Όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα …*

Αγαπημένη, χαίρε. Ο καιρός σήμερα είναι πολύ καλός. Ούτε βρέχει, ούτε χιονίζει, ούτε συννεφιά, ούτε άνεμος. Κι αυτό θα πει ότι θα φοράς τα καλά σου. Τα καλύτερά σου. Όπως τότε, στην πρώτη μας συνάντηση, θυμάσαι; Πέραν τούτων, είμαι βέβαιος ότι θα ‘σαι μόνη. ‘Η σχεδόν μόνη. Είναι η εποχή που οι πελάτες σου σ’ αφήνουν ήσυχη. Έτοιμη να δεχτείς τους εραστές σου. Που σε σέβονται.

Του Κώστα Ζυρίνη

Σημείωση: Το κείμενο που ακολουθεί  δημοσιεύτηκε στο ΓΕΩ της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ τον Γενάρη του 2001 μ.Χ., ή αλλιώς το 11 π.Μ. (προ μνημονίου), την εποχή δηλαδή της “ισχυρής” Ελλάδας, του καταναλωτικού ευδαιμονισμού και της πλαστικής κενοδοξίας. – Ελευσίνα, Νοέμβρης του 2000

Αγαπημένη, χαίρε.

Αποφάσισα να σου γράψω διότι κάθε που βρίσκομαι ενώπιόν σου μένω ενεός. Ή, εν πάση περιπτώσει, έχω πολύ καλύτερα πράγματα να κάνω μαζί σου, πιο χειροπιαστά, από το να φλυαρώ περί έρωτος. Ο καιρός σήμερα είναι πολύ καλός. Ούτε βρέχει, ούτε χιονίζει, ούτε συννεφιά, ούτε άνεμος. Κι αυτό θα πει ότι θα φοράς τα καλά σου. Τα καλύτερά σου. Όπως τότε, στην πρώτη μας συνάντηση, θυμάσαι; Γλυκιά, ντροπαλή και γαλήνια. Κι εγώ, αμήχανος κι εκστασιασμένος, σαν έφηβος. Πέραν τούτων, είμαι βέβαιος ότι θα ‘σαι μόνη. ‘Η σχεδόν μόνη. Είναι η εποχή που οι πελάτες σου σ’ αφήνουν ήσυχη. Έτοιμη να δεχτείς τους εραστές σου. Που σε σέβονται. Ομολογώ πως θυμώνω πάρα πολύ με την αδυναμία σου ν’ αντισταθείς στη βαρβαρότητα των φωνακλάδων, των αποριμματογόνων, των χυδαίων βιαστών, των εν δυνάμει εμπρηστών σου. Πληρώνω, σου λέει, κι αφού πληρώνω θα σου κάνω ότι γουστάρω. Σε θεωρούν “κοινή”. Αλλά, τι να κάνεις και συ; Είναι η φύση σου τέτοια. Εμείς πρέπει να σε υπερασπιστούμε, βεβαίως. Ξέρεις όμως πόσο δύσκολο είναι, έτσι; “Κοινή”, ναι, αλλά γι αυτούς που εκτιμούν και σέβονται τα κάλλη σου.

Τώρα βρίσκομαι στην Κακιά Σκάλα και όπως ξέρεις το κοντέρ μου δεν ξεπερνά ποτέ τα εκατόν δέκα. Άργησα κάτι μήνες στο ραντεβού μας αλλά σε παρακαλώ μη με αγχώνεις περισσότερο. Δουλειές, υποχρεώσεις, καταλαβαίνεις… Έχω απόλυτη συναίσθηση των συνεπειών αυτής της καθυστέρησής μου. Μπορεί και να ‘χεις αλλάξει πολύ στο μεταξύ. Μπορεί και να μην σε αναγνωρίσω. Που λέει ο λόγος. Δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Αν μου λείψεις και συ τι απομένει;

