ΨΗΝΟΝΤΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ;

Η «διαπραγμάτευση» με τους δανειστές για την δεύτερη αξιολόγηση βαίνει σύμφωνα με τους σχεδιασμούς και δεν αποκλίνει καθόλου από όσα έχει συμφωνήσει μαζί τους η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα.

Πρωτογενή πλεονάσματα 3,5,% και μετά το 2018, παρα τις κορώνες για εσωτερική κατανάλωση περί μείωσης στο 1,5%, ενώ στο τελευταίο Eurogroup  επισημάνθηκε η ανάγκη λήψης νέων μέτρων άνω των 4,2 δισ. ευρώ από το 2019 και μετά. Η κυβέρνηση μπορεί να επιχειρεί με ψευτολεονταρισμούς στο εσωτερικό «να αντιστέκεται», αλλά η πραγματικότητα την διαψεύδει. Τα 4,2 δις. ευρώ δεν βγαίνουν χωρίς  μια νέα και μεγάλη μείωση στις συντάξεις κατ’ αρχήν, κι ακολουθούν μισθοί /μεροκάματα – νέοι φόροι, οπότε μπαίνουν σε λειτουργία οι μηχανισμοί προπετάσματος καπνού και ανακοινώνονται προς ώρας επιδόματα πείνας στους χαμηλοσυνταξιούχους όπως και η μη αλλαγή του καθεστώτος ΦΠΑ στα νησιά, προκειμένου να κερδηθεί ο απαραίτητος πολιτικός χρόνος.

Θυμίζουμε ότι ειδικά η εξαγγελία για τα «κοινωνικά επιδόματα» στους χαμηλοσυνταξιούχους, έρχεται ακριβώς στην ώρα που ο καθορισμός της  «προσωπικής διαφοράς» στις συντάξεις, θα φέρει μόνιμη μείωση από 10% έως και 36%.

Η δημοτικότητα της κυβέρνησης έχει καταποντιστεί κι όπως φαίνεται και στις δημοσκοπήσεις έχει μειωθεί τουλάχιστον στο μισό ως ποσοστό από την τελευταία εκλογική αναμέτρηση: 32% η Νέα Δημοκρατία, 16% Ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΧΑ με 8%, το ΚΚΕ με 6% και η Δημοκρατική Συμπαράταξη με 5,5%, ενώ κοντά στο φράγμα του 3% φέρεται η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, με την Ένωση Κεντρώων να ακολουθεί και τους ΑΝΕΛ να καταποντίζονται στο 2% μαζί με το Ποτάμι που πέφτει παρακάτω, στο 1,5%.

Στη δημοτικότητα πρώτος φέρεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης με 31% με δεύτερη την Ζωή Κωνσταντοπούλου στο 27,5%, ενώ ακολουθεί ο Δ. Κουτσούμπας με 22,5%, ο πρωθυπουργός τέταρτος με 22%, κι ακολουθούν οι άλλοι.

Το 2017 είναι έτος εκλογών σε Γαλλία /Γερμανία. Πολλοί ευελπιστούν ότι τα αποτελέσματα σε συνάρτηση και με την τελευταίο δημοψήφισμα στην Ιταλία ενδεχομένως να επηρεάσουν τα κέντρα λήψης αποφάσεων στην ΕΕ και να επιλεγεί μια πολιτική χαλάρωσης της σκληρής νεοφιλελεύθερης λιτότητας, σενάριο που διακινείται μετα παρρησίας από τα διάφορα κυβερνητικά κέντρα και κατά τη γνώμη μας αποτελεί μέρος του σκηνικού παραπλάνησης που ξετυλίγεται αυτές τις ημέρες.

Τον Μάρτιο του 2017 συμπληρώνονται επίσης 18 μήνες από την τελευταία εκλογική αναμέτρηση και εάν προκύψουν εκλογές, αυτές θα γίνουν με λίστα. Σε αυτήν την περίπτωση η ομάδα Τσίπρα θα εισπράξει ένα «αξιοπρεπές» ποσοστό και μια συμπαγή κοινοβουλευτική ομάδα, παραδίδοντας την σκυτάλη στον Κ. Μητσοτάκη – που δεν τη θέλει, παρα τις περί του αντιθέτου αντιπολιτευτικές κορώνες –  ενώ η απερχόμενη Συριζοπαρέα θα επιδιώξει να προσποριστεί τα οφέλη της αντιπολίτευσης περιμένοντας τις καλύτερες μέρες. Κι εκεί να δείτε αντιστασιακές κορώνες …

Σε κάθε περίπτωση ο Μάρτιος προσφέρεται για εκλογές εαν και εφ’ όσον εκτιμήσει η κυβέρνηση οτι τα μέτρα που έχει συμφωνήσει με τους «δανειστές» της επιφυλάσσουν ακόμα μεγαλύτερη πτώση της δημοτικότητας της, με τον ΣΥΡΙΖΑ να επιστρέφει ταχέως στα πάλαι ποτέ μονοψήφια εκλογικά ποσοστά του. Σε αυτή την περίπτωση ενδεχομένως να επιλέξει ηρωϊκή έξοδο αφήνοντας την ΝΔ να κάνει τη βρώμικη δουλειά και μετά στις επόμενες εκλογές – που θα προκύψουν σύντομα πάλι –  με το νέο εκλογικό νόμο ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αδιαμφισβήτητα πάλι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού αφού κυβέρνηση χωρίς το πρώτο και το δεύτερο κόμμα μαζί δεν θα γίνεται τότε. 

Όλα τα παραπάνω σενάρια και οι πιθανότητες περί εκλογών, δεν μπορούν να αποκλειστούν εφ’ όσον κριθεί ότι εξυπηρετούν τους συγκεκριμένους σχεδιασμούς που δεν πρόκειται να αλλάξουν από όσα καταγράψαμε παραπάνω.

Επι της ουσίας η πραγματικότητα είναι αυτή που καθορίζεται στα θεσμικά και κυρίως στα εξωθεσμικά διευθυντήρια της ΕΕ, κι εκεί μέχρι στιγμής τα πράγματα είναι απολύτως συγκεκριμένα: Περισσότερη λιτότητα, περισσότεροι φόροι, μεγαλύτερη ισοπέδωση. Άλλωστε οι αντιστάσεις που έχουν αναπτυχθεί πανευρωπαϊκά από τους λαούς που υφίστανται τις πολιτικές που επιβάλλουν τα καπιταλιστικά διευθυντήρια και είναι αυτές που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τις πολιτικές προς φιλολαϊκότερες κατευθύνσεις είναι ακόμα εξαιρετικά αναιμικές.

Συμπέρασμα: Είτε με εκλογές είτε χωρίς εκλογές οι πολιτικές που εφαρμόζονται δεν αλλάζουν, εκτός κι εάν ανατραπούν. Αυτό όμως προϋποθέτει ένα ισχυρό, μαχητικό, κι αδιαπραγμάτευτα ανατρεπτικό κίνημα στους δρόμους.