inred.gr Εναλλακτική ενημέρωση
TeoCubanos για το Αvantgarde
Οι στιγμές είναι κρίσιμες! Η αστική τάξη, ντόπια και δανείστρια, οξύνει την αντιδραστική της εκστρατεία και το οικονομικό και πολιτικό σαμποτάζ ενάντια στην επικράτηση του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα αλλά και στην ίδια τη διεξαγωγή του. Τα πολιτικά της επιτελεία συντονίζουν αυτήν την αντιεξέγερση, συνειδητά, κυνικά και αταλάντευτα.
Ο κόσμος του δικού μας ταξικού στρατοπέδου, αντιστέκεται. Όποιος εργαζόμενος, άνεργος, φτωχός άνθρωπος σ’ αυτή τη χώρα έχει απλά στοιχειώδη ταξική (όχι αριστερή ή κομμουνιστική) συνείδηση ή έστω ένστικτο, όποιος δεν έχει γίνει σκυλί των αφεντικών και έχει ακόμα “ψυχή να το νιώσει” που λέει και το τραγούδι, είναι πεισμωμένος. Μπορεί να ταλαντεύεται ανάμεσα στο φόβο και την ελπίδα αλλά η ψυχή του πνίγεται από οργή για τα κοράκια που βουίζουν ασταμάτητα.
Τα πολιτικά επιτελεία του δικού μας στρατοπέδου, δεν στέκονται όλα στο ύψος των περιστάσεων. Είναι θλιβερό τη στιγμή που ο “απλός, καθημερινός” φτωχός άνθρωπος, δίνει μάχη μέσα του για να νικήσει το φόβο, να φτύσει στα μούτρα τα κοράκια και να πάει στην κάλπη να ψηφίσει ΟΧΙ, πολιτικές ηγεσίας κομμουνιστικής αναφοράς, να σπέρνουν την ηττοπάθεια, την μοιρολατρία, και τη φυγομαχία., αδρανοποιώντας έτσι εκατοντάδες αγωνιστές της Αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος, σε μια στιγμή και μια μάχη που δεν περισσεύει κανείς.
“Δεν έχει νόημα το δημοψήφισμα, ότι και να βγει η εργατική τάξη θα υποφέρει, το δίλημμα είναι πλαστό, δεν έχει σημασία αν δεν γίνει το δημοψήφισμα ή αν ανατραπεί η κυβέρνηση απ’ τα δεξιά, η σύγκρουση είναι ενδοαστική, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να καταγγείλουμε την κυβέρνηση που ξεφτιλίζει την τιμή της Αριστεράς, καθώς οι τύποι αυτοί είναι άχρηστοι, τσαρλατάνοι και εκβιάζουν το λαό. Να μην πάρουμε μέρος στην παρωδία”. Αυτά και άλλα παρόμοια ακούγονται από αριστερές ηγεσίες και τμήματα της αριστερής βάσης που επηρεάζουν.
Η “άχρηστη” ρεφορμιστική κυβέρνηση….
Λοιπόν, ναι. Οι τύποι της κυβέρνησης δεν παίρνουν στοιχειώδη μέτρα για να προστατέψουν το λαό. Ένα μόνο παράδειγμα από τα πολλά είναι ότι αφήνουν τα κοράκια να κερδοσκοπούν επικοινωνιακά με τις “ουρές των ΑΤΜ” και την ταλαιπωρία των συνταξιούχων, αντί να έχουν ήδη από καιρό επιβάλλει capital control και δημεύσεις στους κεφαλαιοκράτες.. Η λίστα με το τι “δεν” έχει κάνει η κυβέρνηση είναι πράγματι ατελείωτη.
Οι τύποι είναι πράγματι άχρηστοι. Δηλαδή δεν μπορούν να είναι χρήσιμοι. Για ποιο πράγμα όμως; Για να ηγηθούν επαναστατικής ρήξης, οριακής ταξικής σύγκρουσης, προλεταριακής άμυνας απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση και το σαμποτάζ της αστικής αντεπανάστασης. Στη στιγμή που ζούμε, οι απαραίτητες κυβερνητικές ενέργειες δεν είναι τίποτα άπλα ρεφορμιστικά μέτρα. Ακόμα κι αν κάποια απ’ αυτά σε άλλες συνθήκες θα ήταν τέτοια, στις τωρινές συνθήκες συνιστούν κρίκους σε μια προλεταριακή επαναστατική ρήξη.
