Τα παζάρια της ζωής …

Κάθε Σεπτέμβρη, στα «παιδάτα» μου έχει γραφτεί στην μνήμη μου, το μεγάλο παζάρι που γινόταν στην πόλη μας …όπως κι αλλού φαντάζομαι κι ήταν γιορτή.

Κατεβαίναμε όλοι τότε από τα χωριά για να δούμε και να θαυμάσουμε «το πολιτισμό» να ζηλέψουμε όσα δεν είχαμε, να αποκτήσουμε όσα απαραίτητα με το απαραίτητο «παζάρι» του παζαριού.

Τη ζωή μας δεν τη παζαρέψαμε ποτέ. Τη φτώχια μας δεν την παζαρέψαμε. Τις πεζούλες και τα χώματα δεν τα παζαρέψαμε. Την ανθρωπιά μας δεν την παζαρέψαμε.

Αυτό το «παζάρι» σήμερα το εκλογικό μαζί με το συνολικό «παζάρεμα της ζωής» μας δεν το χωράει ο νους μας και δεν το επιτρέπει η συνείδησή μας. Δεν θα περάσει, γιατί για εμάς μας η «πεζούλα» και η ακρογιαλιά, το «απέραντο γαλάζιο» κι ο ορίζοντας πάνω από τις κορυφές είναι Η ΠΑΤΡΙΔΑ μας. Είναι τα παιδικά μας όνειρα και τα παιδικά μας βιώματα.

Θυμάμαι, παζάρι με παζάρι που μεγάλωνα γιατί κατεβαίναμε εκεί να μου αγοράσει η μάννα καινούργια παπούτσια. Στα περισσότερα παζάρια δεν περίσσευε για να πάρω ένα τσίγκινο παιχνιδάκι, η ένα ζαχαρκό (καραμέλα).

Έτσι σιγά σιγά μεγάλωνα κι ίσως να μην είχα ακόμη μεγαλώσει για τα καλά όταν κατέβηκα στη πόλη για δουλειά στις φάμπρικες. Εδώ γνώρισα το αληθινό «παζάρι της ζωής» και δεν το  άντεχα. Κι όταν ανέβαινα στο χωριό έγραφα με κόκκινα γράμματα στις πεζούλες ένα μεγάλο  «όχι» στα παζάρια της ανθρώπινης εκμετάλλευσης και της υποταγής. … Για να  μοιραστώ μαζί τους πως και στην μεγαλούπολη  «μαύρη» είναι η ζωή απλώς αλλάζουν τα αφεντικά….και   η άνετη ζωή ήταν μια ψευδαίσθηση…

Περασμένα χρόνια, γεμάτα με ελπίδα και αντίσταση. Σήμερα θα κάνουμε πίσω; Κανένα παζάρι για τη ζωή μας! Όλα ή τίποτα, γιατί όλα μας ανήκουν.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΕΥΘΥΜΙΟΥ