inred.gr Εναλλακτική ενημέρωση
«Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του για να αμυνθεί εναντίον των δαιμόνων. Δεν κρατεί άνθη» Γ.ΡΑΛΛΗΣ*, αγόρευση στη βουλή του «μετριοπαθούς νεοδημοκράτη» πρωθυπουργού, για τους νεκρούς του Νοέμβρη – 1980).
Ο πατέρας του «μετριοπαθούς» ή «ευγενικού» /«δεν θέλω ου», Ιωάννης Δ. Ράλλης διετέλεσε συνεργάτης των γερμανών και κατοχικός πρωθυπουργός της δοσίλογης κατοχικής κυβέρνησης, 7 Απρίλη 1943- 12 Οκτώβρη 1944. Στο έργο του περιλαμβάνεται η ίδρυση και οργάνωση των ταγμάτων ασφάλειας.
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι η κυβέρνηση τότε, το 1980, είχε απαγορεύσει την πορεία του Πολυτεχνείου πέρα από την πλατεία Συντάγματος. Ο λόγος προφανής, να μην ενοχληθούν οι «φίλοι μας» Αμερικάνοι με την πορεία στην Πρεσβεία τους.
Η απόφαση της κυβέρνησης είχε γίνει δεκτή από την πλειοψηφία της ΕΦΕΕ (ΠΑΣΟΚ-ΚΚΕ) ενώ η μειοψηφία της ΕΦΕΕ (ΠΠΣΠ, ΑΑΣΠΕ, ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος-Β’ Πανελλαδική) έκανε κάλεσμα για πορεία μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία.
Την πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία ενάντια στην απαγόρευση οργάνωσαν η μειοψηφία της ΕΦΕΕ (για πρώτη φορά μειοψηφία συνδικαλιστικού οργάνου παίρνει πολιτική πρωτοβουλία) μαζί με τις εξής πέντε οργανώσεις της Επαναστατικής Αριστεράς: ΚΚΕ (μ-λ), ΕΚΟΝ Ρ.Φ. (Β’ Πανελλαδική), Κ.Ο. ΜΑΧΗΤΗΣ, ΟΣΕ, ΟΚΔΕ.
Ανταποκρίθηκαν χιλιάδες άτομα και τότε η νύχτα της 16 Νοέμβρη του 1980 μετατράπηκε σε νύχτα του «Αγίου Βαρθολομαίου». Η νύχτα της 16ης Νοεμβρίου έγινε κόλαση με δύο νεκρούς διαδηλωτές (Κουμής, Κανελλοπούλου), τουλάχιστον δύο σοβαρά τραυματισμένους από αστυνομικά περίστροφα, πολλές εκατοντάδες σπασμένα κεφάλια, συλλήψεις κ.λπ. Τα ΜΑΤ χτύπησαν σε μιά τεράστια ακτίνα γύρω από το κέντρο των Αθηνών οτιδήποτε έμψυχο έβρισκαν μπροστά τους και δεν είχε προλάβει να κρυφτεί πίσω από τα πανό των νομοταγών πολιτικών και σπουδαστικών οργανώσεων. Τα μέλη του ΚΚΕ(εσωτ), ίσως λόγω και της επαμφοτερίζουσας στάσης της ηγεσίας τους ως προς την αποδοχή ή όχι της αστυνομικής απαγόρευσης της πορείας, ακόμα θυμούνται την επιδρομή των ροπαλοφόρων και των μηχανοκίνητων μονάδων του κράτους. Το πολιτικό κλίμα είχε ανάψει για τα καλά. Η δεξιά κυβέρνηση έπνεε τα λοίσθια.
Τη νύχτα εκείνη, η Σταματίνα Κανελλοπούλου, εργάτρια από το Περιστέρι, έπεσε αναίσθητη και αιμόφυρτη από αλλεπάλληλα χτυπήματα αστυνομικών κλομπ στην οδό Πανεπιστημίου. Μια ομάδα αστυνομικών την ξυλοκόπησε και τη χτύπησε αλύπητα στο κεφάλι και στο σώμα. Μεταφέρθηκε αναίσθητη στο «Ιπποκράτειο» όπου άφησε την τελευταία της πνοή, προτού οι γιατροί της προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες. Το πόρισμα του ιατροδικαστή συγκλονίζει: 18 χτυπήματα στο κρανίο, πολλαπλά κατάγματα και βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση.
