inred.gr Εναλλακτική ενημέρωση
Έγγραφο που αποχαρακτηρίστηκε το 2009 με την κωδική ονομασία Red House Report αποκαλύπτει τις προθέσεις των γερμανών βιομηχάνων να συνεχίσουν την κυριαρχία τους με οικονομικά μέσα μετά την ήττα του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, για μια «ισχυρή γερμανική αυτοκρατορία», με άλλα λόγια ένα Τέταρτο Ράιχ.
Θέμα: Σχέδια των Γερμανών βιομηχάνων να συμμετάσχουν σε μυστικές δραστηριότητες μετά την ήττα της Γερμανία. Ροή κεφαλαίων προς ουδέτερες χώρες.
Οι τρεις σελίδες, της Έκθεσης Κόκκινο Σπίτι, συντάχθηκαν από το 2o Γραφείο του Γενικού Επιτελείου (Μυστικές Υπηρεσίες Γαλλίας), με την ένδειξη «απόρρητο» και στάλθηκαν σε αντίγραφο από Βρετανούς αξιωματούχους στον Cordell Hull, υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ.
Σύμφωνα με το έγγραφο: «στις 10 Αυγούστου τοu 1944 οι σημαντικότεροι γερμανοί βιομήχανοι με συμφέροντα στην Γαλλία, συναντήθηκαν στο Ξενοδοχείο Rotes Haus στο Στρασβούργο. Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν: ο προεδρεύων Δρ Scheid, Διευθυντής της Εταιρείας Heche (Hermandorff & Schönburg), που κατέχει το αξίωμα του SS Obergruppenfuhrer». Αναφέρονται τα ονόματα άλλων 10 που εκπροσωπούν τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις (Volkswagen, Krupp, Messerschmitt) και αξιωματούχων των υπουργείων ναυτικού και εξοπλισμών. «Ο Δρ Scheid δήλωσε ότι ο πόλεμος χάθηκε και η γερμανική βιομηχανία πρέπει να προετοιμαστεί για μια μεταπολεμική εμπορική εκστρατεία…. Στο μέλλον η κυβέρνηση θα διαθέτει μεγάλα ποσά στους βιομηχάνους ώστε μεταπολεμικά να δημιουργήσουν ασφαλή θεμέλια σε ξένες χώρες. Τα υπάρχοντα οικονομικά αποθέματα σε χώρες του εξωτερικού πρέπει να τεθούν στην διάθεση του Κόμματος ώστε μια ισχυρή γερμανική αυτοκρατορία να δημιουργηθεί μετά την ήττα».
«Από τις συναντήσεις προέκυψε ότι η απαγόρευση που ίσχυε για την εξαγωγή κεφαλαίων έχει αποσυρθεί και αντικατασταθεί από μια νέα ναζιστική πολιτική, βάση της οποίας με την βοήθεια της κυβέρνησης οι βιομήχανοι θα εξάγουν, όσο το δυνατόν περισσότερα κεφάλαια, ώστε να σωθούν και να προωθήσουν τα σχέδια για την μετά τον πόλεμο επιχείρηση…. Η γερμανοί βιομήχανοι τοποθετούν τα κεφάλαιά τους σε ουδέτερες χώρες στο εξωτερικό. Η εξαγωγή κεφαλαίων γίνεται μέσω της Basler Handelsbank και της Schweizerische Kreditanstalt της Ζυρίχης…. »
Το έγγραφο εστάλη άμεσα στον Walter K. Schwinn στο Ανώτατο Συμμαχικό Εκστρατευτικό Αρχηγείο. Αλλά κατά περίεργο τρόπο είδε το φως της δημοσιότητας έπειτα από 65 χρόνια και λίγο μετά το Α΄ δημοψήφισμα στην Ιρλανδία, όταν οι πολίτες είπαν όχι στην συνθήκη της Λισσαβόνας. Απευθύνεται μάλιστα σε ένα κοινό ευρωσκεπτικιστών. Οι σκοπιμότητες μπορεί να υποβαθμίσουν την αξία του, αλλά το γερμανικό Denkweise παραμένει επεκτατικό.
