inred.gr Εναλλακτική ενημέρωση
«Όλοι ξέρουν πως υπάρχει ένας Αόρατος Άνθρωπος […] κι αυτός ο Αόρατος Άνθρωπος πρέπει τώρα να ιδρύσει ένα Βασίλειο Τρόμου […]». Χ. Τζ. Γουέλς, Ο αόρατος άνθρωπος
Το πρόσωπο του φόβου παραφυλά μέρες και νύχτες, πίσω από τις γρίλιες του μυαλού μας. Παραφυλά την κάθε ευκαιρία, μικρή ή μεγάλη, να ενσαρκωθεί, να αποκτήσει χέρια, πόδια, χείλη, μάτια, να ράψει σημαίες και φλάμπουρα πολεμικά από ρετάλια θερινών ονείρων. Κι όταν, εν τέλει, αυτό συμβεί, τον αναπόφευκτο όλεθρο συνοδεύει κι ένα μύχιο αίσθημα ανακούφισης· ναι, αυτό που όλοι περιμένατε, μα ονομάζατε μόνον ψιθυριστά τώρα ήρθε, γιατί εσείς το διαλέξατε. Γιατί αυτό είστε εσείς ή, καλύτερα, από το όλον των επιλογών σας αυτό διαλέξατε να γίνεται. Τι γλυκά που ακονίζατε τα βράδια το μαχαίρι! Μη ντρέπεστε λοιπόν. Και το να μην επιλέγεις είναι μια κάποια επιλογή. Έτσι δεν είναι; Και η σιωπή, καμιά φορά γίνεται πιο εκκωφαντική κι από χιλιάδες ανομολόγητες συμφωνίες. Το πρόσωπο του φόβου είναι τόσο παλιό όσο και η εξουσία, μα σφριγηλό κι αγέραστο, στεφανωμένο στις ματωμένες δάφνες του. Καραδοκεί άοκνα στο άχρονο γιατάκι του για φρέσκους ξενιστές.
Ο Αόρατος Άνθρωπος κατέλαβε τις πόλεις, εγκαθίδρυσε το Βασίλειου του Τρόμου. Τώρα πια χρειάζονται άλλα μέτρα, να τον βρούμε και να τον απομακρύνουμε. Χρειάζονται πια άλλα μέτρα, για να νιώσουμε ασφαλείς. Είναι αναγκαίο να πάψουμε να λέμε ψέμματα στον εαυτό μας. Είναι απαραίτητο να πάψουμε τις πολιτικές αναλύσεις και τις σπασμωδικές κινήσεις. Δεν έχει νόημα να ψάχνουμε πουθενά, ούτε να κλεινόμαστε στα σπίτια μας με προμήθειες. Εκείνος βρίσκεται πάντα και παντού. Για να τον δούμε, αρκεί να κλείσουμε τα μάτια μας.
Ας θυμηθούμε τα όνειρα και τις αϋπνίες μας, τους φόβους και τις ανασφάλειές μας, τις αδυναμίες και τις πληγές μας. Εκεί είναι ο Αόρατος Άνθρωπος κι έχει φτιάξει το ατρόμητο Βασίλειο του Τρόμου του. Κανείς δεν τον πειράζει, κανείς δεν μπορεί να τον εξοντώσει, να τον εξαλείψει από πουθενά, επειδή κοιμάται μέσα μας και τρέφεται από τις ίδιες μας τις σάρκες.
Ο Αόρατος Άνθρωπος φοράει κάποτε στολή, κάποτε όχι. Κάποτε προσκυνά μια φανατική θρησκεία. Κάποτε είναι μια φωνή δίχως πρόσωπο, που μας λέει ότι του χρωστάμε. Του χρωστάμε όχι απλώς χρήματα, αλλά την ίδια τη ζωή μας, το μέλλον και το παρελθόν μας. Ο Αόρατος Άνθρωπος δεν έχει πατρίδα, δεν έχει καρδιά και ζεσταίνεται με τις δικές μας.
Δεν φοβάται, γιατί ηδονίζεται από το δικό μας φόβο. Μπορεί να πάρει όποια μορφή θέλει και να γίνει Αόρατοι Άνθρωποι. Φοράει όποιο σαρκίο επιθυμεί, αλλά δεν μπαίνει σε καμιά καρδιά και σε κανέναν νου. Μόνο η συνείδηση μπορεί να τον σκοτώσει. Τον καλύπτει με μια σκόνη και τον κάνει ορατό.
Κολλάει επάνω του και μένει εκεί, με τα χρώματα της συνείδησής μας. Και τότε καταλαβαίνουμε ότι ο Αόρατος Άνθρωπος δεν είναι άνθρωπος. Είμαστε όλοι εμείς, που μπορούμε δυνητικά να σκοτώσουμε και να σκοτωθούμε, όχι για να μείνουμε ζωντανοί, αλλά για να μην αφήσουμε τους άλλους να ζήσουν. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα, που η δικαιοσύνη του ίδιου του σύμπαντος δεν μπορεί να συγχωρέσει, κι ας μη νοιάζεται το σύμπαν τελικά για καμιά δικαιοσύνη.
Ας μην χάνουμε χρόνο, ας αγρυπνήσουμε. Ας τον περιμένουμε να έρθει να μας βρει, κοιτώντας άφοβα τον καθρέφτη, μέσα στον καθρέφτη.
