«Πάση θυσία στο ευρώ»;

Ας δούμε λοιπόν, έχει φτάσει η ώρα, τι ακριβώς σημαίνει (και πόσο κοστίζει οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά) η θέση «πάση θυσία στο ευρώ» η οποία αποτελεί κοινό παρονομαστή και σημείο «ομόνοιας» της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτικών δυνάμεων της χώρας.

Το βασικό επιχείρημα πίσω από το οποίο οχυρώνεται αυτή η αντίληψη (πάση θυσία στο ευρώ) είναι πολιτικό και συνοψίζεται στην εξής φράση: «Η Ελλάδα ως ισότιμο μέλος της ισχυρής οικονομικά και πολιτικά ευρωπαϊκής συμμαχίας, δεν είναι μόνη στο ασταθές διεθνές περιβάλλον και μπορεί να διασφαλίσει τα συμφέροντά της στο πλαίσιο των κανόνων που διέπουν την Ευρωπαϊκή Ένωση και των αρχών της κοινοτικής αλληλεγγύης». Στις γενικές της αρχές αυτή η αντίληψη πράγματι ασκούσε  γοητεία (η χώρα μέλος στο club των ισχυρών) και αφόπλιζε εύκολα τους «απροσάρμοστους» και τους «παρωχημένους» «ευρωσκεπτικιστές». Με τη δύναμη αυτού του επιχειρήματος τελικά, ολόκληρο το ελληνικό πολιτικό σύστημα- από τη σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ μέχρι την «αριστερά» του Τσίπρα και το «μοδάτο» Ποτάμι- έπεισε την ελληνική κοινωνία ότι η συμμετοχή της χώρας στη Ευρωπαϊκή Ένωση:

1. διασφαλίζει την οικονομική της ευρωστία της χώρας

2. Η ΕΕ διασφαλίζει τα εθνικά της συμφέροντα

3. Προσφέρει τα ευεργετήματα της «κοινοτικής αλληλεγγύης»

4. Και πάνω απ’ όλα, ότι η  συμμετοχή της χώρας στη Ευρωπαική Ενωση είναι ισότιμη

Δεν χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια απ’ το να κοιτάξει κανείς τριγύρω του για να δει ότι η συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ  και στη ζώνη του ευρώ  δεν διασφάλισε καμία ευρωστία. Αντίθετα, μετέτρεψε τη χώρα σε αποικία χρέους των υποτιθέμενων «εταίρων» της.

Ίσως απαιτείται μια μεγαλύτερη προσπάθεια για να αντιληφθεί και να δει κάποιος κάτω από το «σμάλτο» της δημοκρατικά , υποτίθεται, διαρθρωμένης Ε.Ε. όπου η υποτιθέμενη «διαρκής διαπραγμάτευση»  έχει στόχο την υιοθέτηση  της βέλτιστης απόφασης για το σύνολο των κρατών μελών. Με ευκαιρία την προσφυγική κρίση, η ΕΕ εμφανίζεται γυμνή, χωρίς το γοητευτικό της «σμάλτο» και τα δημοκρατικά της φτιασίδια, όπως ακριβώς στην πραγματικότητα είναι: Ένας αδυσώπητος μηχανισμός επιβολής των συμφερόντων των ισχυρών σε βάρος των πιο αδύναμων.

Στην προκειμένη (προσφυγική κρίση)  περίπτωση οι εταίροι- αλλά πάνω απ’ όλα δανειστές- της Ελλάδας συμπεριφέρονται ως κοινοί γκάνγκστερ  κρατώντας «καθαρές» τις γειτονιές τους και πετώντας τα σκουπίδια (πρόσφυγες και μετανάστες) ο ένας στη γειτονιά του άλλου και όλοι μαζί στην Ελλάδα. Γιατί, προφανώς, ως δανειστές και τριτεγγυητές της ελληνικής οικονομικής βιωσιμότητας  θεωρούν την Ελλάδα οικόπεδό τους που μπορούν να το χρησιμοποιήσουν όπως θέλουν. Ακόμη και για να «θάψουν» εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους…

Είναι, έχουμε την εντύπωση, προφανές ότι το επιχείρημα του ελληνικού πολιτικού συστήματος σύμφωνα με το οποίο η πάση θυσία συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ συνεπάγεται  τα οφέλη της κοινοτικής αλληλεγγύης και της διασφάλισης των εθνικών της συμφερόντων εκφυλίζεται με ρυθμούς ορατούς στο γυμνό μάτι. Κι αυτό γιατί:

1.Οι Εταίροι και δανειστές κατά παράβαση κάθε κανόνα Διεθνούς Δικαίου σταματούν να δέχονται στο έδαφός τους πρόσφυγες (Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ημιφασιστική Πολωνία που δέχεται να φιλοξενήσει 20 άτομα!!!) και η φασιστική Ουγγαρία που η προσφορά της στην αντιμετώπιση του κοινού ευρωπαϊκού προβλήματος είναι 100 χιλιόμετρα συρματόπλεγμα και μια  στρατιωτική μονάδα στα σύνορα Ελλάδας ΠΓΔΜ για να μην περνά «προσφυγικό ρουθούνι» προς τα πολιτισμένα ευρωπαϊκά εδάφη)

2.Κατά παράβαση κάθε έννοιας αλληλεγγύης μεταξύ συμμάχων και εταίρων οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι, όχι μόνο υψώνουν φράκτες με στόχο να στοιβάξουν τους πρόσφυγες στο ελληνικό έδαφος, αλλά ετοιμάζουν κοινή στρατιωτική δύναμη η οποία θα φυλάει τις εξόδους των ελληνικών συνόρων

Θα περίμενε κανείς ότι, τουλάχιστον, το οικονομικό βάρος που συνεπάγεται για την Ελλάδα η διαχείριση ενός σε τελική ανάλυση κοινού ευρωπαϊκού προβλήματος όπως είναι το προσφυγικό, θα επιμερίζονταν δίκαια μεταξύ των εταίρων. Οι εταίροι, ωστόσο, είναι κατά κύριο λόγο δανειστές και μ αυτήν τους την ιδιότητα εξακολουθούν να συμπεριφέρονται στην Ελλάδα. Και ως κοινοί τοκογλύφοι, σπεύδουν στην πιο δύσκολη στιγμή για να ολοκληρώσουν το πλιάτσικο μέσω της υποτιθέμενης «αξιολόγησης».

Με πιο απλά λόγια, οι δανειστές έχοντας ήδη διαμορφώσει τους όρους μετατροπής της Ελλάδας σε αποθήκη προσφύγων, εκβιάζουν με την μη ολοκλήρωση της αξιολόγησης κατά συνέπεια και με την πιστωτική ασφυξία, για να βάλουν στο χέρι τα τελευταία εναπομείναντα δημόσια τιμαλφή (Ενέργεια, ΔΕΗ, νερά κλπ) και τον ιδιωτικό πλούτο, κυρίως στους τομείς της ναυτιλίας και του τουρισμού.

Πάση θυσία στο ευρώ, λοιπόν;