Οι ναζί για την μεταπολεμική Γερμανία
Οι ναζί είχαν σχεδιάσει, ευτυχώς ανεπιτυχώς, την κυριαρχία τους στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Η αλήθεια όμως είναι ότι εξέχοντα μέλη της γερμανικής οικονομικής και πολιτικής ζωής του ναζιστικού παρελθόντος που ανέλαβαν ρόλους στην νέα οικονομική τάξη της χώρας και της ΕΕ, και η γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη είναι γεγονός.
Στα τέλη του 1943, ο Otto Ohlendorf, διοικητής του παραστρατιωτικού τάγματος θανάτου των SS, D Einsatzgruppen, υπεύθυνος εσωτερικής ασφάλειας και πληροφοριών, ανέλαβε υφυπουργός οικονομικών, με στόχο την ανοικοδόμηση της γερμανικής οικονομίας μετά τον πόλεμο.
Ο υπεύθυνος εξοπλισμού των ναζί Άλβερτ Σπέερ, στις 30 Ιανουαρίου 1945 έστειλε στον Χίτλερ την εξής αναφορά: ‘‘ο πόλεμος εχάθη’’ (με την απώλεια της Σιλεσίας από τον στρατάρχη Ζούκοφ). Ωστόσο η πλειοψηφία των γερμανών αξιωματούχων το γνώριζε από το καλοκαίρι του 44 και προετοιμαζόταν.
Επισήμως η συζήτηση για την μετά την ήττα ημέρα ήταν απαγορευμένο θέμα. Όμως ο Heinrich Himmler, προϊστάμενος του Ohlendorf, που απεχθανόταν τον κρατικό παρεμβατισμό των κομμουνιστών, ενίσχυσε και προστάτευσε τον RI Circle (Reichsgruppe Industrie), τον κύκλο των βιομηχάνων που σχεδίαζαν την επομένη ημέρα του πολέμου. Τις ίδιες φιλελεύθερες ιδέες είχε και ο Ludwig Erhard, ο οποίος στο βιβλίο του Kriegsfinanzierung und Schuldenkonsolidierung (1944) περιγράφει μια νέα οικονομική τάξη. Οι Ohlendorf και Erhard συνεργάζονταν σε ένα σχέδιο μεταπολεμικό. Φοβόντουσαν ότι μετά την ήττα θα επαναλαμβάνονται τα φαινόμενα του υπερπληθωρισμού της Δημοκρατίας της Βαίμάρης, τα μονοπώλια, η μαύρη αγορά και η εξαθλίωση του πληθυσμού (1918-19). Οι δυο άνδρες στις επαφές τους συμφώνησαν για το μεταπολεμικό μοντέλο, μιας δραστήριας και τολμηρής επιχειρηματικότητας, με ένα νέο νόμισμα. Ο Otto Ohlendorf είχε άσχημο τέλος. Από κατήγορος στην δίκη της Νυρεμβέργης βρέθηκε να κατηγορείται από τον Χέρμαν Γκέριγκ, ως εγκληματίας πολέμου. Συνελλήφθη, καταδικάστηκε και απαγχονίστηκε το 1951. Αντιθέτως ο Ludwig Erhard ανέλαβε οικονομικός σύμβουλος στον υπό αμερικανική κατοχή τομέα της Βαυαρίας. Το 1949 έγινε ο πρώτος μεταπολεμικός υπουργός οικονομικών επί Κόνραντ Αντενάουερ και το 1963 έγινε ο ίδιος Καγκελάριος.
Μετά την υπογραφή παράδοσης της Γερμανίας οι σύμμαχοι συνέλαβαν, όσους θεωρούσαν υπεύθυνους για εγκλήματα πολέμου, μια συγκεκριμένη ελίτ γύρω από τον Χίτλερ. Το 1949 ο John McCloy, ανέλαβε ύπατος αρμοστής των ΗΠΑ στην Γερμανία, ο οποίος και υπό την πίεση του καγκελαρίου Κόνραντ Αντενάουερ ελευθέρωσε ναζί βιομηχάνους και πολιτικούς. Από τα πιο σημαντικά ονόματα που ξέφυγαν από την δικαιοσύνη ήταν ο Herman Josef Abs. Ο ταμίας του Χίτλερ, εξέχων στέλεχος του διοικητικού συμβουλίου της Deutsche Bank (1940-1945), ήταν υπεύθυνος για την Αριανοποίηση (Arisierung -υποχρεωτική εκποίηση) των εβραϊκής ιδιοκτησίας τραπεζών της Αυστρίας και της Τσεχοσλοβακίας. Επίσης ήταν ο υπεύθυνος για την «σύναψη» των κατοχικών δανείων στις χώρες που εισέβαλε το Γ’ Ράιχ, μεταξύ των οποίων και της Ελλάδος. Η μεταφορά πλούτου από τις κατεχόμενες χώρες στο Ράιχ, το 1943, τετραπλασίασε την περιουσία της Deutsche Bank, προς μεγάλη ικανοποίηση του Χίτλερ. Η τράπεζα χρηματοδότησε και την κατασκευή του στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Άουσβιτς.
