«Πουλήστε τα πάντα!»

«Το κραχ έρχεται: κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του, επειδή οι ​​έξοδοι κινδύνου είναι μικρές». – 

Η Royal Bank of Scotland σήμανε συναγερμό. Με δραματικά λόγια, η Τράπεζα απευθύνεται στους πελάτες της και να τους προειδοποιεί για μια καταστροφική παγκόσμια κρίση αποπληθωρισμού. Η συμβουλή της: «Πουλήστε τα πάντα!»

Η Goldman Sachs διορθώνει τις προβλέψεις της για το 2016 δραματικά προς τα κάτω , ενώ και η  Morgan Stanley προειδοποιεί για την συντριβή του πετρελαίου στα $ 20/βαρέλι αιτία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που κατά τη γνώμη των αναλυτών βαθαίνει.

Οι επενδυτές θα πρέπει να προετοιμαστούν για ένα «καταστροφικό έτος» και μια παγκόσμια κρίση αποπληθωρισμού όπως λέει η Royal Bank of Scotland , σύμφωνα με την « Telegraph ». Οι αγορές βρίσκονται στο κόκκινο, όπως πριν από την κατάρρευση της Lehman το 2008 , αιτία της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης. Εκείνη την εποχή ήταν γνωστό ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες που βύθισαν τον κόσμο σε κρίση. Αλλά αυτή τη φορά το επίκεντρο βρίσκεται στην Κίνα λέει η RBS.

Τι μπορούν να κάνουν οι επενδυτές προκειμένου να προφυλαχθούν από την επικείμενη καταιγίδα, γράφει τελειώνοντας την αναφορά του το Wallstreet:online. Πολύ απλά, λένε οι ειδικοί. «Πουλήστε τα πάντα ! ».Οι επενδυτές θα πρέπει, συνεπώς, να πωλούν τα πάντα εκτός από ομόλογα υψηλής ασφάλειας. Προέχει η  σωτηρία του κεφαλαίου  και όχι το εισόδημα, διότι: « Σε μια κατάμεστη αίθουσα, οι έξοδοι κινδύνου είναι μικρές.»

http://www.wallstreet-online.de

***    ***    ***

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι κορυφώνονται οι ανταγωνισμοί του κεφαλαίου και πολλαπλασιάζονται τα αδιέξοδα στην αρένα των βουβαλιών. Το υπερτιμημένο κεφάλαιο με τα χρηματιστικά προϊόντα, τον παρασιτισμό και την αχαλίνωτη κερδοσκοπία που καλλιέργησε είναι υποχρεωμένο να επανέλθει στην πραγματική του αξία. Η καταστροφή κεφαλαίου είναι αναπόφευκτη και πρόκειται να ξεπεράσει σε ένταση αυτής του Β’ παγκόσμιου πόλεμου που κόστισε 50 εκ. νεκρούς. Αυτοί οι ανταγωνισμοί αιματοκυλούν σήμερα τη Μέση Ανατολή. Οι ίδιοι ανταγωνισμοί επιδιώκουν να ισοπεδώσουν κοινωνικές και εργατικές κατακτήσεις.

Όπως σημειώνει Ο Μαρξ για τις κρίσεις του καπιταλισμού, «Εξάλλου, μια και το ποσοστό της αξιοποίησης του συνολικού κεφαλαίου, το ποσοστό του κέρδους, αποτελεί το κίνητρο της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής (ακριβώς όπως η αξιοποίηση του κεφαλαίου αποτελεί το μοναδικό της σκοπό), η πτώση του ποσοστού του κέρδους επιβραδύνει το σχηματισμό καινούργιων αυτοτελών κεφαλαίων και εμφανίζεται έτσι απειλητική για την ανάπτυξη του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, προάγει την υπερπαραγωγή, την κερδοσκοπία, τις κρίσεις, την εμφάνιση περίσσιου κεφαλαίου, παράλληλα με τον περίσσιο πληθυσμό. … Το κύριο, όμως, που τους κάνει να τρομάζουν μπρος στο μειούμενο ποσοστό του κέρδους, είναι η διαίσθηση ότι ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σκοντάφτει σ’ έναν φραγμό, που δεν έχει καμιά σχέση με την παραγωγή του πλούτου σαν τέτοιου. Και αυτός ο ιδιόμορφος φραγμός μαρτυράει τον περιορισμένο στο χρόνο και τον ιστορικό, παροδικό μόνο χαρακτήρα του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. Μαρτυράει ότι δεν αποτελεί απόλυτο τρόπο παραγωγής για την παραγωγή του πλούτου, ότι μάλλον σε μια ορισμένη βαθμίδα έρχεται σε σύγκρουση με την παραπέρα ανάπτυξή του» («Το Κεφάλαιο» τρίτος τόμος, σελ. 306).

Εν τάχει: Στη σημερινή κρίση, όπως και στις προηγούμενες, υπάρχει τεράστιο συσσωρευμένο κεφάλαιο το οποίο δεν μπορεί να επενδυθεί. Η βιομηχανική παραγωγή δεν μπορεί να συνεχίζεται αέναη, όπως και η υπερκατανάλωση.

