inred.gr Εναλλακτική ενημέρωση
“Η έξοδος που χρειαζόμαστε στην Αριστερά δεν είναι μόνον έξοδος από την Ευρωζώνη και το Σύμφωνο Σταθερότητας. Είναι και έξοδος από τις πεπατημένες όλων μας, έξοδος από τη γραφειοκρατία που δημιούργησε η μακρά ειρηνική συνύπαρξη με το καθεστώς, έξοδος από την πολυδιάσπαση των δυνάμεων, έξοδος από την ηττοπάθεια και την ιστορική απαισιοδοξία, ώστε η ανατροπή του μνημονιακού καθεστώτος μέσα από τη μαζική δράση και τις δικές του αντιφάσεις να γίνει νέα κοινωνική ποιότητα για τις υποτελείς τάξεις. Να προσεγγίσουμε στο σήμερα την σοσιαλιστική προοπτική”.
1. Αντι-ευρωενωσιακή στρατηγική – προϋπόθεση νίκης των αγώνων ενάντια στα μνημόνια και τη λιτότητα.
Η αισχρή συνθηκολόγηση της 13ης Ιουλίου με τους δανειστές αποτέλεσε προϊόν ενός κενού πολιτικής στρατηγικής. Το μαζικό ρεύμα δίκαιων γενικών διακηρύξεων αντιλιτότητας που εκπροσωπήθηκε από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνετρίβη όταν βρέθηκε αντιμέτωπο με τον συνασπισμό Ε.Ε-Ε.Κ.Τ και ελληνικής αστικής τάξης. Δεν έγιναν οι ινδιάνοι καουμπόηδες ούτε οι κλέφτες αστυνόμοι. Δεν εξαγοράστηκαν απλώς στελέχη ούτε ίσχυσε η δοξασία που θέλει πάντα οι καταπιεζόμενοι να γίνονται δυνάστες όταν προσεγγίζουν την εξουσία.
Ο κύριος ισχυρισμός των απόψεων που συμμερίζομαι είναι ότι υπήρξε έλλειμα στρατηγικής χειραφέτησης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας από το ευρωενωσιακό τερατούργημα .
Το ίδιο το γενετικό υλικό συμβίωσης παντελώς άνισων εθνικών οικονομιών στην ίδια οικονομική και πολιτική ολοκλήρωση , σε συνθήκες όξυνσης του ανταγωνισμού , οδηγεί μαθηματικά στη διάλυση των εργατικών δικαιωμάτων και στον εξανδραποδισμό των μικρών εθνών. Η συμμετοχή της Ελλάδας στη νομισματική ολοκλήρωση και την Ε.Ε παροξύνει την οικονομική κρίση που βιώνουν όλες οι καπιταλιστικές οικονομίες σε κοινωνική γενοκτονία.
Αποτελούν την απόλυτη απάτη οι ισχυρισμοί της κυβέρνησης για ανάκαμψη και έξοδο από την κρίση μέσα από την τήρηση της συμφωνίας του αίσχους με τους δανειστές και μανιφέστο πολέμου σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας η επιμονή των Ν.Δ – ΠΑΣΟΚ στον μνημονιακό και νεοφιλελεύθερο μονόδρομο.
Υπάρχει άλλος δρόμος και βρίσκεται έξω από Μνημόνια, Ευρωζώνη και Ε.Ε.
2. Η περίπτωση των αγροτικών κινητοποιήσεων.
Η ασφαλιστική και φορομπηχτική αντιμεταρρύθμιση Κατρούγκαλου προκάλεσε μαζική αντίδραση του αγροτικού κόσμου. Οι μισθωτοί και το σύνολο των επαγγελματικών οργανώσεων και του επιστημονικού κόσμου ανέδειξαν και συνεχίζουν να αναδεικνύουν τη δύναμη του μαζικού παράγοντα.
Η νίκη των μπλόκων και των αγώνων ταυτίζεται με την ανατροπή της συμφωνίας- ειλωτίας που υπεγράφη με τους δανειστές. Το φάσμα μιας άτακτης χρεοκοπίας επανέρχεται , οι ‘’εχέφρονες’’δημοσιογράφοι και πολιτικοί παράγοντες που σιτίζονται στο πρυτανείο του 3ου Μνημονίου αναδεικνύουν το όριο που χωρίζει τις διεκδικήσεις από τον εθνικό όλεθρο . Την τήρηση της συμφωνίας και την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Χωρίς ανατροπή αυτών των δύο ορίων δεν υπάρχει προοπτική νίκης ενάντια στις πολιτικές λιτότητας. Χωρίς έξοδο από την Ο.Ν.Ε δεν υπάρχει ανατροπή ή εξανθρωπισμός των Μνημονίων.