Ο Abs, ήταν και στο συμβούλιο της IG Farben, της Daimler-Benz (οχήματα στρατού), της Siemens (εξοπλισμός -εργάτες αιχμάλωτοι στρατοπέδων ) των Federal Railways, και της Lufthansa. Μετά τον πόλεμο ο Abs κρατήθηκε αιχμάλωτος από τους συμμάχους, αλλά τελικά οι αμερικανοί τον «συγχώρησαν» και ανέλαβε οικονομικός σύμβουλος στην κατεχόμενη από τους βρετανούς ζώνη. Το 1948 τέθηκε επικεφαλής της διαχείρισης, των κονδυλίων του Σχεδίου Marshall. Ο Abs ήταν επίσης μέλος του Ευρωπαϊκού Συνδέσμου Οικονομικής Συνεργασίας (European League for Economic Co-operation), που δημιουργήθηκε το 1946. Στην ιδρυτική πράξη της οποίας αναφέρεται για πρώτη φορά η γράφουσα διάβασε την λέξη mondialisation – παγκοσμιοποίηση. Τα μέλη του περιλάμβαναν βιομηχάνους και χρηματιστές και ανέπτυξαν πολιτικές που είναι εντυπωσιακά οικείες σήμερα – για την νομισματική ολοκλήρωση, τα κοινά δίκτυα μεταφορών και ενέργειας.
Όταν ο Κόνραντ Αντενάουερ, ανέλαβε καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας, το 1949, ο Abs έγινε ο σημαντικότερος οικονομικός του σύμβουλος και δούλεψε σκληρά για να ανασυστήσει την Deutsche Bank, κάτι που έγινε το 1957. Την ίδια χρονιά υπεγράφη και η ιδρυτική συνθήκη της ΕΕ στην Ρώμη.
Μεταξύ των ναζί που αφέθηκαν ελεύθεροι ήταν ο Friedrich Flick της Daimler-Benz (με 48.000 νεκρούς στο ενεργητικό του από τα στρατόπεδα εργασίας). Μέλος του ναζιστικού κόμματος στο οποίο δώρισε πάνω από 7 εκατ. μάρκα, βρέθηκε ένοχος εγκλημάτων πολέμου στην Νυρεμβέργη, αλλά αφέθηκε ελεύθερος. Έως το 1955 απέκτησε 100 εταιρείες και έγινε ο 5ος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, παίρνοντας το πλευρό των συμμάχων στον ψυχρό πόλεμο. Αρνήθηκε να αποζημιώσει τις οικογένειες των θυμάτων του. O συνταγματάρχης Martin Sandberger, γιος διευθυντού της Farben, διοικητής της μονάδας Sonderkommando 1a των SS και επικεφαλής της Υπηρεσίας πληροφοριών (υπεύθυνος εξόντωσης κομμουνιστών, ρομά και Εβραίων των βαλτικών χωρών και της Ιταλίας), αφέθηκε ελεύθερος με παρέμβαση και του αμερικανού αντικομουνιστή γερουσιαστή William Langer.
Ο Martin Sandberger, με την βοήθεια του Bernhard Müller βουλευτού των χριστιανοδημοκρατών (CDU), ο οποίος ήταν ο σύνδεσμος του κόμματος με το Εθνικό Δημοκρατικό Νεοναζιστικό κόμμα, ανέλαβε νομικός σύμβουλος στην εταιρεία του Walter H. Lechler, η οποία από τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο ειδικεύεται στην αυτοκινητοβιομηχανία, τον χάλυβα, τα φάρμακα, χημικά, ηλεκτρονικά.