Σε πληροφορώ ότι σού ‘ρχομαι πολύ φτιαγμένος. Με πολύ Ελύτη, Ρίτσο, και Νερούντα, με πολύ Θεοδωράκη, Λοϊζο και Ξαρχάκο. Πολύ φτιαγμένος, σου λέω! Φέρνω και ουζάκι με μεζέδες για ν’ απολαύσω καλύτερα την ηλιόλουστη αγκαλιά σου. Όπως αντιλαμβάνεσαι, αυτό είναι το πρώτο Σαββατοκύριακο, μετά από τόσον καιρό, που τα κατάφερα ν’ αποδράσω από το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αθήνας. Κι επ’ ευκαιρία πρέπει να σου πω ότι ο ρυθμός εκτέλεσης των δημόσιων έργων κυκλοφοριακής αποσυμφόρησης είναι (αναλογικά) απείρως πιο αργός από την αύξηση των τροχοφόρων. Κι αν επ’ αυτού με ρωτήσεις: “τότε πώς είναι δυνατόν να μιλάμε ακόμη για κυκλοφορία στην Αθήνα”; θα σου απαντήσω: “για καμιά κυκλοφορία δε μιλάω”. Οι συνένοχοι κάτοικοι αυτής της τερατούπολης αναπνέουμε το καυσαέριο μας ημιακινητοποιημένοι επί ώρες, και μάλιστα, μερικοί δείχνουν και πανευτυχείς μέσα στο ολοκαίνουργιο καμπριολέ τους. Πολλώ μάλλον που έχουν και τη δυνατότητα ν’ ανταποκρίνονται στις κοινωνικοπροσωπικές τους υποχρεώσεις μες’ από κείνο το κινητό μαραφέτι που συγκαίει το αφτί τους. Αντιλαμβάνεσαι τώρα τι έχει να γίνει με το επερχόμενο γκλαμουριάρικο διαφημιστικό σόου. Ξέρεις τι εννοώ: την Ολυμπιάδα. Εγώ πάντως από τώρα σου κλείνω ραντεβού για τότε. Θα στήσω το αντισκηνάκι μου στην αγκαλιά σου και θα είμαστε μαζί, όσο διαρκέσει αυτό το κακαίσθητο πατιρντί. Χωρίς ουτ’ έναν τηλεοπτικό δέκτη σε ακτίνα δέκα χιλιομέτρων από το σημείο της συνεύρεσής μας. Θα έχω και τη σκύλα μου μαζί, την Αργώ, για να παίζει με τα βατράχια του υγρού σου κόλπου. Κι ίσως μάλιστα να είμαστε ολομόναχοι αν οι άλλοι εραστές σου προτιμήσουν τη φιέστα των λέιζερ και της κόκα κόλα. Παρασύρθηκα πάλι… Γι άλλα με πληρώνουν να γράφω. Συγγνώμη!

Είμαι κι όλας στα Μέγαρα. Που δεν βλέπονται πια. Μεγάλο Πεύκο, Λουτρόπυργος, Κινέττα… Τι σφαγμένα όνειρα κι αυτά! Θυμάμαι πως ήσαν κάποτε, στην πρώτη μου νιότη, όταν ερχόμουν για μπάνιο με τις παλιές, τις πριν από σένα αγάπες μου, και ψυχοπλακώνομαι. O μόνος τρόπος ν’ αγαπώ τη χώρα μου είναι να φεύγω μακριά της. Ο μόνος τρόπος ν’ αγαπώ την πόλη μου είναι να έρχομαι κοντά σου.

Αλήθεια, τι μού ‘χει μείνει πέρα από σένα; Ώρες απομόνωσης γράφοντας άρθρα, βιβλία και σενάρια, κάποιο ήσυχο ταβερνάκι με φίλους στα Πετράλωνα, καμιά προβολή διαφανειών από τα ταξίδια μου, καμιά καλή ταινία (στη μεγάλη οθόνη), κάποια καλά βιβλία. Αλήθεια, τι μού ‘χει μείνει πέρα από σένα; Είσαι, τελικά, ο απώτερος στόχος της τρικυμιώδους ζωής μου ή απλώς ένας, ο τελευταίος μου, συμβιβασμός; Είσαι μια πραγματικότητα ή μια φαντασίωση; Με τσατίζεις όταν δεν μπορώ να προσδιορίσω ποιον ακριβώς ρόλο έχεις παίξει στη ζωή μου. “Τσιβλού”! Μα όνομα ειν’ αυτό; Ποτέ δεν το χώνεψα! Απλώς, το ανέχομαι γιατί υπάρχεις, γιατί είναι δικό σου.

Πώς θα’ σαι όμως μετά από τέσσερα χρόνια; Θα τραγουδούν τη νύχτα τα βατράχια σου ή θα τραντάζονται τα σωθικά σου με τα νεοελληνικά σκυλοτράγουδα και τα γκάπα γκούπα ραπ; Δεν θέλω να ΄μαι προφήτης συμφορών αλλά, να, καμιά φορά τινάζομαι από κάτι εφιάλτες: Έχουν, λέει, επικηρύξει οι κερδοσκόποι τα αντίσκηνα των εραστών σου, κι έχουν αποψιλώσει την αυλή σου για να φυτέψουν πέντε μπριζολάδικα, δύο καφετέριες, μία ντίσκο και τρεις τσιμεντένιους “ξενώνες” με άφθονο πλαστικό και προφίλ αλουμινίου.

