Να σταματήσουν τα κροκοδείλια δάκρυα …

Ο ελληνικός λαός δέχεται τα τελευταία πέντε χρόνια μια επίθεση σε όλα τα επίπεδα. Τα θύματα αυτής της ανθρωποσφαγής δεν έχουν μετρηθεί ακόμη. Ούτε θα μετρηθούν. Το ίδιο δεν πρόκειται να μετρηθούν και οι πνιγμένοι και χαμένοι στις θάλασσες και τα βουνά των συνόρων πρόσφυγες, θύματα αντίστοιχων και σαφέστατα σοβαρότερων επιθέσεων στις χώρες τους.

Το πολιτικό μας σύστημα δεν είναι η πρώτη φορά που ξεδιπλώνει την αναισχυντία του απροκάλυπτα. Πρόθυμοι χορηγοί επικοινωνίας της αναισχυντίας τα ΜΜΕ σκορπάνε κροκοδείλια δάκρυα ενώ ταυτόχρονα καλλιεργούν τον πιο μαύρο ρατσισμό στη κοινωνία με τα διλήμματα του πόσοι ακόμα χωράνε, ποιος θα τους περιθάλψει, που θα βρεθούν τα λεφτά, που θα βρούνε δουλειά με τόσους Έλληνες άνεργους κ.λ.π. εμετικά ερωτήματα.

Με την ίδια αναισχυντία χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους συνταξιούχους που καταδικάζονται στη μιζέρια και το θάνατο αλλά παράλληλα αναρωτιούνται για το πόσοι χωράνε στο ασφαλιστικό σύστημα που δήθεν καταρρέει. Δεν ρώτησαν όμως ποτέ και δεν έψαξαν που πήγαν τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων. Το ίδιο δεν αναρωτήθηκαν ποτέ για το ποιοι δημιούργησαν και εξόπλισαν τον ISIS, ποιοι θησαυρίζουν από τις πωλήσεις όπλων, ποιοι κάνουν τους πολέμους και ποιοι βομβαρδίζουν και ισοπεδώνουν χωριά, πόλεις, χώρες, ανθρώπους.

Να σταματήσουν τα κροκοδείλια δάκρυα για τους χαμένους στη θάλασσα πρόσφυγες και να ανοίξουν τα σύνορα. Να διευκολυνθεί το πέρασμά τους στην Ελλάδα και να παρασχεθεί κάθε βοήθεια, υλική, ηθική και νομική προκειμένου οι χιλιάδες κατατρεγμένοι να βρουν μια άκρη για να ακουμπήσουν τη δυστυχία και τα βάσανα που κουβαλούν άδικα στις πλάτες τους.

Σε κάθε περίπτωση – η ευθύνη δεν βαραίνει μόνο την πολιτική εξουσία που ούτως ή άλλως δεν την αναλαμβάνει, αντίθετα – η ευθύνη βαραίνει και όλους εμάς που παρακολουθούμε περιδεείς και εκστασιασμένοι, με λύπη χωρίς αμφιβολία, το ανθρώπινο δράμα να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας.

Οφείλουμε απέναντι στη ζωή, την ιστορία και τους εαυτούς μας να πάρουμε θέση και να αναπτύξουμε δράσεις. Τώρα, άμεσα. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.

Άκις Ξενάκις