inred.gr Εναλλακτική ενημέρωση
Και η τέχνη πρέπει, σ’ αυτούς τους καιρούς των αποφάσεων να αποφασίσει. / Μπορεί να παραδώσει τον άνθρωπο στις συγχύσεις, στις αυταπάτες / και μπορεί να παραδώσει τον κόσμο στον άνθρωπο»
Μπέρτολτ Μπρεχτ
Ο Οκτώβρης που μας πέρασε άφησε πίσω του 69 νεκρούς Παλαιστινίους, για τους μισούς από αυτούς το κράτος του Ισραήλ δήλωσε ότι διενεργούσαν επιθέσεις και έπρεπε να εξοντωθούν. Βέβαια σε μια σειρά από περιπτώσεις οπτικοακουστικό υλικό έδειξε ότι υπήρξε πλαστή τοποθέτηση στοιχείων καθιστώντας εξαιρετικά θολές τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δολοφονήθηκαν αυτοί οι άνθρωποι. Για τους υπόλοιπους όμως μισούς τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, επρόκειτο για ξενδιάντροπες κρατικές δολοφονίες.
Όταν η συσσωρευμένη οργή από την καταπίεση και την προοπτική μιας ζωής στο περιθώριο που ούτε να ονειρευτείς δεν μπορείς εκφράζεται με νεολαίστικες ταραχές με πέτρες και μολότοφ η απάντηση από τον Ισραηλινό στρατό είναι τα πραγματικά πυρά. Όταν άνθρωποι αντιστέκονται στις επιχειρήσεις εκκαθάρισης, τους ελέγχους και την στρατιωτικοποίηση κάθε πτυχής του δημοσίου χώρου η απάντηση είναι χημικά και πλαστικές σφαίρες.
Στα συσσωρευμένα κοινωνικά προβλήματα που υπάρχουν στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη το κράτος απαντάει μέσω της αναμόχλευσης εθνοτικών, θρησκευτικών και ιστορικών διαφορών. Σε καιρούς που απαιτούνται ριζικοί αντεργατικοί μετασχηματισμοί για να υπερβεί ο Ισραηλινός καπιταλισμός την κρίση του ο διαρκής πόλεμος εναντίον των Παλαιστινίων προβάλει σαν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για το κεφάλαιο να πετύχει τους σκοπούς του. Για την Ελλάδα από την στιγμή που βασικός στρατηγικός στόχος του ελληνικού κεφαλαίου είναι η αναβάθμιση των επιδιώξεων του στην ΝΑ Μεσόγειο το Ισραήλ τοποθετείτε ως ο πιο αναγκαίος σύμμαχος σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο.
Στα πλαίσια αυτά ενισχύεται και η πολιτιστική συνεργασία με το κράτος του Ισραήλ, συγκεκριμένα την Τετάρτη 4 Νοεμβρίου στο Gazarte έχει προγραμματιστεί συναυλία με τίτλο «ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗΣ ΨΥΧΗΣ» με τον Idan Raichel, την Ελένη Τσαλιγοπούλου και τον Γιάννη Κότσιρα.
Η συναυλία που διοργανώνεται από την Πρεσβεία του Ισραήλ έχει τον υποτιθέμενο σκοπό σύμφωνα με τους διοργανωτές να ”ενώσει διαφορετικές γλώσσες, κουλτούρες, μουσικές και πολιτισμούς”. Πραγματικά απορούμε με την θρασύτητα ενός κρατικού μηχανισμού που βρίσκεται στην προμετωπίδα της εθνοτικής διαίρεσης, του εθνικισμού, του μιλιταρισμού και του πολέμου να τολμάει να εκφέρει αυτές τις λέξεις. Την ίδια στιγμή που γίνεται μια εν εξελίξη σφαγή για εμάς είναι προκλητικό και αντιδραστικό για τα εργατικά συμφέροντα σε Ισραήλ, Ελλάδα, Παλαιστίνη να υπάρχει η παραμικρή συνεργασία με το κράτος του Ισραήλ.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το ποιος άνθρωπος επιλέγεται για πρεσβευτής της μουσικής του Ισραήλ. O Idan Raichel αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ”ανθρώπου των τεχνών” στρατευμένο στον εθνικισμό και την μισαλλοδοξία.
Ο άνθρωπος αυτός μεταξύ άλλων έχει υποστηρίξει τα βασανιστήρια και τον βιασμό κρατούμενων προτείνοντας μάλιστα να δοθεί μετάλλιο ανδρείας στον αρχιβασανιστή του Ισραηλινού στρατού. Ακόμα και αν στην πράξη καταστρατηγούνται από τα κράτη ο βιασμός και ο βασανισμός κρατουμένων σπανίως βρίσκουν κάποιον ανοιχτό υπέρμαχο και όποιος τα προωθεί είναι βγαλμένος από τις ζοφερότερες και αποκρουστικότερες σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας. Λάτρης του στρατού έχει εκφραστεί για την πολεμική μηχανή του Ισραήλ, που πριν λίγες εβδομάδες δολοφόνησε βρέφος πνίγοντας το στα χημικά, ως τον ποιο ηθικό και δίκαιο στρατό που υπάρχει στον πλανήτη.