Ο Κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής συμμετείχε στη συγκεκριμένη πορεία με τους συντρόφους του της «Επιτροπής Αυτοδιάθεσης Κύπρου». Στην Πλατεία Συντάγματος έγινε θύμα άγριας επίθεσης των ΜΑΤ, η οποία τον άφησε επί τόπου βαριά τραυματισμένο. Μάλιστα, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, ο Κουμής δεν είχε λάβει καν μέρος στα επεισόδια, αλλά καθόταν σε παρακείμενο καφενείο την ώρα των επεισοδίων. Ο Κουμής μεταφέρεται στο Λαϊκό Νοσοκομείο και το βράδυ της Κυριακής είναι ήδη κλινικά νεκρός. Την Παρασκευή, 28 Νοεμβρίου, κηδεύεται στην Κύπρο και αμέσως μετά πραγματοποιείται πορεία διαμαρτυρίας προς την Ελληνική Πρεσβεία της Λευκωσίας.
«Στις 22.11.1980, στη Βουλή, διεξήχθη πολύωρη συζήτηση για τις οδομαχίες, την ευθύνη και το μέλλον της Δημοκρατίας. Ο Ζίγδης πάλι ήξερε με ποιους είναι. Στην κινδυνολογία περί «εκτροπής από ύποπτα στοιχεία» που υποστήριζαν οι περισσότεροι συνάδελφοί του, ο Ζίγδης αντέτασσε τα πραγματικά περιστατικά και δεν είχε καμιά πρόθεση να συγκαλύψει τα όργανα του κράτους για το καλό της χώρας».
Στη συζήτηση από ακολούθησε στη βουλή ο Ι. Ζίγδης υπερέβη εαυτόν και δήλωσε: «Η βασική αιτία του κακού είναι ότι η κυβέρνηση διατηρεί ένα Σώμα που αποτελεί ντροπή, τα ΜΑΤ. Δεν είναι αστυνομία αυτό, αυτό είναι Σώμα ΕΣ-ΕΣ, είναι χειρότερο από την ΕΣΑ, τα μέλη του είναι κακούργοι, όχι ότι οι άνθρωποι γεννήθηκαν κακούργοι, αλλά εκπαιδεύονται για να γίνουν κακούργοι. Τους είδα στη Ρόδο, όπου επετέθησαν εναντίον ενός λαού που έκανε μια ειρηνική παρέλαση. Επετέθησαν με τέτοια λύσσα, που δεν έχω δει ούτε στους Ιταλούς φασίστες, όταν ήμουν παιδί στη Ρόδο (…) Ας έχουμε μια ειδική συνεδρίαση για το αν μπορεί μια Δημοκρατία να διατηρεί κρατικά όργανα , τύπου ΜΑΤ. Αυτά είναι μόνο για τους Χίτλερ, μόνο για τους Μουσολίνι. Είναι αδιανόητο να υπάρχουν σε μια δημοκρατική Πολιτεία».
Στην ίδια συζήτηση, ο σοσιαλιστής Παπανδρέου, αναμένοντας την εξουσία και θέλοντας να επιδείξει μετριοπάθεια και σύνεση προκειμένου να κερδίσει περισσότερες ψήφους συντηρητικών …αρκέστηκε σε υποδείξεις περί του χώρου και του χρόνου κατά τον οποίο οι αστυνομικές δυνάμεις θα έπρεπε να ανοίξουν τα κεφάλια των διαδηλωτών. «Θα ήταν σε θέση, πραγματικά, η Αστυνομία στο σημείο της σύγκρουσης να προχωρήσει με ελιγμό τέτοιο, ώστε να αποκοπεί, το επαναλαμβάνω, το σώμα των 2.000 εξτρεμιστών και εκεί να τους αντιμετωπίσει», έλεγε ο Ανδρέας.
Όσο για τις «διοικητικές ανακρίσεις» για το θάνατο των δύο διαδηλωτών καμία απάντηση δε δόθηκε, κανένας ένοχος δεν τιμωρήθηκε. Τα ονόματά τους κοντεύουν να ξεχαστούν στις μέρες μας, τοποθετούμενα στον τραγικό κατάλογο των νεκρών αγωνιστών για τους οποίους δεν αποδόθηκε ποτέ δικαιοσύνη.
Στοιχεία αντλήθηκαν από παλιότερες αναφορές του ΙΟΥ της Ελευθεροτυπίας και από το ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ και το ΔΙΚΤΥΟ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