Το πρόγραμμα της αντιευρωενωσιακής χειραφέτησης είναι όρος επιβίωσης. Η επιδίωξη συγκεκριμένων πολιτικών –μεταρρυθμιστικών στόχων από το ίδιο το αγροτικό κίνημα προϋπόθεση προοπτικής των αγώνων
1. Ανασύσταση και εθνικοποίηση της Αγροτικής Τράπεζα
2. Κρατικοποίηση της σποροπαραγωγής και ίδρυση Εθνικής Τράπεζας σπόρων
3. Κρατικοποίηση της βιομηχανίας αγροτικών εφοδίων και κρατικός έλεγχος της αντίστοιχης αγοράς
4. Άρση της φορομπηξίας σε όλες τις δομές συγκέντρωσης , μεταποίησης και διάθεσης των αγροτικών προϊόντων, καλλιεργήσιμη γη, σταβλικές και αλιευτικές εγκαταστάσεις.
5. Μαζικός συνεταιρισμός των φτωχών και μεσαίων αγροτών υπό τη στήριξη των δημόσιων Πανεπιστημίων για την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών στην παραγωγή και του κράτους για τον εξαγωγικό προσανατολισμό των καλλιεργειών.
Αυτά τα μέτρα θα μπορούσαν να αποτελούν και το άμεσο πρόγραμμα μιας αντιμνημονιακής προοδευτικής κυβέρνησης και όχημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης εκτός Ο.Ν.Ε.
3. Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται παρά μόνον ως φάρσα.
Σημαντικό τμήμα της αριστεράς και των επαγγελματικών οργανώσεων επανέρχεται στο νέο πλαίσιο των κοινωνικών αγώνων επαναλαμβάνοντας ρητορεία αντιλιτότητας χωρίς να προβάλλει πολιτική εναλλακτική.
Δεξιά.
Η κλαδική πολιτική είναι η δεξιά πλευρά αυτής της ρητορείας. Είναι το λιγότερο δεξιό να ισχυρίζεται κανείς ότι στα πλαίσια μιας απόλυτης όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσων είναι εφικτό να διευθετήσει θετικά κάποιος τα ειδικά κλαδικά συμφέροντα. Η ίδια η καπιταλιστική κρίση και η όξυνση της σε ολοκληρωτική εθνική κρίση, δεν επιτρέπει τέτοια τερτίπια. Εκεί άλλωστε οφείλεται και η διάλυση της βάσης των παραδοσιακών αστικών κομμάτων. Η κλαδική πολιτική οδηγεί απευθείας σε συνεργασία τμημάτων με τον πιο άμεσο αντίπαλο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η προσχηματική έκκληση Τσίπρα για διάλογο στους αγρότες , υπονοώντας ειδική προώθηση ειδικών προϊόντων, ώστε να σπάσει ο συντονισμός στα μπλόκα. Η κλαδική πολιτική είναι πράκτορας διάσπασης και πρέπει να χτυπιέται αλύπητα. Η πολιτική γενίκευση στη λαϊκή εναλλακτική στον νεοφιλελευθερισμό είναι το κύριο εργαλείο πολιτικής οικοδόμησης.
Και αριστερά….
Ο αγωνιστικός μαξιμαλισμός του τύπου «να πάρει ο λαός τις τύχες του στα χέρια του» ή ο ‘’σοσιαλισμός’’ γενικά, έξω από τον πραγματικό πολιτικό και κοινωνικό συσχετισμό , αφοπλίζουν επίσης το κίνημα της αντίστασης από άμεση πολιτική εναλλακτική. Το άμεσο πέρασμα στον σοσιαλισμό , η περίφημη «κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής» που προβάλλεται από τα τμήματα του ΚΚΕ που κατάφεραν να χωνέψουν τη στροφή της ηγεσίας του των τελευταίων ετών , ακριβώς επειδή δεν πατά στην πραγματικότητα οδηγεί στον αναχωρητισμό. Δυσκολεύεται να συγκεντρώσει ακόμα και αυτή την ψήφο διαμαρτυρίας σε ιδανικές συνθήκες ακόμα και μετά τη συνθηκολόγηση της 13ης Ιούλη. Είναι γραμμή ιδεολογικής ζύμωσης σε συνθήκες που χρειάζεται η πιο πλατειά μαζική πάλη. Γιαυτό άλλωστε ο μαξιμαλισμός της συνοδεύεται από την πιο ξεκάθαρη ιστορική απαισιοδοξία. Από μια απολύτως αρνητική εκτίμηση του συσχετισμού των δυνάμεων , το «δεν μας παίρνει τώρα» παιρνάμε εύκολα στην υπηρεσία του μνημονιακού μονόδρομου , «αν βγούμε τώρα από την Ο.Ν.Ε θα είναι χειρότερα» είτε γιατί δεν είναι έτοιμο το κόμμα είτε γιατί έχει συντηρητικοποιηθεί ο λαός.
