ΟΙ γενοκτονίες συνεχίζονται

Εχθές οι Πόντιοι συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα να διαμαρτυρηθούν για την προσέγγιση περί γενοκτονίας που εξέφρασε ο Ν. Φίλης. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από το μακρινό ξεριζωμό τους από τις πατρίδες του Πόντου και της Μικράς Ασίας, οι μνήμες είναι ζωντανές για χιλιάδες από όσους ζουν σήμερα. Τότε με όσες επιφυλάξεις και κριτική διάθεση, που δίκαια έχει εκφραστεί, για τη στάση του ελληνικού κράτους και του γηγενούς πληθυσμού στην υποδοχή και την αποδοχή τους στη νέα πατρίδα, δεν μπορεί να αναιρεθεί το γεγονός της βοήθειας που τους παρασχέθηκε, προκειμένου να επιβιώσουν και να βρούν ένα τόπο να ξαναριζώσουν και να γιατρέψουν,  έστω όπως όπως τις πληγές τους.

Βεβαίως ήταν διαφορετικές οι συνθήκες αυτού του ξεριζωμού, αλλά το ανθρωπιστικό δράμα με τη σημερινή προσφυγιά είναι κοινό. Έχει και κοινά αίτια και παρεμφερείς αιτίες. Έχει τους ίδιους θύτες, όπως πάντα και θύματα τους λαούς αείποτε.

Σήμερα παρακολουθούμε το δράμα εκατομμυρίων στο δρόμο της προσφυγιάς. Τα καΐκια κι οι ψαράδες των παραμεθόριων  νησιών του Αιγαίου περισυλλέγουν καθημερινά ζωντανούς και νεκρούς από τα παγωμένα νερά. Το επίσημο κράτος τους στοιβάζει ένθεν κακείθεν και επιδιώκει να τους ξεφορτωθεί στέλνοντάς τους στα σύνορα για να συνεχίσουν το μαρτυρικό ταξίδι χωρίς τέλος.

Εχθές ο «φέρελπις» Πρωθυπουργός που έχει πάρει διαζύγιο με τη γεωγραφία, όπως και με την κοινωνία, υπεραμύνθηκε του φράχτη στον Έβρο με την ανήκουστη δικαιολογία της ύπαρξης ναρκοπεδίων από την άλλη μεριά. Ενδεχομένως αγεωγράφητος και ανιστόρητος όπως αποδεικνύεται θεωρεί κι όλους εμάς του υπόλοιπους «κουτόφραγκους». Τα σύνορα κ. Τσίπρα δεν είναι μόνο ο φράχτης και τα παγωμένα νερά της θάλασσας. Είναι και οι ασφαλείς λεωφόροι με τα συρματοπλέγματα των συνοριακών φυλάκιων που δεν επιτρέπουν το πέρασμα με ασφάλεια στους ξεριζωμένους συνανθρώπους μας.

Θα κλείσουμε αυτό το σημείωμα με τους Πόντιους, όπως το ξεκινήσαμε. Ξεριζωμένοι και καταδιωγμένοι κι  αυτοί από τις μακρινές πατρίδες τους δεν βρήκαν εχθές μέσα στην «αγανάκτησή τους για τους πολιτικούς» ούτε μια λέξη να αρθρώσουν για το σύγχρονο δράμα της προσφυγιάς που έπρεπε να τους ευαισθητοποιεί περισσότερο από όλους εμάς του υπόλοιπους που δεν την έχουμε βιώσει σε αυτή ην ένταση.

Ούτε μια λέξη. Ω καιροί ώ ήθη …