Παραιτημένοι, πρώην #Μένουμε Ευρώπη

Γράφει ο Χρήστος Μιάμης –

Όταν η πολιτική γίνεται με hashtag, όταν παραιτημένοι και αδαείς αναζητούν στην πλατεία συντάγματος το χαμένο ευρωπαϊκό όνειρο, το όνειρο να γίνει η Ελλάδα μια “κανονική ευρωπαϊκή χώρα” όπως διατείνονται τα ορφανά του διαφωτισμού , οι εμπνευστές του # παραιτηθείτε, τότε ίσως είναι η στιγμή, για ένα συνοπτικό μάθημα πολιτικής επιστήμης και ιστορίας.

Καθώς η Ελλάδα είναι μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα:

• Είναι μια ευρωπαϊκή καπιταλιστική δημοκρατία, δηλαδή ένα κανονικό καθεστώς ασυδοσίας για αυτούς που έχουν τα πάντα και συναγελάζονται με το πολιτικό προσωπικό που κυβερνά, μια κανονική δικτατορία των αγορών και του καπιταλιστικού κράτους για όσους δεν έχουν τίποτα.

• Είναι μια ευρωπαϊκή χώρα, που έχει μια κανονική ευρωπαϊκή κυβέρνηση που ακολουθεί πιστά, αναντίρρητα και με συνέπεια τις κανονιστικές επιταγές του εγχώριου, ευρωπαϊκού και διεθνούς καπιταλιστικού καθεστώτος.

• Είναι μια ευρωπαϊκή χώρα που στοιβάζει τους μετανάστες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, χρηματοδοτεί αδρά τις ΜΚΟ για να συντηρούν και να ανακυκλώνουν το προσφυγικό ζήτημα αποκομίζοντας κέρδη, ενώ στριμώχνει νεολαία και εργαζόμενους στους διαδρόμους του ΟΑΕΔ και των ΜΚΟ -ξανά!- που διαχειρίζονται τα κονδύλια των περιβόητων vouchers.

• Είναι ένα πρότυπο ευρωπαϊκής χώρας, που η κυβέρνησή της πράττει ότι θα πράξουν σύντομα ή ήδη πράττουν, οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες σε βάρος των λαών και των εργαζόμενων. Πρόκειται για μια χώρα – πείραμα, ενός μοντέλου κανιβαλικού καπιταλισμού που κατασκευάζεται εδώ, με την ευγενική χορηγία των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών ελίτ.

• Είναι μια κανονική ευρωπαϊκή καπιταλιστική χώρα, με κανονικούς , παραιτημένους, πρώην # Μένουμε Ευρώπη, που διαδηλώνουν για κάτι που ήδη συμβαίνει.

Τι ζητούν λοιπόν όλοι αυτοί στο Σύνταγμα ; Τι ακριβώς ζητούν και σε ποιον απευθύνονται;

Κάθε αλλαγή στην κυβερνητική διαχείριση του καπιταλισμού δημιουργεί ορφανά, ως έλλογα παρεπόμενα μιας σημαντικής μεταβολής. Ειδικά όταν στην κυβέρνηση όπως στην περίπτωση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αναρριχάται ένα πολιτικό προσωπικό που μέχρι πρότινος δεν κατείχε κυβερνητικά πόστα. Είναι η στιγμή που μια κοσμογονία συντελείται. Καθώς το παλιό πολιτικό προσωπικό δεν περιθωριοποιείται απλά, αλλά εξοβελίζεται από τις θέσεις του, συμπαρασύροντας έναν ευμεγέθη εσμό “φίλιων δυνάμεων” που μένουν αίφνης χωρίς σημείο αναφοράς στην κυβερνητική διαχείριση. Τότε είναι που αναδύεται αβίαστα και με πραγματικά συγκινητικό τρόπο το ευρωπαϊκό όνειρο. Που στην πραγματικότητα είναι το ελληνικό όνειρο που έγινε εφιάλτης, για αυτούς που απώλεσαν την σχέση τους με την διαχείριση της εξουσίας.