Στα μαλακά έπεσε και ο Kurt Georg Kiesinger, ο οποίος το 1933 μπήκε στο ναζιστικό κόμμα (NSDAP). Στον πόλεμο ήταν υπεύθυνος λειτουργίας του ραδιοφωνικού τομέα προπαγάνδας του υπουργείου εξωτερικών, υπό τον Ribbentrop. Έχοντας κάτω από τις εντολές του 192 άτομα ήταν ο συνδετικός κρίκος με τον υπουργό προπαγάνδας Joseph Goebbels. Ανακρίθηκε από τους συμμάχους και παρέμεινε 18 μήνες έγκλειστος σε στρατόπεδο. Τελικά αφέθηκε ελεύθερος διότι διαπιστώθηκε ότι συνελλήφθη κατά λάθος αφού επρόκειτο για «άλλο πρόσωπο». Στο βιογραφικό του απαλείφθηκαν τα δυσάρεστα σημεία. Έτσι, αναβαπτισμένος, εντάχθηκε στο Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα και το 1966 εξελέγη καγκελάριος. Ήταν το μακροβιότερο μέλος της Επιτροπής Δράσης για της Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης (ACUSE) που προετοίμασε την δημιουργία της ΕΕ και ιδρύθηκε το 1955, από τον επικεφαλής της ΕΚΑΧ Ζάν Μονέ.
Επίσης, ο επίτροπος εξοπλισμών & βιομηχανίας του Χίτλερ Fritz Ter Meer, της I.G. Farben (παρασκευάστρια Zyklon B), ο οποίος μετά την απελευθέρωσή του ανέλαβε πρόεδρος της Bayer AG. Με την αμνηστία που δόθηκε στον υπουργό Εξωτερικών Βαρώνο Ernst Von Weizsacker (υπεύθυνο για τον εκτοπισμό των Εβραίων της Γαλλίας στο Άουσβιτς) επιχειρήθηκε η αποκατάσταση της συντηρητικής αριστοκρατικής τάξης. Εκείνο που φαίνεται πως βάρυνε για να πάρουν άφεση αμαρτιών οι γερμανοί βιομήχανοι ήταν η είσοδος των ΗΠΑ στον ψυχρό πόλεμο που ξεκίνησε στην Κορεατική χερσόνησο τον Ιούνιο του 1950. Ο γερμανικός χάλυβας ήταν αναγκαίος για τον πολεμικό εξοπλισμό των ΗΠΑ.
Ο Gustav Krupp, πρόεδρος των γερμανών βιομηχάνων του Ράιχ, θαυμαστής του Φύρερ, χαρακτηρίστηκε υπερ- Ναζί και μέσω του κληροδοτήματος γερμανών βιομηχάνων συγκέντρωνε χρήματα για τον Α. Χίτλερ. Ήταν ο προμηθευτής των τανκ Panzer, πυροβόλων, πυρομαχικών, αντιαρματικών, αντιαεροπορικών και των υποβρυχίων του Γ΄ Ράιχ από το 1933. Παρά του ότι του απαγγέλθηκαν κατηγορίες ως εγκληματία πολέμου δεν δικάστηκε ποτέ. Ο υιός Alfried Krupp μέλος των SS ποτέ δεν αποκήρυξε την πίστη του στον Χίτλερ. Κατάσχεσε όλες τις βιομηχανίες των κατακτημένων χωρών, χρησιμοποίησε τους αιχμαλώτους, τους κομμουνιστές και τους εβραίους ως εργάτες στις επιχειρήσεις του. Για όλα αυτά καταδικάστηκε ως εγκληματίας πολέμου και η περιουσία του κατασχέθηκε. Ωστόσο, πήρε αμνηστία από τον John McCloy και του επεστράφη το μεγαλύτερο μέρος της αυτοκρατορίας του. Από το 1953 και μετά με μυστικές συμφωνίες και πωλήσεις όπλων η εταιρεία Krupp κατέστη κολοσσός, ενώ από το 1997 συγχωνεύτηκε με την Thyssen στην γνωστή μας Thyssen Krupp Stahl AG.
