ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΘΕΛΕΙ Ο «ΡΟΥΒΙΚΩΝΑΣ»;

Πώς ξεκίνησε ο Ρουβίκωνας, γιατί επιλέξατε αυτό το όνομα και ποια είναι η διαδρομή αυτής της οργάνωσης;

Ο Ρουβίκωνας ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2013 κυρίως από συντρόφους οι οποίοι συμμετείχαμε στο κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο ΒΟΧ και παλαιότερα στην αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους και διωκόμενους αγωνιστές. Με κορμό ένα τέτοιο κόσμο αποφασίστηκε να ιδρυθεί μια πολιτική ομάδα η οποία ουσιαστικά θα έδινε διέξοδο σε μια πολιτική στρατηγική που θέλαμε να εκφράσουμε προς τα έξω.

Το όνομα βγήκε από την λογική της υπέρβασης. Την λογική δηλαδή να μπούμε στον δρόμο ενός πολιτικού αγώνα χωρίς γυρισμό εντός ή εκτός εισαγωγικών, δηλαδή να μπούμε σε μια λογική υπέρβασης για τα πράγματα που θέλουμε για τα ιδανικά που πιστεύουμε για τον αγώνα που θέλουμε να δώσουμε. Ένα δρόμο χωρίς γυρισμό υπό την έννοια να είναι τίμιος και ειλικρινής. Και όχι ψεύτικος και με μια λογική αυτοϊκανοποίησης πολιτικής ή διαχείρισης ενός απλού πολιτικού μικρομάγαζου το οποίο δεν θα ξεπερνούσε τα εσκαμμένα και δεν θα κάνει την υπέρβαση του στον πολιτικό αγώνα. Με αυτή την έννοια ο Ρουβίκωνας είχε αυτόν τον συμβολισμό σε επίπεδο ονόματος. Της υπέρβασης δηλαδή και του δρόμου που έπρεπε να πάρουμε χωρίς να κοιτάμε πίσω.

Όταν συνδικάτα και πολιτικά κόμματα έχουν σαν ευαγγέλιο τους την αστική νομιμότητα θεωρείς σύντροφε ότι οι μορφές πάλης που χρησιμοποιούν μπορεί να είναι αποτελεσματικές;

Η δική μας άποψη είναι ότι τα κινήματα πρέπει να χρησιμοποιούν όλα τα μέσα πάλης. Όταν όμως αυτά επικεντρώνονται στα πλαίσια της νομιμότητας θεωρούμε ότι σε καμιά των περιπτώσεων δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικά. Ιστορικά πάντα βλέπουμε ότι στα πλαίσια των αγώνων των κινημάτων και των επαναστάσεων εμπεριέχονται βίαιες επιλογές οι οποίες διαρρηγνύουν την αστική νομιμότητα. Δεν γίνεται να έχει κανείς την αυταπάτη ότι μόνο με νόμιμες δράσεις θα μπορέσει να φέρει ένα αποτέλεσμα στον αγώνα που κάνει. Χωρίς να σημαίνει αυτό ότι οι βίαιες ενέργειες είναι πανάκεια, είναι αυτοσκοπός. Από κει και πέρα νομίζουμε ότι κάθε κίνημα, ανάλογα με την ιστορική συγκυρία, του τί αγώνα δίνει, σε τί συνθήκες τον δίνει και πού απευθύνεται καθώς και ποιοι είναι οι γενικότεροι συσχετισμοί, θα πρέπει να επιλέγει πολύ προσεκτικά τόσο τους μαζικούς αγώνες όσο και τους αγώνες που είναι πέρα της νομιμότητας. Αυτό είναι ένα δεδομένο που έχουμε μάθει από την ιστορία και νομίζουμε ότι το αναρχικό όπως και το κομμουνιστικό κίνημα έχει δώσει πάρα πολλά δείγματα αγώνων πέρα από την αστική νομιμότητα.