Και τώρα μάντεψε: Οι τύποι αυτοί είναι άχρηστοι γι αυτή τη δουλειά, γιατί ποτέ δεν είπαν ότι είναι κάτι τέτοιο, επαναστάτες δηλαδή, ποτέ δεν διακήρυξαν κάτι τέτοιο, την επανάσταση δηλαδή, ποτέ δεν προετοιμάστηκαν για κάτι τέτοιο. Είναι τόσο άχρηστοι για κάτι τέτοιο όσο άχρηστος ήταν για κάτι τέτοιο και ο Κερένσκι και τόσες άλλες αριστερές-σοσιαλδημοκρατικές, λαϊκομετωπικές, κυβερνήσεις ταξικής συνεργασίας που γνώρισε η Ιστορία σε κρίσιμες καμπές.
Οι “τύποι” σαν αυτούς ήταν κάποτε αρκετά “χρήσιμοι”. Για ποιο πράγμα; Για να διακηρύσσουν την αρμονική συνεργασία των τάξεων, αναγνωρίζοντας μεν την κυριαρχία της αστικής τάξης αλλά επιδιώκοντας αυτή να ασκείται με παραχωρήσεις, κοινωνικές και πολιτικές, στις εργαζόμενες τάξεις. Σε περιόδους καπιταλιστικής άνθισης είναι χρήσιμοι ΚΑΙ στην αστική τάξη (γιατί της εξασφαλίζουν την πολιτική διαμεσολάβηση της συναίνεσης των υποτελών τάξεων) ΚΑΙ σε μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης, όχι απ την σκοπιά των «ιστορικών” της συμφερόντων αλλά απ αυτή της πολιτικής κατοχύρωσης του «συμβολαίου» με την αστική τάξη (τουλάχιστον στις ιμπεριαλιστικές και ανεπτυγμένες χώρες, άλλου παπά ευαγγέλιο η περιφέρεια κι ο τρίτος κόσμος).
Σε περίοδο κρίσης το «συμβόλαιο» που ‘χε παραχωρήσει η άρχουσα τάξη, δεν της κάνει πια. Οι ρεφορμιστές δεν μπορούν να το διανοηθούν αυτό. Είτε γιατί είναι καλοκάγαθοι φίλοι της εργατικής τάξης, είτε γιατί είχαν μαγευτεί από την αστικοδημοκρατική «απλοχεριά» της αστικής τάξης στην περίοδο του «συμβολαίου» και αισθάνονται προδομένοι, είτε γιατί απλά αντιλαμβάνονται πως η νέα κατάσταση τείνει να εκμηδενίσει τον πολιτικό τους ρόλο (ακόμα κι αν στην εξέλιξη της διαδικασίας μπορεί προσωρινά να γιγαντώσει την πολιτική τους επιρροή στις μάζες). Οι ρεφορμιστικές τακτικές πλέον δεν έχουν αξιόλογα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα (οικονομικού και δημοκρατικού χαρακτήρα) για την εργατική τάξη. Ο τρόπος που ξέρουν να φέρνουν αποτελέσματα, δηλαδή το να παρακαλάνε την αστική τάξη (αν είναι πολύ light ρεφόρμες) ή να αξιοποιούν τα περιθώρια συνδικαλιστικής και κοινοβουλευτικο-πολιτικής δράσης που παραχωρεί η αστική τάξη σε συνθήκες «συμβολαίου» (μαχητικός ρεφορμισμός), τα εργαλεία αυτά λοιπόν, σε συνθήκες κρίσης και κατάρρευσης του συμβολαίου, απλά δεν δουλεύουν.