Αυτή η γραμμή προσφέρει σήμερα τις μεγαλύτερες υπηρεσίες στους δανειστές. Αντικαθιστά την κύρια αντίθεση στην ελληνική κοινωνία ( το καθεστώς επιτροπείας ) με το δίλλημα σοσιαλισμός ή καπιταλισμός, ένα δίλημμα που δεν θα φτάσουμε ποτέ να αντιμετωπίσουμε πραγματικά εντός Ο.Ν.Ε. Ο σοσιαλισμός δεν αρκεί να είναι επίκαιρος στην ιστορική κλίμακα , αλλά γίνεται πραγματική προοπτική στην πολιτική κλίμακα του σήμερα. Γιαυτό χρειάζεται συσπείρωση δυνάμεων γύρω από την κύρια αντίθεση και ηγεμονία του εργατικού κινήματος και του προγράμματός του στην πλειοψηφία του έθνους και όσων ζούν και εργάζονται στην Ελλάδα.
Όταν κάθε μικρή διεκδίκηση των από κάτω συναντά το φάσμα της άτακτης χρεοκοπίας και εσύ απαντάς σοσιαλισμός, δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν…είτε πάσχεις από την παιδική ασθένεια του αριστερισμού είτε από την γεροντική άνια των πραγματικών δεσμών με το καθεστώς. Δυστυχώς ο Περισσός τάχει τα χρονάκια του….
ΜΕ ΜΕΤΩΠΟ ΛΑΕ ΣΗΚΩ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΑ….
Η συγκρότηση πολιτικού και κοινωνικού μετώπου στη βάση της χειραφέτησης της οικονομίας και της κοινωνίας από τα ευρωενωσιακά δεσμά , του ευρώ και της Ε.Κ.Τ είναι ο μόνος δρόμος για την επιβίωση των εργαζόμενων τάξεων.
Προφανώς μέτωπο των εργαζομένων που δεν μπορεί να έχει άλλη πολιτική μετάφραση από το Μέτωπο της Αριστεράς, μέτωπο όλων των οργανωμένων εκφράσεων του εργατικού κινήματος. Μέτωπο του εργατικού κινήματος με τη μικρή ιδιοκτησία στο χωριό και την πόλη , μέτωπο δηλαδή και με τις πολιτικές εκφράσεις της μικροαστικής τάξης. Οι μαζικές απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ , αλλά και η πλειάδα των «ανεξάρτητων» σχηματοποιούν και θα μαζικοποιήσουν στο μέλλον την απόπειρα της μικροαστικής ηγεμονίας στο λαικό κίνημα.
Μέτωπο για την προσέγγιση και κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας οχι διαμαρτυρίας ή εξανθρωπισμού των Μνημονίων. Συσπείρωση δυνάμεων ικανή να επιβάλλει διαγραφή χρέους , μέτρα αντιιμπεριαλιστικής και αντινεοφιλελεύθερης χειραφέτησης που σημαίνουν επιστροφή στο εθνικό νόμισμα και κρατικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας.
Πλευρές της κριτικής στη ΛΑ.Ε
Έχουν ενδιαφέρον κριτικές που ασκούνται στο βασικό στίγμα της ΛΑ.Ε γιατί πιάνουν πραγματικές πλευρές του τιτάνιου έργου που έχουμε μπροστά μας
1. Ο φόβος για μια δραχμική ανάθεση στους ειδικούς της οικονομίας.