Ας έρθουμε τώρα σύντροφε λίγο στην πολιτική επικαιρότητα. Πώς εκτιμάς την κατάσταση που βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία;

Από την εποχή που ο Αντρέας Παπανδρέου υποσχόταν στον έλληνα ψηφοφόρο, σπίτι, αυτοκίνητο και δουλειά στο δημόσιο, φτάσαμε στην εποχή των υποσχέσεων Τσίπρα. Ανάθεση, ανάθεση, ανάθεση. Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας λειτούργησε για άλλη μια φορά μ’ αυτό τον τρόπο. Θεώρησε ότι από τα πάνω, δηλαδή ότι με την εναλλαγή στην εξουσία από ένα άλλο κόμμα το οποίο ευαγγελιζόταν το πρώτη φορά αριστερά και την ελπίδα που έρχεται, θα κατορθώσει να δώσει λύση στα προβλήματά του. Και για άλλη μια φορά διαψεύστηκε οικτρά. Αυτό που πρέπει να καταλάβει ο κόσμος είναι ότι από τα πάνω λύση δεν μπορεί να δοθεί. Λύση μπορεί να δοθεί από τους «από κάτω» και με αυτοοργανωμένους και μη χειραγωγημένους αγώνες. Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να γίνει για να καταλάβει ο κόσμος ότι με την διαδικασία των εκλογών και με τον καθέναν που υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια, δεν θα μπορέσουν ποτέ να λυθούν τα προβλήματά του.

Έχει αποδειχθεί και στην Ελλάδα και σε μια σειρά άλλες χώρες ότι μόνο με αγώνες με κόστος, μαζικούς και βίαιους και κινηματικούς μπορεί να υπάρξουν αποτελέσματα. Από κει και πέρα μπορεί όλη αυτή η ιστορία να οδηγήσει τις λαϊκές μάζες σε μια κατάσταση πιο απελευθερωτική και πιο ριζοσπαστική, αλλά υπάρχει και ο κίνδυνος να βρεθούμε και σε μια πιο συντηρητικοποιημένη κοινωνία. Ήδη το τελευταίο το βλέπουμε σε μια σειρά από χώρες της Ευρώπης να συμβαίνει με τα κόμματα της ακροδεξιάς να ανεβάζουν τα εκλογικά τους ποσοστά.

Προφανώς και μιλώντας πάντα για την Ελλάδα, πρέπει το κίνημα να βρει τους τρόπους, να φτιάξει τις δομές, το πολιτικό πλαίσιο και το όραμα κυρίως για να έχει την αποτελεσματικότητα και την ικανότητα να μπορέσει να απευθυνθεί στους καταπιεσμένους και να τους πείσει τουλάχιστον να προσπαθήσουν οι ίδιοι να πάρουν τις τύχες στα χέρια τους. Όχι ντε και καλά σε μια λογική πρωτοπορίας, αλλά όλοι μαζί να καταφέρουμε να δώσουμε κοινούς αγώνες για να αντιμετωπίσουμε τα κοινά προβλήματα που έχουμε. Έχει αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος και δυστυχώς πρέπει να περιμένουμε πότε οι αυταπάτες θα τελειώσουν και παλεύουμε αυτό να γίνει το συντομότερο, για να μπορέσουμε να μπούμε σε μια διαδικασία αγώνα με ευρύτερα λαϊκά στρώματα και όχι με μεμονωμένες ομάδες οι οποίες απευθύνονται σε μια μερίδα κόσμου η οποία διακατέχεται από την αντίληψη της ανάθεσης προσδοκώντας μ΄ αυτό τον τρόπο λύση στο πρόβλημά της.

Έχουμε εφτά χρόνια βάρβαρης ταξικής λιτότητας. Πώς εκτιμάς ότι λειτούργησε αυτό στη λεγόμενη μαζική συνείδηση;

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι εύκολο να διαπιστώσει κανένας μια γενικευμένη, μαζική απογοήτευση η οποία έχει απονευρώσει και αποδυναμώσει οποιαδήποτε προοπτική αγώνα. Με ένα τρόπο ο κόσμος έπαιξε την τελευταία του ζαριά στην ανάθεση του ΣΥΡΙΖΑ, απογοητεύτηκε και από κει και πέρα είναι στο χέρι μας να προσπαθήσουμε να γεννηθεί κάτι καινούργιο. Να βρούμε δηλαδή τους τρόπους και τις διαδικασίες να εμπνεύσουμε στο κόσμο των λαϊκών στρωμάτων αισιοδοξία, να αναζητήσουμε μεθόδους και προτάσεις για το πώς θα δημιουργηθούν μαζικοί, δυναμικοί και νικηφόροι εργατικοί αγώνες.

Απόσπασμα της συνέντευξης που δόθηκε στο ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ. Όλη η συνέντευξη εδώ.