης – κυρίως δημοσιοϋπαλληλικών στρωμάτων – γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ, υπακούοντας στη λογική, του ψευδώνυμου “Μικρότερου Κακού”.

          Εξελίξεις, αναμένονται και στο Ποτάμι.

          Το νεοφανές νεοφιλελεύθερο και μιντιακό πολιτικό μόρφωμα, είναι δυνατόν να εκβάλει στο Νεοδημοκρατικό Πέλαγος, αφού πλέον εκλείπουν, οι λόγοι της ύπαρξής του.

          Είναι φανερό, ότι οι δυνάμεις του Αστικού κόσμου, οργανώνουν μιά καλοσχεδιασμένη και ισχυρή επίθεση, εναντίον των δυνάμεων της εργασίας, και των Λαϊκών Τάξεων.

          Προς το παρόν, οι εργαζόμενοι και οι πληττόμενες λαϊκές τάξεις, προβάλλουν μια ισχνή Άμυνα, που εξαντλείται σε καταγγελίες, και σε άμαζες και ελεγχόμενες από τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, κινητοποιήσεις.

          Έχει επικρατήσει στο Κίνημα και στην αντισυστημική Αριστερά, η αντίληψη μιας “στατικής” άμυνας, μιας γραμμής “Μαζινώ”, που είναι βέβαιο, και ιστορικά αποδεδειγμένο, ότι θα καταρρεύσει.

          Όταν ο Καπιταλισμός οργανώνει μεθοδικά την “Τελική Λύση”, μέσω του “Ολοκληρωτικού Πολέμου”, η Αριστερά δεν διαθέτει Στρατηγικό σχέδιο, αρκείται στο να αυτοσχεδιάζει, είναι ανίκανη να διαμορφώσει φερέγγυα πολιτική εναλλακτική πρόταση, που να πείθει και να συσπειρώνει την κοινωνία.

          Πρέπει να γίνει συνείδηση, ότι επειγόντως χρειαζόμαστε μια νίκη.

          Υπάρχει άμεση ανάγκη ενός Στάλιγκραντ.

          Σε κάτι πρέπει να τους σταματήσουμε.

          Το βαρύ πολικό πολιτικό κλίμα, που έχει επιβληθεί στην κοινωνία, αποτελούσε και αποτελεί, προνομιακό πεδίο δράσης για την Αριστερά.

          Ας θέσουμε στόχους και προτεραιότητες.

          Μια νίκη, όπως, να μην περάσουν οι κατασχέσεις της πρώτης κατοικίας, θα δώσει αυτοπεποίθηση στην κοινωνία, και θα την βγάλει από τον λήθαργο.

          Η Αριστερά επιβάλλεται, να αναλάβει επιθετικές πρωτοβουλίες, που ενέχουν ρίσκο, απαιτούν αυτοθυσία, και απόλυτη προσήλωση στο Στόχο.

          Οι Επαναστατικές ασκήσεις επί χάρτου, δεν δημιουργούν καμία δυναμική, ενώ ελλοχεύει ο κίνδυνος, για την νέα γενιά, που αναζητά δράση και χαρακτηρίζεται από ενεργητικότητα, να οδηγηθεί και αυτή με τη σειρά της, στα πιο βαθιά χασμουρητά.

          Αν δεν αναληφθούν οι παραπάνω πρωτοβουλίες, τότε οι “Βάρβαροι” είναι σίγουρο, ότι θα περάσουν.