inred.gr Εναλλακτική ενημέρωση
Από τα αποδυτήρια…
Η λογική του μικρότερου κακού δεν είναι κάτι καινούργιο. Ήταν πάντα ένας πολύ χρήσιμος προπαγανδιστικός μηχανισμός στα χέρια διαφόρων μορφών εξουσίας και χρησιμοποιούνταν όταν αυτές θέλαν να επιβάλλουν μέτρα και αποφάσεις στο λαό που εξουσιάζαν κάθε φορά. Από τα βυζαντινά χρόνια για παράδειγμα όταν η ορθόδοξη εκκλησία διαλαλούσε «καλύτερα σαρίκι τούρκικο παρά τιάρα παπική», μέχρι τα όψιμα χρόνια νεοελληνικής ιστορίας οπότε και κληθήκαμε σε διάφορες περιστάσεις να προτιμήσουμε το πασοκ από τη νέα δημοκρατία, τη νέα δημοκρατία από το σημίτη, το γιώργο παπανδρέου από τη νέα δημοκρατία, τη νέα δημοκρατία από τον γιώργο παπανδρέου και τον τσίπρα από τη νέα δημοκρατία.
Με αργά αλλά σταθερά βήματα και επιλέγοντας πάντα το μικρότερο κακό που είχαμε η που νομίζαμε πώς είχαμε μπροστά μας, πορευτήκαμε και πορευόμαστε μέχρι και σήμερα.
Τον τελευταίο καιρό όμως η επιλογή του μικρότερου κακού έχει εξελιχθεί από έναν βολικό προπαγανδιστικό μηχανισμό, στην πάγια και κύρια επιχειρηματολογία, φτάνοντας μερικές φορές να αποτελέσει και προεκλογικό πρόγραμμα. Τα τελευταία 7 χρόνια, τα χρόνια των μνημονίων δηλαδή, το μικρότερο κακό έχει γίνει ο μπούσουλας της εφαρμογής τους.
Προτιμάς να σου κόψουν 100 ευρώ από τη σύνταξη ή 300; Προτιμάς να πληρώνεις τα μισά σου φάρμακα ή να μην έχεις καθόλου περίθαλψη; Προτιμάς να ιδιωτικοποιηθούν φως, νερό και ότι άλλο βρούμε μπροστά μας ή να χρεοκοπήσουμε; Προτιμάς να εφαρμόσει το μνημόνιο ο συριζα ή η νέα δημοκρατία; Προτιμάς στην τελική να πεθάνεις από την πείνα ή να σε αφήσουμε να πεινάσεις μέχρι να πεθάνεις;
Αμείλικτα διλήμματα στο οποία λίγες φορές έχουμε καταφέρει να απαντήσουμε «κανένα από τα δύο». Και αυτό μέχρι ενός σημείου μπορεί να είναι αναμενόμενο. Ο εργαζόμενος που βλέπει το μισθό του να κόβεται, ο συνταξιούχος που βλέπει τη σύνταξή του να εξανεμίζεται, ο άνεργος που τρέχει όλη μέρα για να βρει κάπου δουλειά, τις περισσότερες φορές δεν έχει ούτε το χρόνο, ούτε την πληροφόρηση για να ζυγίσει και να εκτιμήσει τις δύο, και μόνο, επιλογές που του παρουσιάζουνται πάντα και να αντιληφθεί πως και οι δύο απαιτούν την καταβαράθρωση του βιοτικού του επιπέδου έστω και μακροπρόθεσμα.
Τι γίνεται όμως όταν τα ίδια αυτά διλήμματα καλούνται να τα αντιμετωπίσουν άνθρωποι που έχουν δημόσιο λόγο; Πόσο μάλλον όταν οι άνθρωποι αυτοί είναι διεθνούς φήμης φιλόσοφοι; Και ακόμα χειρότερα όταν αυτοχαρακτηρίζονται ως «μαρξιστές»;
Την απάντηση έρχεται να δώσει η ίδια η πραγματικότητα, αφού μόλις χθες ο Σλαβόι Ζίζεκ κλήθηκε να επιλέξει ανάμεσα στο δίλημμα Κλίντον-Τραμπ. Τι απάντησε ο σλοβένος Στέλιος Ράμφος?
Τον Trump. Είμαι τρομοκρατημένος από την πιθανότητα εκλογής Trump, όμως θεωρώ ότι η Χίλαρι Κλίντον είναι ο πραγματικός κίνδυνος
Με τη λογική του μικρότερου κακού ο σλοβένος, σε πολλά εισαγωγικά, «»»φιλόσοφος»»», κάνει την επιλογή του ανάμεσα σε δύο κακά, ζυγίζοντάς τα και κρίνοντας το ένα από αυτά ως το μικρότερο. Για να ‘μαστε δίκαιοι ο Σλαβόι θα συγκέντρωνε τη χλεύη μας και αν διάλεγε τη Χίλαρι. Αυτή η καρικατούρα φιλοσόφου που έχει μαστίσει την αριστερίστικη ρητορεία τα τελευταία χρόνια και που μάλλον κάνει τα κόκαλα πολλών νεκρών φιλοσόφων να τρίζουν όταν τους αποδίδουν τον ίδιο χαρακτηρισμό με αυτόν, είτε από αγνή παιδική παρόρμηση που τον ωθεί να κάνει την επιλογή που θα τραβήξει τις περισσότερες αντιδράσεις, είτε από καθαρή υστεροβουλία, δε χάνει την ευκαιρία να διαλέξει το μικρότερο κακό όταν του το φέρουν μπροστά του.
Και εντάξει. Ούτε ο πρώτος είναι, ούτε ο τελευταίος που θα μασουλίσει και θα καταπιεί την καραμέλα του μικρότερου κακού. Αυτό όμως που ανεβάζει τον πήχη της γελοιότητας για τον επόμενο, είναι πως την ίδια μέρα, η ίδια ερώτηση, τέθηκε και σε κάποια άλλη, η οποία δε διεκδικεί δάφνες φιλοσόφου.
Η Σούζαν Σάραντον, όταν ρωτήθηκε σε συνέντευξή της για το αν θα ψηφίσει Χίλαρι ή Τραμπ στάθηκε λίγο πιο αιχμηρή στο λόγο της και απείρως πιο λογική στη σκέψη της.
Βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση γιατί όλο αυτό το διάστημα ψηφίζουμε το μικρότερο κακό. Κανένας υποψήφιος δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που με απασχολούν, όπως ο πόλεμος στη Συρία, το περιβάλλον και οι συμφωνίας εμπορίου.
Και μη μας παρεξηγήσετε δεν νομίζουμε πως η Σούζαν Σάραντον έκανε κάποια υπέρβαση. Είπε απλά το πιο λογικό και ανάμεσα σε δύο πολύ κακές επιλογές, επέλεξε μια τρίτη, το να μην ψηφίσει κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα.
Αν δεν πρόκειται να κρατήσουμε τίποτα άλλο από όσα είπαμε, ας μείνει στην ιστορία τουλάχιστον πως η Σούζαν Σάραντον έσβησε το Σλαβόι Ζίζεκ στο άθλημα της πολιτικής σκέψης…
