Ούτε αυταπάτες, ούτε μοιρολατρία.

Τι ζούμε αλήθεια; Τα περιμέναμε όλα αυτά; Πως έγινε έτσι η ζωή μας  και πως θα είναι μερικούς μήνες αργότερα;;; ; Πως φτάσαμε ως εδώ; Πως προδοθήκαν οι ελπίδες και οι προσμονές; Πως ξεγελαστήκαμε κατάφωρα; Τι να κάνουμε; Να περιμένουμε τα χειρότερα; Να αρχίσουμε τα μοιρολόγια; Να λέμε «έτσι είν’ η ζωή» και να παρηγοριόμαστε; Να κοιτάξουμε τη πάρτη μας και τον εαυτό μας τώρα που έρχονται τα χειρότερα;  Σάμπως θα καταφέρουμε και τίποτα; Χλωμό …

Ξεγελαστήκαμε όλοι;

Ξεγελάστηκαν πολλοί. Ξεγελάστηκαν όλοι όσοι άφησαν τη ζωή και τα θέλω τους να τα αντιπροσωπεύσουν οι επαγγελματίες. Οι ειδικοί: Ο πολιτικός, ο τεχνοκράτης, ο συνδικαλοπατέρας, ο εκπρόσωπος, ο αντιπρόσωπος, ο «εκλεγμένος», ο καθοδηγητής, ο «σωτήρας», οι έμποροι της ελπίδας –  στο τέλος γιατί όχι κι ο παππάς. (ως εκπρόσωπος του θεού αυτός,  όταν και τα ψυχοτρόπα δεν φέρνουν αποτελέσματα).

Όσοι δεν ξεγελάστηκαν ξέρουν ότι υπάρχει ο άλλος δρόμος. Τον λένε και ταξική πάλη.

Η ιστορία δεν διέψευσε ποτέ τον ποιητή που έγραψε «αν είν’ ο λάκκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς». Αντίθετα.

 Όταν το αποφασίσουμε κι ενώσουμε τα χέρια με αυτά του διπλανού κι ύστερα του παραδίπλα και του παρακάτω, και αυτού που δεν γνωρίζουμε αλλά μας ενώνουν κοινά συμφέροντα στη δουλειά, στη γειτονιά, στη πόλη και το χωριό, στην καθημερινότητα, στη ζωή – όταν όλοι εμείς από τα κάτω αποφασίσουμε να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας για όλους εμάς τους κάτω – τότε η ζωή μας αυτή θα είναι αλλιώς. 

Ούτε αυταπάτες, ούτε μοιρολατρία. Μαζί κι από τα κάτω αλλάζει η ιστορία. – ΑΚΙΣ ΞΕΝΑΚΙΣ