Έτσι. σε περιόδους κρίσης καθίστανται προοπτικά «άχρηστοι», και για την αστική τάξη αλλά και για την εργατική. Το “συμβόλαιο” τελειώνει και ο συμβολαιογράφος καθίσταται άχρηστος ως τέτοιος. Αυτή η κατάσταση μπορεί να τους φέρει είτε σε οριστική ρήξη με τις υποτελείς τάξεις (και να γίνουν Νόσκε ή …Κουβέλης) ή σε ρήξη -μικρότερη ή μεγαλύτερη ανάλογα με τις πολιτικές συνθήκες- με την αστική τάξη και να γίνουν Αλιέντε ή…. να προκηρύσσουν δημοψηφίσματα την ώρα που ο…κώλος των αστών καίγεται.
Ε, λοιπόν, αυτό ακριβώς παρακολουθούμε στην Ελλάδα αυτές τις μέρες! Η προκήρυξη του δημοψηφίσματος συνιστά ΡΗΞΗ με την αστική τάξη, ντόπια και δανείστρια. Είναι ΦΥΣΙΚΑ μια ρήξη μισή, μετέωρη και απροετοίμαστη καθώς οι τύποι της κυβέρνησης δεν την επιδιώκουν ως τέτοια και δεν την αντιλαμβάνονται καν ως τέτοια, τουλάχιστον στο βάθος που πραγματικά έχει. Η αστική τάξη απ’ την άλλη επειδή είναι το ένα από τα δύο στρατόπεδα και μάλιστα το κυρίαρχο, κι όχι το συρματόπλεγμα ανάμεσα στα στρατόπεδα, έχει πολύ μεγάλη συνείδηση του περί τίνος πρόκειται. Ακόμα και οι τυφλοί το καταλαβαίνουν αυτό. Αρκεί απλά να ακούσουν 10 λεπτά ΣΚΑΙ. Πόσο μάλλον αν δουν την πανκινητοποίηση της αντίδρασης που συντελείται κλιμακούμενη τις τελευταίες 5 μέρες.
…οι κομμουνιστές…
Τι κάνουν όμως οι κομμουνιστές μέσα σε μια τέτοια περίοδο; Οι κομμουνιστές σε μια τέτοια περίοδο, διατηρούν το όπλο της κριτικής απέναντι στους ρεφορμιστές. Μάλιστα, ανάλογα με τον ταξικό συσχετισμό δύναμης, μπορεί να επιλέξουν να το οξύνουν κι όλας. Γιατί μια τέτοια κατάσταση που το πρόγραμμα και τα εργαλεία δράσης των ρεφορμιστών δεν δίνουν λύσεις για τις υποτελείς τάξεις, είναι ακριβώς η κατάσταση όπου το πρόγραμμα των κομμουνιστών και τα επαναστατικά εργαλεία δράσης τους είναι τα μόνα που μπορούν να εξυπηρετήσουν όχι απλά τα ιστορικά αλλά και τα εντελώς άμεσα συμφέροντα των εργαζόμενων τάξεων.
Ταυτόχρονα όμως και κυρίως, ειδικά σε στιγμές, ώρες και μέρες που οι ρεφορμιστές έχουν ξεκινήσει έστω ατελώς και ασυναίσθητα τη μισή ρήξη, οι κομμουνιστές στρέφουν την ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΟΠΛΩΝ τους απέναντι στον ΤΑΞΙΚΟ ΕΧΘΡΟ, για να μην του επιτρέψουν να αναστρέψει και να συντρίψει την μισή ρήξη των ρεφορμιστών, για να κρατήσουν το κερδισμένο έδαφος και να παλέψουν για την ολοκλήρωση της ρήξης. Οι κομμουνιστές δεν μεμψιμοιρούν που οι ρεφορμιστές κάνουν την δουλεία μισή και δεν την προστατεύουν από την αντίδραση. Οι κομμουνιστές προστατεύουν οι ίδιοι την δουλειά, οργανώνουν οι ίδιοι την προστασία της δουλειάς, δείχνουν στο λαό τον τρόπο να προχωρήσει η δουλειά, ολοκληρώνουν οι ίδιοι τη δουλειά. Κι αν, για να γίνει αυτό, χρειαστεί να προστατέψουν και τα κεφάλια των ρεφορμιστών από την αντίδραση, το κάνουν χωρίς δεύτερη σκέψη.