Γιατί τους επιτίθεται ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση; Τι είναι αυτό που φοβούνται;

Δεν πρέπει το βλέμμα να το θολώνουν τα επιφαινόμενα αλλά αντίθετα πρέπει να ανασηκώνεται λιγάκι η κουρτίνα του προφανούς, καθώς μόνο έτσι αναδύεται το πραγματικό εύρος της πραγματικότητας. Η αλήθεια είναι πως η κυβέρνηση χρειάζεται τέτοιου τύπου τραγελαφικά “κινήματα”, ακριβώς γιατί της ζητούν να κάνει κάτι που ήδη κάνει, απλά απαιτούν να το κάνει πιο γρήγορα και πιο αποδοτικά, όπως και να γίνουν και αυτοί, μέρος ενός πολιτικού παιχνιδιού από το οποίο έχουν βίαια εξοβελιστεί. Η βίαιη αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού που διενεργήθηκε τον τελευταίο χρόνο μπορεί να μην άλλαξε τίποτε αναφορικά με την ουσία της πολιτικής που παραμένει η ίδια και δυσμενέστερη από αυτή της κυβέρνησης Σαμαρά, ωστόσο άλλαξε δραματικά την μορφολογία του πολιτικού σκηνικού, όπως και τους όρους του πολιτικού παιγνίου.

Η περιβόητη αριστερή παρένθεση, δεν είναι τελικά παρένθεση, με τον ίδιο τρόπο που δεν είναι αριστερή. Και αυτό δημιουργεί μια έλλογη σύγχυση στο κεντροδεξιό ακροατήριο.

Οι #Παραιτηθείτε λοιπόν, δεν είναι παρά μια κραυγή αγωνίας ενός πολιτικού προσωπικού που έχασε την επαφή του με τον ορίζοντα της εξουσίας, ακολουθούμενοι όπως ιστορικά συμβαίνει, από ένα αριθμό “πολιτών” -ακομμάτιστοι πολίτες!- που συνήθως δεν καταλαβαίνουν και συνήθως βρίσκονται ή σε λάθος μέρος για σωστούς λόγους, ή σε σωστό μέρος για λάθος λόγους. Υπάρχουν και αυτοί. Πάντα θα υπάρχουν όσο θα υπάρχει καπιταλισμός. Συνιστούν έναν από τους όρους της απρόσκοπτης αναπαραγωγής του.

Το αρχετυπικό για κάθε καπιταλιστική εξουσία παιχνίδι μεταξύ μιας κυβέρνησης που δήθεν βάλλεται και από ένα κατασκευασμένο εχθρό που δήθεν της επιτίθεται, έχει πια παλιώσει, έχει πια ξεπεραστεί από την ίδια την πραγματικότητα. Ο μόνος αντίπαλος αυτής της κυβέρνησης και κάθε κυβέρνησης που διαλύει τις ζωές των εργαζόμενων και του λαού, είναι το οργανωμένο εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα που σε ρήξη με κράτος, κυβέρνηση και αφεντικά θέτει το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας ως άμεσο , επιτακτικό και ρεαλιστικό αίτημα της εποχής.

Μόνο ένα τέτοιο κίνημα που θα αναβλύσει ως αμετάκλητη ανάγκη του κόσμου της εργασίας να διεκδικήσει “Γη και Ελευθερία” μπορεί να τρομάξει και να ανατρέψει την πολιτική και οικονομική εξουσία σε κάθε της εκφορά, σε κάθε της εκδοχή.

Οι παραιτημένοι, πρώην βολεμένοι, νυν εξοβελισμένοι, εξαιρετικά στεναχωρημένοι μικροαστοί που ωστόσο εξακολουθούν να παπαγαλίζουν το “όνειρο” μιας κανονικής ευρωπαϊκή δημοκρατίας, ας ενημερωθούν ότι μένουν σε αυτή, και σήμερα διαδήλωσαν έξω από το κοινοβούλιο αυτής της ευρωπαϊκής δημοκρατίας.

Μια κανονική ελληνική καπιταλιστική δημοκρατία, σε μια κανονική καπιταλιστική Ευρώπη. Αυτό είναι όλο, δεν υπάρχει τίποτε άλλο.

Πηγή: http://praxisreview.gr