ΝΑ ΚΑΘΟΡΙΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΜΕΤΑ

Μισθούς στα 350€, συντάξεις στα 70 και μειώσεις μέχρι και 30% στις κύριες, νέες απαιτήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, άλλες που διαρρέονται σκόπιμα, κι άλλα «προαπαιτούμενα» που θα απαιτηθούν στη συνέχεια.

Οι αγρότες οδηγούνται στην εξαφάνιση, οι αυτοαπασχολούμενοι πνέουν τα λοίσθια, η τρόικα ζητάει κατάργηση των 100 δόσεων για να τελειώσει ο ολοκληρωτικός μας καπιταλισμός μια ώρα γρηγορότερα με τους μικρομεσαίους, πλειστηριασμοί – κατασχέσεις επανέρχονται. Οπωσδήποτε οι ομαδικές απολύσεις είναι πάντα πρώτο πιάτο. Έφτασαν μέχρι του σημείου να απαιτούν και η κυβέρνηση να συζητάει, έως και την κατάργηση επαναφοράς της σύνταξης του ΟΓΑ σε υπερήλικους (ν.4131) που είχε ψηφίσει η παρούσα βουλή.

Δεν θα αναφερθούμε στο γενικό ξεπούλημα όλης της δημόσιας περιουσίας. Σφαγή …

Η κυβέρνηση δηλώνει στους «απαιτητικούς εταίρους» ότι δεν μπορεί να περάσει άλλα μέτρα, εάν μπορούσε θα το έκανε(;), αλλά εάν σκεφτούμε ότι αυτή κυβέρνηση πήγε στο δημοψήφισμα με μια συγκεκριμένη πρόταση, πήρε αρνητικό και επέστρεψε από τις Βρυξέλλες με μια χειρότερη, κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά δηλώσεις και διαβεβαιώσεις.

Ο εσωκομματικός πόλεμος στη «κυβερνώσα αριστερά» μαίνεται για τα καλά κι οι συμπολιτευόμενοι της αντιπολίτευσης ξορκίζουν τις εκλογές μπροστά στη δημοσκοπική κατρακύλα που δεν σταματάει. Για όλους.

Οι εργολάβοι/καναλάρχες βοηθούν όσο μπορούν, παρά τα προβλήματα που τους δημιουργεί η φιλική τους τώρα κυβέρνηση με τις τηλεοπτικές άδειες, αλλά αυτό θα διευθετηθεί. Δεν ανησυχούμε.

Είναι προφανές ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει. Ούτε η παραμονή στο ευρώ βγαίνει. Το κράτος έχει παραλύσει κι αυτό είναι εμφανές και το συναντάμε κάθε μέρα, παντού.

Η αστική τάξη της χώρας όμως σε συνεργασία με τους «εταίρους» και όλο το διεθνές τοκογλυφικό λόμπυ ετοιμάζεται για το μετά. Οργανώνει και υλοποιεί τη μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου στη ιστορία μετά την κατοχή επιδιώκοντας να δημιουργήσει νέα κεφάλαια και μαζί χτίζει μεθοδικά το νέο πολιτικό σύστημα που θα της επιτρέψει να συνεχίσει την ακμή και τη κερδοφορία της σε μια ρημαγμένη χώρα.

Κάπου εδώ, καθ’ οδόν προς τη βουλγαροποίηση θα «ανακαλύψουν» το εθνικό νόμισμα.

Η συγκυρία δεν προσφέρεται για απογοήτευση, ηττοπάθεια, σκέψεις για αναθέσεις και νέους σωτήρες. Οι συνθήκες μπορούν να αποδειχτούν λυτρωτικές για τους εργαζόμενους και το λαό, εάν κι εφόσον έχει συνειδητοποιήσει ή θα το κάνει πολύ γρήγορα, ότι μέσα σε αυτό το μεταβαλλόμενο με απίστευτη ταχύτητα περιβάλλον μπορεί να παίξει το καθοριστικό ιστορικό του ρόλο. Να τους ανατρέψει.

Είναι εύκολο; Τίποτα δεν είναι εύκολο, αλλά στις πλατείες και τους δρόμους όλα αλλάζουν μαγικά. Στην ιστορία μια μέρα μπορεί να χρειαστεί εκατοντάδες σελίδες για να γραφτεί όταν ολόκληρα χρόνια χωράνε σε δέκα αράδες.

Μέχρι σήμερα μιλάνε, σχεδιάζουν και προετοιμάζουν το μέλλον οι άλλοι για εμάς. Χωρίς εμάς. Τώρα το μέλλον μας καλεί.

Γειτονιές, πλατείες, χώροι δουλειάς, πρέπει να γίνουν τόποι συνάντησης, συζήτησης, προτάσεων και αποφάσεων της λαϊκής πλειοψηφίας ετούτο το φθινόπωρο. Η λαϊκή οργή οφείλει να ξέρει ότι μόνο εάν εκδηλωθεί συνειδητά, οργανωμένα, αλληλέγγυα και με όρους ταξικής σύγκρουσης μπορεί να κερδίσει το μέλλον.

Άκις Ξενάκις