Η ανάκτηση της Λαϊκής κυριαρχίας προφανώς δεν ταυτίζεται αποκλειστικά με την αλλαγή νομίσματος. Αντίθετα ταυτίζεται απολύτως με σημαντικές αντινεοφιλελεύθερες τομές που συνοδεύουν τη νομισματική χειραφέτηση. Προφανώς και κανένα επιτελείο δεν μπορεί να επιβάλλει τέτοιας κλίμακας ριζοσπαστικές αλλαγές χωρίς την αποφασιστική συμμετοχή των μαζών. Το ζήτημα λοιπόν είναι πώς επιτυγχάνεται αυτή η ενεργητική συμμετοχή. Η αντιπαράθεση ενός γενικά μεταβατικού προγράμματος προς τη στρατηγική της ρήξης με την Ο.Ν.Ε και την Ε.Ε είναι ψευδεπίγραφη. Δεν υφίσταται μεταβατικότητα έξω από την πρόσφατη εμπειρία των μαζών. Εμπειρία εξανδραποδισμού της λαϊκής βούλησης και της ελληνικής δημοκρατίας. Δεν υφίσταται μεταβατικότητα έξω από την όξυνση των αντιθέσεων στην ευρωζωνική φυλακή. Μιά τέτοια μεταβατικότητα είναι εγκεφαλικό κατασκεύασμα κάποιων , κάπου , σε κάποιο πολιτικό γραφείο.
Όποιος φοβάται την ανάθεση μπορεί να δοκιμάσει τη συγκρότηση Επιτροπών αντι-ευρωενωσιακής χειραφέτησης στη βάση. Επιτροπές συμπαράταξης , συμμετοχής κοινωνικών , επιστημονικών και πολιτικών στελεχών που θα συμβάλλουν στη συγκρότηση προγράμματος από τα κάτω. Θα ενθαρρύνουν τη λαική συμμετοχή στη συγκρότηση της ΛΑ.Ε , την παραγωγή αντιμονοπωλιακών προτάσεων παραγωγικής ανασυγκρότησης , την οργάνωση της πάλης ενάντια και στη μη μονοπωλιακή αστική τάξη που όμως « μένει Ευρώπη » γιατί τα κέρδη της εξαρτώνται απόλυτα από τα μονοπώλια , αποτελεί το περιβάλλον που επιτρέπει στα μονοπώλια να διαλύουν και τα εργατικά δικαιώματα και να πληβειοποιούν τη μικρή ιδιοκτησία , τον επιστημονικό κόσμο και την αγροτιά.
2. Ο καπιταλισμός της δραχμής.
Παρότι φαντάζει λίγο το ανέκδοτο των χορτασμένων μπροστά στην πραγματικά τραγική κατάσταση που βιώνουμε , υπάρχει στον ενδοαριστερό διάλογο. Η διστακτικότητα απέναντι σε μια ρήξη με την Ε.Ε νομιμοποιείται από τα αριστερά με το συγκλονιστικό επιχείρημα « μα καπιταλισμό δεν θα έχουμε ? »
Παρότι και αυτό το ερώτημα συνδυάζεται με μια «μεταβατικότητα» ως εναλλακτική στην αντιευρωενωσιακή πολιτική , αποτελεί το απόλυτο διαζύγιο από κάθε μεταβατική αντίληψη. Παρουσιάζει το πέρασμα στον σοσιαλισμό ως ένα ξαφνικό γεγονός, αποτέλεσμα μιας κοινωνικής έκρηξης ή προϊόν της γραμμικής ανάπτυξης ενός «επαναστατικού επιτελείου» σε επαναστατικό κόμμα κάποτε , άμα θα είμαστε πολλοί οι πούροι επαναστάτες.
Η αντιευρωενωσιακή πολιτική αποτελεί τακτική προσέγγιση του σοσιαλισμού. Σίγουρα δεν αποτελεί το στρατηγικό τέλος της αριστεράς και σίγουρα δεν ταυτίζεται με τον σοσιαλισμό . Με την εξουσία δηλαδή της εργατικής τάξης , τη διάλυση του αστικού κράτους προς όφελος νέων δημοκρατικών οργάνων μαζικής άσκησης της εξουσίας ( των σοβιέτ ) και τη σταδιακή απάλειψη του χρήματος , αυτής καθευατής της εμπορευματικής παραγωγής. Πράγματα που δεν επιτυγχάνονται παρά μόνον επαναστατικά και προυποθέτουν σχετικά μαζικό επαναστατικό κόμμα και σταδική ωρίμανση μετά την ανατροπή της κυρίαρχης τάξης.
Η ίδια η ανισομέρεια στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και στην ταξική συνείδηση των υποτελών, αποκλείει τον σοσιαλισμό ως αποτέλεσμα ενός ακαριαίου γεγονότος στο εσωτερικό της χώρας ή μιας ταυτόχρονης διεθνούς ανατροπής έξω από αυτήν. Στάδια με την ιστορική έννοια δεν υπάρχουν ( δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο ανολοκλήρωτη αστικοδημοκρατική εξέλιξη , παντού ο καπιταλισμός σήπεται και η αστική τάξη είναι στο σύνολό της αντιδραστική τάξη ) , αλλά με την πολιτική έννοια σαφώς και υφίστανται.