Αυτές τις μέρες στην Ελλάδα, οι κομμουνιστές, όσοι εξακολουθούν να έχουν κάποια σχέση μ’ αυτό το ταλαιπωρημένο θεωρητικό ρεύμα και πολιτικό κίνημα, πρέπει να πρωτοστατήσουν στο να μην τσακιστεί η μισή ρήξη, δηλαδή να γίνει το δημοψήφισμα. Να πρωτοστατήσουν στην αντιμετώπιση της λυσσασμένης επίθεσης της αντεπανάστασης απέναντι στο δημοψήφισμα.
Αυτές τις μέρες οι κομμουνιστές στην Ελλάδα, παλεύουν για να μην τσακιστεί το μισό βήμα των ρεφορμιστών, για να γίνει το δημοψήφισμα, ΠΑΡΑ και ΚΟΝΤΡΑ και στις αναποτελεσματικές και επικίνδυνες πρακτικές των ρεφορμιστών που βάζουν σε κίνδυνο όχι μόνο την νίκη του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, αλλά και τη ίδια την διεξαγωγή του.
Πρωτοστατούν για να γίνει το δημοψήφισμα και να νικήσει το ΟΧΙ.
Προβάλλουν το πρόγραμμα τους, που συνιστά την προλεταριακή ρήξη, ως τον μόνο τρόπο για να ολοκληρωθεί το μισό βήμα των ρεφορμιστών προς το συμφέρον των υποτελών τάξεων.
…και η τιμή της Αριστεράς…
Οι κομμουνιστές κριτικάρουν τους ρεφορμιστές γιατί το πρόγραμμα και οι μέθοδοι τους βάζουν σε κίνδυνο το μετέωρο, μισό βήμα μπροστά, που έχει συντελεστεί. Αυτό το κάνουν όχι για να σώσουν την «τιμή της Αριστεράς». Ο Λένιν δεν έγραψε πότε ούτε μισή γραμμή για τον «Κερένσκι που βάζει σε κίνδυνο την τιμή της Αριστεράς» (ναι, ναι “αριστερός” λογιζόταν κι ο Κερένσκι, σοσιαλιστής με την τότε ορολογία). Οι κομμουνιστές κάνουν κριτική στους ρεφορμιστές όχι με μελαγχολικούς σκοπούς άλλα με εντελώς πρακτικούς, ου μην και μακιαβελικούς, σκοπούς: να οξύνουν τη ρήξη και να να πάρουν την ηγεσία του αγώνα από τα χέρια των ρεφορμιστών.
Η «τιμή» της Αριστεράς, παντού στον κόσμο, άλλα ειδικά σ’ αυτή την χώρα λόγω του Εμφυλίου και όσων ακολούθησαν, είναι η περηφάνια του ηττημένου. Γιατί η περηφάνια του ηττημένου σ αυτή τη χώρα, πηγάζει στην πραγματικότητα από τον ηρωισμό, τη λεβεντιά και το μεγαλείο με τα οποία έδωσε τη ΜΑΧΗ η Αριστερά το 1944-49.Καλή και χρήσιμη στα χρόνια της ανασυγκρότησης μετά την ήττα, αυτή η τιμή.
Στην ιστορική περίοδο που έχει ξεκινήσει τα τελευταία 5-6 χρόνια, αν δεν τα καταφέρουν οι κομμουνιστές, στην χώρα και στον πλανήτη, οι υποτελείς τάξεις δεν θα υποστούν απλά κάποια «βαρυχειμωνιά». Θα συντριβούν. Η ιστορική περίοδος που ζούμε ΔΕΝ πρόκειται να τελειώσει χωρίς μια συντριβή. Είτε θα συντρίβει η αστική εξουσία και το ιμπεριαλιστικό της σύστημα, είτε θα συντριβούν ανυπολόγιστα εκατομμύρια ανθρώπων από πεινά και πόλεμο.
