Ο «δρόμος του μεταξιού» ποτίζεται με αίμα.

Για μια πολυδιάστατη «εμπορική και οικονομική συνεργασία» κάνει λόγο ο κ. Τσίπρας στην εκστρατεία του με το επιχειρηματικό λόμπυ της χώρας – όποιο έχει απομείνει – στην Κίνα.

Ο δρόμος του μεταξιού θα περάσει από την Ελλάδα διακηρύσσει μετατρέποντας μας σε «κόμβο που θα συνδέει την Κίνα με την Ευρώπη».

Δεν γνωρίζουμε ποιοι είναι οι επιχειρηματίες που συνοδεύουν τον κ. Πρωθυπουργό αλλά θα είχε ενδιαφέρον να ξέραμε πόσο όλοι αυτοί είναι βαθιά χρεωμένοι στις τράπεζες και πόσοι ακόμη από αυτούς ετοιμάζονται να προσφύγουν στο προσφιλές τους άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα και στην ασυλία που τους προσφέρει διαχρονικά.

Όταν ο Μαρινόπουλος «πτωχεύει», ο Βγενόπουλος διώκεται, ο Μαμιδάκης καταρρέει κ.ο.κ., όταν η χώρα βυθίζεται καθημερινά στη κρίση, την απόγνωση και την ανεργία, η κυβέρνηση επιχειρεί, όμοια όπως όλες οι προηγούμενες, ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» με τους επιχειρηματίες μεταπράτες επιδιώκοντας να διασώσει την κερδοφορία τους.

«Και σε ό,τι αφορά τη ζώνη τη σιδηροδρομική και την οδική, πάλι η Ελλάδα είναι ο πρώτος σημαντικός δρόμος στην Ευρώπη, άρα η στρατηγική της Κίνας να αναπτύξει την οικονομική συνεργασία και τη διασύνδεσή της εμπορική και οικονομική με τον δυτικό κόσμο και με την Ευρώπη περνάει μέσα από την Ελλάδα».

Τουτέστιν εκτός από το λιμάνι και δρόμους έχουμε και σιδηροδρομικά δίκτυα έχουμε έτοιμα για ξεπούλημα και γη και ύδωρ. Προς επίρρωση στρώνουμε το «δρόμο του μεταξιού» με όρους εργασιακής σκλαβιάς, αντίστοιχης με  αυτή που έστρωσε το δρόμο της εκρηκτικής ανάπτυξης στην Κίνα.

«Εξάλλου, μια και το ποσοστό της αξιοποίησης του συνολικού κεφαλαίου, το ποσοστό του κέρδους, αποτελεί το κίνητρο της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής (ακριβώς όπως η αξιοποίηση του κεφαλαίου αποτελεί το μοναδικό της σκοπό), η πτώση του ποσοστού του κέρδους επιβραδύνει το σχηματισμό καινούργιων αυτοτελών κεφαλαίων και εμφανίζεται έτσι απειλητική για την ανάπτυξη του κεφαλαιοκρατικού προτσές παραγωγής, προάγει την υπερπαραγωγή, την κερδοσκοπία, τις κρίσεις, την εμφάνιση περίσσιου κεφαλαίου, παράλληλα με τον περίσσιο πληθυσμό. […] Το κύριο, όμως, που τους κάνει να τρομάζουν μπρος στο μειωνόμενο ποσοστό του κέρδους, είναι η διαίσθηση ότι ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σκοντάφτει σ’ έναν φραγμό, που δεν έχει καμιά σχέση με την παραγωγή του πλούτου σαν τέτοιου. Και αυτός ο ιδιόμορφος φραγμός μαρτυράει τον περιορισμένο στο χρόνο και τον ιστορικό, παροδικό μόνο χαρακτήρα του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. Μαρτυράει ότι δεν αποτελεί απόλυτο τρόπο παραγωγής για την παραγωγή του πλούτου, ότι μάλλον σε μια ορισμένη βαθμίδα έρχεται σε σύγκρουση με την παραπέρα ανάπτυξή του» –

«Στη διάρκεια της ίδιας της κρίσης, όταν ο καθένας έχει κάτι να πουλήσει και δεν μπορεί να το πουλήσει, ενώ είναι υποχρεωμένος να πουλήσει για να μπορεί να πληρώσει, ακριβώς τότε είναι μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά η μάζα, όχι του αναπασχόλητου κεφαλαίου, του κεφαλαίου που ζητάει να επενδυθεί, αλλά η μάζα του κεφαλαίου που δυσκολεύεται στο προτσές της αναπαραγωγής του, όταν είναι μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά και η έλλειψη πιστώσεων (και γι’ αυτό είναι μεγαλύτερο από κάθε άλλη φορά το προεξοφλητικό επιτόκιο των τραπεζιτών). Τότε μεγάλες μάζες του ήδη επενδυμένου κεφαλαίου είναι πράγματι αναπασχόλητες, γιατί σκαλώνει το προτσές αναπαραγωγής. Εργοστάσια παραμένουν κλειστά, πρώτες ύλες σωρεύονται, έτοιμα προϊόντα παραγεμίζουν την αγορά με τη μορφή εμπορευμάτων. Δεν υπάρχει επομένως μεγαλύτερο σφάλμα από το να αποδίδουν την κατάσταση αυτή σε έλλειψη παραγωγικού κεφαλαίου. Τότε ακριβώς υπάρχει υπερπληθώρα παραγωγικού κεφαλαίου, εν μέρει σε σχέση με την κανονική, για την ώρα όμως περιορισμένη, κλίμακα της αναπαραγωγής, εν μέρει σε σχέση με την ελαττωμένη κατανάλωση»

«Το Κεφάλαιο» – Καρλ Μαρξ

Έτσι λοιπόν είναι σήμερα περισσότερο φανερό μέσα στη βαθιά κρίση του κεφάλαιου ότι κανένας «νέος δρόμος του μεταξιού» δεν πρόκειται ούτε να διασώσει το χειμάζοντα ελληνικό καπιταλισμό, ούτε να δώσει διέξοδο στα κοινωνικά αδιέξοδα που ο τελευταίος συσσωρεύει και ως αποτέλεσμα της κρίσης του πολλαπλασιάζει.