3.Αντιευρωενωσιακή πολιτική – τακτική προσέγγιση του σοσιαλισμού
Η ρήξη με την ευρωενωσιακή φυλακή υπό την ηγεσία του Ενιαίου Μετώπου αποτελεί μετάβαση προς έναν σαφώς ευνοϊκότερο κοινωνικό συσχετισμό. Αποτελεί τακτική συγκέντρωσης κοινωνικών δυνάμεων ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και εργαλείο οικοδόμησης του εργατικού κόμματος εφόσον βέβαια θέλει κάποιος να το οικοδομήσει. Ένα εργατικό κίνημα χωρίς πολιτική εναλλακτική και χωρίς κοινωνικές συμμαχίες με τα ενδιάμεσα στρώματα είναι καταδικασμένο σε περιθωριακή και μειοψηφική εμβέλεια.
Είναι βέβαιο είναι ότι η ρήξη με την Ε.Ε ανοίγει καθεστωτικό ζήτημα , ανοίγει τη συζήτηση για το πώς θέλουμε να είναι οργανωμένη η κοινωνία. Αποτελεί το ιδανικότερο περιβάλλον για τη «μεταβατικότητα» προς τον σοσιαλισμό. Η φορολόγηση των επιχειρηματικών κερδών είναι βεβαίως πλευρά του προγράμματος , αλλά είναι απολύτως ανεπαρκής στις δοσμένες συνθήκες συστημικής κρίσης. Σήμερα η αντίσταση χρειάζεται όραμα ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και δημοκρατική συμμετοχή στην υλοποίηση του. Δεν αρκεί απλώς να λέμε πρέπει και να πράττουμε κατά πώς λέμε.
Άλλωστε η «κυβέρνηση της πραγματικής αριστεράς» που όλοι συμμερίζονται στη ΛΑ.Ε ως προοπτική χρειάζεται στρατηγική για τη χώρα , στρατηγική για την πολιτική εξουσία στο όνομα των εργαζόμενων τάξεων της Ελληνικής Δημοκρατίας Σε αυτό το πλαίσιο μπαίνει το πρόγραμμα και η μεταβατικότητά του. Η μαζική πάλη για ριζικές μεταρρυθμίσεις υπέρ των πολλών είναι το όχημα για τέτοια πολιτική ανατροπή. Μιά νέα απόπειρα προσέγγισης της πολιτικής εξουσίας από την Αριστερά θα στηρίζεται στην αυτενέργεια του κόσμου . Όχι μόνον γιατί το επιθυμούμε , αλλά γιατί η ίδια η διάλυση του «παλαιού καθεστώτος» από την κρίση και τα μνημόνια καθιστά υποχρεωτική μια κάποιου βαθμού δυαδικοποίηση της εξουσίας .
Είναι υπόθεση του εργατικού κινήματος και των κομμουνιστών το βάθος των αλλαγών που θα αντικαταστήσουν τα ευρωενωσιακά δεσμά. Είναι υπόθεση που θα καθοριστεί με ζωντανό τρόπο και αφορά στον ταξικό συσχετισμό που θα πετύχουμε μέσα από την πάλη.
Το μόνο που δεν πρόκειται να μας πάει πουθενά είναι η εμμονή στον ευρωπαϊσμό είτε ως κοσμοπολιτισμός του κεφαλαίου είτε ως διεθνισμός της φράσης.
Η έξοδος που χρειαζόμαστε στην Αριστερά δεν είναι μόνον έξοδος από την Ευρωζώνη και το Σύμφωνο Σταθερότητας. Είναι και έξοδος από τις πεπατημένες όλων μας , έξοδος από τη γραφειοκρατία που δημιούργησε η μακρά ειρηνική συνύπαρξη με το καθεστώς , έξοδος από την πολυδιάσπαση των δυνάμεων , έξοδος από την ηττοπάθεια και την ιστορική απαισιοδοξία. Ώστε η ανατροπή του μνημονιακού καθεστώτος μέσα από τη μαζική δράση και τις δικές του αντιφάσεις να γίνει νέα κοινωνική ποιότητα για τις υποτελείς τάξεις. Να προσεγγίσουμε στο σήμερα την σοσιαλιστική προοπτική.
Μέλιος Παντελής, Προσωρινή Νομαρχιακή Επιτροπή ΛΑ.Ε Αιτ/νίας.
(Με αφορμή την ομιλία του Κώστα Λαπαβίτσα στο Αγρίνιο, κάποιες σκέψεις για τη συζήτηση στην Αριστερά)