Τώρα περνώ πάνω απ τον Ισθμό. Σπουδαίο έργο ανθρώπου, δεν λέω!

Αν θυμάμαι καλά, και θυμάμαι πολύ καλά, κάθε φθινόπωρο ντύνεσαι με την ιμπρεσιονιστική φορεσιά σου. Τα μοβ, τα βυσσινί, τα κίτρινα, τα πράσινα. Τέτοια χρώματα απόλαυσα πριν από ένα μήνα στα δάση του Καράντερε και του Φρακτού αλλά, όπως και να ‘χει, εσύ είσαι πολύ παλιότερη αγάπη στη ζωή μου. Δεν μπορώ να σε συγκρίνω. Θα ήταν προδοσία και μόνο να το επιχειρήσω. Κι εξ άλλου αυτή η υγρή, γαλήνια αγκαλιά σου, αυτός ο αρυτίδωτος καθρέφτης σου που αντικατοπτρίζει αποκλειστικά και αχόρταγα μόνο το δικό σου είδωλο, είναι φαινόμενα ανεπανάληπτα. Είσαι η καλύτερη!

Τώρα είμαι στην Αίγειρα και κόβω αριστερά, προς τα ορεινά. Σε τρία τέταρτα θα είμαι σε σένα αλλά, ιδού το οδυνηρό ξάφνιασμα που με παραμόνευε: ατέλειωτες εκτάσεις μαύρη στάχτη. Μαύροι σκελετοί δέντρων με απλωμένα ψηλά τα κλαριά που απόμειναν, σαν για ικεσία. Εκτάσεις απέραντες μαύρου θανάτου. Επείγομαι να προσπεράσω αυτό το νεκροταφείο της μάνας Φύσης. Δεν θα ‘θελα να σε συναντήσω με τη διάθεσή μου καρβουνιασμένη. Κι αν… Κι αν σε βρω και σένα έτσι; Προσπαθώ ν’ αποτινάξω από πάνω μου σκέψεις κι αισθήματα μαύρης τέφρας. Αλλά το ερώτημα επιμένει: Ποιος; Γιατί; Γιουρούσι βανδάλων. Αφού η Φύση, το ξέρουν όλοι, δεν προκαλεί από μόνη της τέτοια αυτοκαταστροφή. Ποιοι; όμως, και γιατί; Ίσως οι ίδιοι πελάτες που διαγουμίζουν και τα δικά σου κάλλη υποτονθορύζοντας χαιρέκακα, θα’ρθει και η δική σου σειρά, “κοινή”, θα σε κάψουμε εις το όνομα της Κονόμας, θα σε αποχαρακτηρίσουμε και θα σε εποικήσουμε μαζί με όλα τα πλαστικά και ηλεκτρονικά προικιά μας. Και θα σου δώσουμε και ιμέιλ: Tsivlu@peloponissos.gr. Φρίκη!

Έχω άγχος. Τι άγχος, πανικό! Θα σε βρω ζωντανή; ‘Η μήπως πρέπει να γυρίσω αμέσως πίσω; Δειλία;

Τροχοδρομώ εγκαρσίως την κοίτη του γειτονικού σου χείμαρρου. Μία, δύο στροφές ακόμα και…

Χαίρε κεχαριτωμένη και Χαίρε Κίρκη! Χαίρε Κοινή και Χαίρε Σπάνια! Σου υποκλίνομαι. Και νυν και αεί, δικός σου.

Χαίρε Μαγδαληνή και Χαίρε Αμόλυντη. Ωραία όπως πάντα. Και πιο ωραία μάλιστα. Ιδού, εγώ μπροστά σου αφήνομαι. Όπως και τότε, την πρώτη μας φορά, στην πρώτη μας συνεύρεση. Σου αφήνομαι!

Πηγή: http://zyrinis.gr

• Η Λίμνη Τσιβλού βρίσκεται στον Χελμό (Αχαϊα) σε υψόμετρο 800 μέτρα. Δημιούργημα μιας μεγάλης κατολίσθησης που έφραξε την κοίτη του ποταμού Κράθη αλλάζοντας τη μορφολογία της περιοχής στις 24 Μαρτίου. Έχει επιφάνεια 200 στρέμματα και βάθος 80 μέτρα. Κοντά στη λίμνη υπάρχουν τα χωριά Περιστέρα, Αγία Βαρβάρα, και Ζαρούχλα. Το χωρίο Τσιβλός που καταποντίστηκε μερικώς έδωσε το όνομά του στην λίμνη. Σημαντικός υγροβιότοπος που φιλοξενεί πολλά είδη χλωρίδας και πανίδας. 172 km από την Αθήνα.