Οι ναζί βιομήχανοι αθωώθηκαν και με την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα το 1951, πολλαπλασίασαν τα κέρδη τους.
Η Γερμανία στην ΕΚΑΧ και την ΕΕ
Τον Οκτώβριο του 1950, ο ύπατος αρμοστής McCloy προχώρησε σε άρση πρότερης απόφασης που περιόριζε την παραγωγή γερμανικού χάλυβα στο 50% δηλ. στους 11,6 εκατ. τόνους τον χρόνο. Επίσης, έως το 1949 ΗΠΑ, Ην. Βασίλειο και Γαλλία εξήγαγαν για λογαριασμό τους τον γερμανικό άνθρακα σε τιμή που ήταν στο μισό του κόστους παραγωγής. Ενώ οι διεθνείς τιμές ήταν 25-30 $ ο τόνος, ο γερμανικός άνθρακας πουλιόταν 10,5 $. Έτσι οι σύμμαχοι αποκόμισαν 200.000.000 $, ενώ η χώρα δεν μπορούσε να συντηρήσει πλέον τον πληθυσμό της.
Το 1949 οι σύμμαχοι (ΗΠΑ- Ην. Βασίλειο –Γαλλία –Βέλγιο –Ολλανδία -Λουξεμβούργο) επέβαλαν στους Γερμανούς την Συμφωνία της Ρούρ ως όρο για να τους επιτραπεί η Δημιουργία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Η Διεθνής Αρχή της Ρούρ (IAR) ήλεγχε το πόσο άνθρακα θα παράγει, σε τι τιμές και πού θα πουληθεί. Όταν η Δ. Γερμανία συμφώνησε να συμμετάσχει στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα, (18 Απριλίου 1951), ήρθησαν οι περιορισμοί της Συμφωνίας της Ρούρ, διασφαλίζοντας όμως την πρόσβαση της Γαλλίας στα γερμανικά αποθέματα άνθρακα. Το σχέδιο του γάλλου διπλωμάτη Ζαν Μονέ (μετέπειτα προέδρου της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα) ήταν να πάρει η Γαλλία τις περιοχές παραγωγής άνθρακα Ρούρ και Σάαρ, αποδυναμώνοντας την Γερμανία. Το 1947 η Γαλλία πήρε το Σάαρ από την Γερμανία και το μετέτρεψε σε οικονομικό της προτεκτοράτο. Η Γαλλία είχε την αποκλειστική εξόρυξη άνθρακα στην Σάαρ έως το 1981, αν και η περιοχή είχε περάσει υπό γερμανική διοίκηση το 1957.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται
Εάν η Γερμανία αναγκάστηκε να συμμετάσχει στην ΕΚΑΧ (για να υπάρξει ως κράτος) και ακολούθως στην ΕΕ, ίσως θεωρεί εύλογο να ζητά τώρα να επιβάλει τους δικούς της όρους. Είναι η σκοτεινή πλευρά της ευρώπης. Εάν σήμερα οι πλούσιοι του βορρά θέλουν να τιμωρήσουν τους ανοργάνωτους του νότου θα πρέπει να θυμούνται ότι σε μια ενωμένη Ευρώπη δεν μπορούν να υπάρχουν δυο ή τρεις κατηγορίες πολιτών. Το πρόσφατο παρελθόν υπενθυμίζει στις εξουσίες πως όταν στρέφονται εναντίον μιας μειονότητας (κράτους- μέλους στην προκειμένη περίπτωση) εντός της επικράτειάς τους, τότε η ιστορία τους επιφυλάσσει μια Νυρεμβέργη.
Πηγές:
From the Ruins of the Reich: Germany 1945-1949, by Douglas Botting,
International financial history in the twentieth century: system and anarchy, by Marc Flandreau, Carl-Ludwig,
http://www.handelsblatt.com/politik/konjunktur/nachrichten/der-tag-x/2671742.html?p2671742=all
http://www.dw-world.de/dw/article/0,,4400544,00.html
http://www.spiegel.de/international/germany/0,1518,687922-4,00.html
Φούλη Δημητρακοπούλου / Πηγή: Ανιχνεύσεις / Φωτο: inred.gr