Η Ιστορία θα συνεχιστεί και μετά την όποια συντριβή. Αν η συνέχεια αυτή πρόκειται να έχει πίσω της την συντριβή των υποτελών τάξεων, οι κομμουνιστές που έδωσαν την μάχη, θα πρέπει να κάνουν τις αυτοκριτικές τους. Και θα έχουν ταυτόχρονα και κάθε δικαίωμα να καταγγείλουν και να καταδικάσουν τους ρεφορμιστές που συνειδητά ή ασυνείδητα, σαμποτάραν τον αγώνα. Κι αυτοί οι κομμουνιστές που θα χουν δώσει τη μάχη, θα διεκδικήσουν και την τιμή της Αριστεράς.
Την τιμή της Αριστεράς στη Γερμανία, στη συλλογική συνείδηση των επόμενων γενιών, την κατοχύρωσαν κομμουνιστές σαν τη Λούξεμπουργκ και το Λίμπκνεχτ.
Αν δεν βρεθούν κομμουνιστές να δώσουν την μάχη, την τιμή της Αριστεράς θα την σώσουν οι ρεφορμιστές που δεν θα περάσουν στο αντίπαλο στρατόπεδο και θα δώσουν τη μάχη πάρα τις μύριες εγκληματικές πολιτικές ανοησίες που μπορεί να κάνουν. Στη συλλογική αριστερή συνείδηση, την συμβολική τιμή της Αριστεράς στη Χιλή απέναντι στον ταξικό αντίπαλο, την εκφράζει ο δραματικός τελευταίος λόγος του Αλιέντε και ο θάνατός του με το όπλο στο χέρι, ΠΑΡΑ τα δραματικά πολιτικά λάθη που έκανε. Και τον Αλιέντε τον τιμούν και οι κομμουνιστές παρά την πολιτική κριτική που του κάνουν. Ένα μελλοντικό Χιλιανό προλεταριακό κράτος, θα τιμά τον Αλιέντε.
Στην Ελλάδα, το ΚΚΕ κουβαλά το κύριο φορτίο της περηφάνειας της ήττας, γιατί -παρά την Βάρκιζα- πριν την Βάρκιζα υπήρξαν Δεκεμβριανά, αλλά κυρίως γιατί μετά τη Βάρκιζα υπήρξε ο ΔΣΕ. Με όλα τα χίλια πολιτικά εγκλήματα που έκανε και κουβαλάει, κουβάλαγε κι αυτήν την «τιμή της Αριστεράς», συμβολίζοντας τη ΜΑΧΗ. Αλλά μετά από περιόδους και γεγονότα ιστορικής σημασίας, οι έννοιες επανανοηματοδοτούνται. Το SPD, το κόμμα του Μαρξ, σηματοδοτούσε την τιμή της ευρωπαϊκής Αριστεράς για δεκαετίες, μέχρι το 1914. Στη συνείδηση των επόμενων γενιών, ο Νόσκε αφαίρεσε οριστικά αυτό το προνόμιο από το SPD .
Η αποχή του ΚΚΕ από την μάχη του δημοψηφίσματος σήμερα, θα του κοστίσει πανάκριβα. Και αν αυτή η στάση αποχής από τη μάχη συνεχιστεί -επειδή ζούμε σε μια περίοδο κοσμοϊστορικής σημασίας που θα επανοηματοδοτήσει τα πάντα- θα του αφαιρέσει για πάντα το προνόμιο να κουβάλα την «τιμή της Αριστερας».
Λοιπόν, οι «τύποι» αυτοί, (οι ρεφορμιστές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ) αποδείχτηκαν εξαιρετικά ΧΡΗΣΙΜΟΙ για τους κομμουνιστές. Τι έκαναν;;; Άνοιξαν άθελα τους, την πόρτα για την προλεταριακή ρήξη. Από την άποψη του ιστορικού του κομμουνιστικού μέλλοντος, οι τύποι αυτοί αξίζουν μιαν θετική αναφορά γι αυτό, διπλά στις μύριες κριτικές. Και οι κομμουνιστές είναι μεγαλόψυχοι. Το αν η εύφημος μνεία θα γίνει και τιμητική διάκριση, θα εξαρτηθεί από τις από δω και πέρα πράξεις τους. Σε όσους απ’ αυτούς δεν περάσουν ανοιχτά στη συνέχεια με την αντεπανάσταση, δεν αποστατήσουν και δώσουν μάχη, οι μαχόμενοι κομμουνιστές θα αποδώσουν τις πρέπουσες τιμές.