Ο άνθρωπος αυτός έφτασε να πιάσει στο στόμα του τους Ισραηλινούς αρνητές στράτευσης και να τους χαρακτηρίσει τιποτένιους. Οι αρνητές στράτευσης αποτελούν ένα από τα ποιο δυναμικά και ριζοσπαστικά κομμάτια του Ισραήλ που σε συνθήκες στρατοκρατίας ανοίγουν θαρρετά δρόμους ρήξης με την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων. Για την Τσαλιγοπούλου και τον Κότσιρα δεν μπορούμε παρά να μην πούμε ότι αποτελεί δομικό κοινωνικό καπιταλιστικό χαρακτηριστικό η ύπαρξη ανθρώπων που είναι δαποφασισμένοι να δώσουν ένα άμισθο ή έμμισθο περφόρμανς αν αυτό προωθήσει την καριέρα τους ανεξάρτητα από το τι αφορά αυτό, ανεξάρτητα αν ξεπλένεις πχ μια δολοφονική κρατική μηχανή.
Η πολιτιστική όσμωση μεταξύ των λαών είναι απαραίτητο κομμάτι μιας επαναστατικής πολιτικής που στοχεύει στην κοινωνική απελευθέρωση, είναι αναγκαίοι σήμερα παρά ποτέ καλλιτέχνες που θα παίρνουν θέση μέσα από την δουλειά τους και την στάση τους για τις καπιταλιστικές σχέσεις, την εκμετάλλευση, τον πόλεμο, τον σεξισμό. Που θα αντιπαλεύουν την εμπορική αναπαραγωγή της τέχνης και ότι αυτή συγκεκριμένα παράγει και θα συμβάλουν σε μια κοινωνική κίνηση ανατροπής του παρακμάζοντος καπιταλιστικού κόσμου.
Ευτυχώς -αν και μειοψηφικές- υπάρχουν αυτές οι τάσεις και αυτοί οι καλλιτέχνες, δεν θα τους βρούμε όμως σε κουστωδίες μιλιταριστών και καρριεριστών που με τις πλάτες των κρατών υποδύονται τους αντιρατσιστές.
Από την Αθήνα ως την Ιερουσαλήμ λοιπόν ο αγώνας είναι ταξικός ενάντια στις αστικές κρατικές πολιτικές που συνθλίβουν τον κόσμο της εργασίας στο όνομα της επιχειρηματικής ανταγωνιστικότητας και της εθνικής ανάπτυξης.
Αυτόν τον πόλεμο που έχουν κηρύξει απέναντι μας πρέπει να τον απαντήσει ο κόσμος της εργασίας, ενωμένος πέρα από διαχωρισμούς εθνότητας, φυλής, θρησκείας, γλώσσας. Ο μοναδικός εγγυητής της ειρήνης και της αλληλεγγύης μεταξύ των λαών είναι ο διεθνιστικός κοινός αγώνας των υποτελών τάξεων που μοιράζονται κοινή μοίρα και κοινά συμφέροντα, τα οποία δεν χωράνε σε καμία πατρίδα ο κοινός μας αγώνας για κοινωνική ανατροπή και απελευθέρωση είναι μονόδρομος.
«Έτσι, είμαι αναγκασμένος να απορρίψω τις εντολές σας που αφορούν τα καθήκοντα μου. Δεν θα σας ακολουθήσω για να πατήσω την σκανδάλη για λογαριασμό σας.
Φυσικά, δεν έχω παραισθήσεις. Για σας είμαι μια μύγα που θα χτυπήσετε και θα προσπαθήσετε να τσακίσετε πριν προχωρήσει.
Θα βρείτε έναν άλλο πυροβολητή, πιο υπάκουο και χαρισματικό από εμένα. Δεν υπάρχει έλλειψη από τέτοιους. Το τανκ θα συνεχίσει να βρυχάται. Αλλά η μύγα μπορεί να κάνει φασαρία να ενοχλεί, να εξοργίζει και μερικές φορές ακόμη και να τσιμπάει. Τελικά όλο και περισσότεροι πυροβολητές, οδηγοί και αρχηγοί πληρώματος που θα γίνουν μάρτυρες όλο και περισσότερων άσκοπων φόνων, θα αρχίσουν και αυτοί να σκέφτονται να κάνουν φασαρία. Υπάρχουν ήδη πολλές εκατοντάδες από εμάς. Τελικά, η φασαρία μας θα γίνει πανίσχυρη κραυγή που θα ακουστεί στα αυτιά σας και στα αυτιά των παιδιών σας και στις σελίδες της ιστορίας πολλών γενεών.»
Yigal Brunner, Ισραηλινός Αρνητής Στράτευσης, Η απάντηση στον στρατηγό