«Στη διάρκεια της ίδιας της κρίσης, όταν ο καθένας έχει κάτι να πουλήσει και δεν μπορεί να το πουλήσει, ενώ είναι υποχρεωμένος να πουλήσει για να μπορεί να πληρώσει, ακριβώς τότε είναι μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά η μάζα, όχι του αναπασχόλητου κεφαλαίου, του κεφαλαίου που ζητάει να επενδυθεί, αλλά η μάζα του κεφαλαίου που δυσκολεύεται στον τρόπο της αναπαραγωγής του, όταν είναι μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά και η έλλειψη πιστώσεων (και γι’ αυτό είναι μεγαλύτερο από κάθε άλλη φορά το προεξοφλητικό επιτόκιο των τραπεζιτών). Τότε μεγάλες μάζες του ήδη επενδυμένου κεφαλαίου είναι πράγματι αναπασχόλητες, γιατί σκαλώνει το προτσές αναπαραγωγής. Εργοστάσια παραμένουν κλειστά, πρώτες ύλες σωρεύονται, έτοιμα προϊόντα παραγεμίζουν την αγορά με τη μορφή εμπορευμάτων. Δεν υπάρχει επομένως μεγαλύτερο σφάλμα από το να αποδίδουν την κατάσταση αυτή σε έλλειψη παραγωγικού κεφαλαίου. Τότε ακριβώς υπάρχει υπερπληθώρα παραγωγικού κεφαλαίου, εν μέρει σε σχέση με την κανονική, για την ώρα όμως περιορισμένη, κλίμακα της αναπαραγωγής, εν μέρει σε σχέση με την ελαττωμένη κατανάλωση» («Το Κεφάλαιο», τρίτος τόμος, σελ. 609).

«Μπρος στα μάτια μας συντελείται μια παρόμοια κίνηση. Οι αστικές σχέσεις παραγωγής και ανταλλαγής, οι αστικές σχέσεις ιδιοκτησίας, η σύγχρονη αστική κοινωνία, που δημιούργησε τόσο ισχυρά μέσα παραγωγής και ανταλλαγής, μοιάζει με το μάγο εκείνο που δεν καταφέρνει πια να κυριαρχήσει πάνω στις καταχθόνιες δυνάμεις που ο ίδιος κάλεσε. Εδώ και δεκάδες χρόνια, η ιστορία της βιομηχανίας και του εμπορίου δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ιστορία της εξέγερσης των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων ενάντια στις σύγχρονες σχέσεις παραγωγής, ενάντια στις σχέσεις ιδιοκτησίας, που αποτελούν τους όρους ύπαρξης της αστικής τάξης και της κυριαρχίας της. Αρκεί ν’ αναφέρουμε τις εμπορικές κρίσεις που με την περιοδική τους επανάληψη όλο και πιο απειλητικά αμφισβητούν την υπόσταση ολόκληρης της αστικής κοινωνίας. Στις εμπορικές κρίσεις καταστρέφεται τακτικά ένα μεγάλο μέρος όχι μονάχα των έτοιμων προϊόντων, αλλά ακόμα και των παραγωγικών δυνάμεων που ήδη είχαν δημιουργηθεί. Στις κρίσεις ξεσπά μια κοινωνική επιδημία που σε κάθε άλλη προηγούμενη εποχή θα φαινόταν σαν παραλογισμός, η επιδημία της υπερπαραγωγής. Η κοινωνία ξαφνικά βρίσκεται πάλι πίσω σε κατάσταση στιγμιαίας βαρβαρότητας. Θα ‘λεγε κανείς ότι ένας λιμός, ένας γενικός καταστροφικός πόλεμος της έκοψε όλα τα μέσα ύπαρξης. Η βιομηχανία, το εμπόριο φαίνονται εκμηδενισμένα. Και γιατί; Γιατί η κοινωνία έχει πάρα πολύ πολιτισμό, πάρα πολλά μέσα ύπαρξης, πάρα πολλή βιομηχανία, πάρα πολύ εμπόριο. Οι παραγωγικές δυνάμεις που διαθέτει δε χρησιμεύουν πια για την προώθηση του αστικού πολιτισμού και των αστικών σχέσεων ιδιοκτησίας. Αντίθετα, έγιναν πάρα πολύ μεγάλες γι’ αυτές τις σχέσεις, εμποδίζονται από αυτές και κάθε φορά που οι παραγωγικές δυνάμεις ξεπερνούν το εμπόδιο αυτό, φέρνουν σε αναταραχή ολόκληρη την αστική κοινωνία, απειλούν την ύπαρξη της αστικής ιδιοκτησίας. Οι αστικές σχέσεις έγιναν πάρα πολύ στενές για να περιλάβουν τα πλούτη που δημιουργήθηκαν από αυτές. Πώς ξεπερνά η αστική τάξη τις κρίσεις; Από τη μια μεριά καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις. Από την άλλη, κατακτώντας καινούριες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές. Πώς λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις» (από το Μανιφέστο των Μάρξ-Ενγκελς)

Είναι ο Καπιταλισμός. Αυτή η βαρβαρότητα θα συνεχίζεται μέχρι οι λαοί να εισέλθουν στο προσκήνιο της Ιστορίας, διεκδικητές του πλούτου που τους ανήκει και ανατρέποντας τις σημερινές σχέσεις παραγωγής. Κάθε άλλη «προοδευτική» προσέγγιση ενισχύει το σύστημα να αναπαράγει τις κρίσεις του και να τις φορτώνει στην εργατική τάξη και την κοινωνία.