Αν οι κομμουνιστές στην Ελλάδα δεν δώσουν τη μάχη, αν οι υποτελείς τάξεις και η Αριστερά συντριβούν με τους κομμουνιστές απόντες από τη μάχη, η «τιμή» της Αριστεράς θα σωθεί από τους ρεφορμιστές που θα ‘χουν δώσει τη μάχη,παρά τα εγκληματικά λάθη που σίγουρα θα κάνουν. Αν κάνουμε την υπόθεση εργασίας (δεν μπορούμε και δεν πρόκειται να φανούμε τόσο “λίγοι” άλλα χάριν της λογικής του επιχειρήματος) ότι ο Τσίπρας επιμένει στο δημοψήφισμα, ανατρέπεται και ακολουθεί αμέσως μια περίοδος συντριπτικής ήττας για τις υποτελείς τάξεις -αν δηλαδή υποθέσουμε ότι όλος κι όλος ο ηρωισμός που μπορέσει να βγάλει το κίνημα στην Ελλάδα σήμερα, είναι η «πρόκληση» του Τσίπρα στον ταξικό αντίπαλο και η πτώση του γι αυτό- τότε στη συλλογική συνείδηση των επόμενων γενιών της Αριστεράς, την «τιμή της Αριστεράς» θα την κουβάλα ο Τσίπρας παρά τα πολιτικά εγκλήματα που έχει ήδη κάνει. Τον Κουτσούμπα δεν θα τον θυμούνται ούτε τα εγγόνια του.
Με δυο λόγια, η έννοια της «τιμής της Αριστεράς», πηγάζει από την ΗΤΤΑ άλλα νοηματοδοτείται από την περηφάνια της ΜΑΧΗΣ. Η περίοδος είναι τέτοια που στην παλιά μας τιμή θα έρθει να επικάτσει βάρια και φρέσκια η τιμή της σημερινής μάχης. Ακόμα κι αν μας ενδιαφέρει λοιπόν το πόση «τιμή» θα κουβάλα η Αριστερά μετά από μια ήττα, αυτό θα οριστεί πρώτον από το κατά πόσο έδωσε τη μάχη και δεύτερον, εφόσον τη δώσει, απ’ το αν θα πέσει μαχόμενη ή αν θα συνθηκολογήσει άνευ όρων.
Εμπρός! Στη μάχη!
Οι κομμουνιστές δεν είναι τίποτα καταθλιπτικοί τύποι για να ασχολούνται με την «τιμή της Αριστεράς”, δηλαδή με την περηφάνια της ήττας προηγούμενων μαχών, την ώρα που κρίνεται η τύχη μια μεγάλης καμπής της σχέσης επανάστασης/αντεπανάστασης στις ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ μάχες.
Οι κομμουνιστές ζουν και αναπνέουν για τις μάχες και “τους σεισμούς που μέλλονται να ρθουν”. Και σήμερα οι μάχες και οι σεισμοί είναι μπροστά μας.
Και η πρώτη μάχη που είναι μπροστά μας, αυτή τη στιγμή, είναι η μάχη του δημοψηφίσματος.
Όποιος λέει “δεν έχει σημασία το δημοψήφισμα», “θα ψηφίσω άκυρο”, “θα κάνω αποχή” δεν μιλά σαν κομμουνιστής.
Όποιος λέει σήμερα: «θα ρίξω όλες μου τις δυνάμεις για να γίνει το δημοψήφισμα και να βγει ΟΧΙ», αυτός μιλά σαν κομμουνιστής.
Γύρω μας η Ιστορία χορεύει σε οργασμό. Και ο χρόνος είναι πολύτιμος.
Εμπρός επαναστάτες, εμπρός κομμουνιστές!
