«Μὴν ἀμελήσετε. | Πάρτε μαζί σας νερό. | Τὸ μέλλον μας θὰ ἔχει πολὺ ξηρασία».

Μετά από τριάντα χρόνια «ανάπτυξης», από τη μεταπολίτευση έως το περασμένο «μακρινό» 2008, αφού καταναλώσαμε αχόρταγα όλο το σκουπιδαριό της παγκόσμιας καπιταλιστικής παραγωγής, εισήλθαμε βίαια, χωρίς αντιστάσεις, αυτοευνουχισμένοι, στην εποχή των μνημονίων, με προδιαγεγραμμένο προορισμό την εποχή των σπηλαίων του νέου καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού.

Πώς να αναπτυχθούν αντιστάσεις όταν μια ολόκληρη γενιά παραδόθηκε στις αυταπάτες και τις χίμαιρες της ευημερίας του πλαστικού; Πώς να αντισταθεί μια κοινωνία παραδομένη στη ματαιοδοξία και τον μεταπρατισμό; Πως γίνεται να αντισταθείς όταν ο άκρατος ατομικισμός κι η «ανταγωνιστικότητα» διέλυσε την παράδοση της συλλογικότητας, του συνδικάτου, της μικρής κοινότητας, του καφενέ και της παρέας;

Πως μπορεί να αντισταθεί μια κοινωνία που απώλεσε εκούσια την ανάγκη να μετέχει και να μοιράζεται παραδομένη στην εγωκεντρική φενάκη του ανταγωνισμού και της «ευκαιρίας»;

Πως γίνεται να αντισταθεί μια κοινωνία που εθίστηκε να επικοινωνεί χωρίς πρόσωπο με μόνο like και sms στην εποχή των τεράτων της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης;

Πώς να αντισταθεί μια κοινωνία που αδυνατεί να αντιληφθεί πόση παρακμή χώρεσε τα τελευταία μετά τη μεταπολίτευση χρόνια και σήμερα ακόμα ακούγεται να λέει «θέλω τη ζωή μου πίσω» αναπολώντας τα;

Μέσα στη ποιο βαθιά μας παρακμή και την αποξένωση, αποκομμένοι απ’ όλους κι απ’ όλα, φορτωμένοι με φόβους, ενοχές, διλήμματα και αυταπάτες, καλωσορίσαμε την «ελπίδα» και πέσαμε στο πηγάδι που δεν έχει πάτο. Και στροβιλιζόμαστε. Περιδεείς και ζαλισμένοι.

Έτσι αλώθηκε η πόλις από ένα συρφετό καινοφανών εξουσιολάγνων νάνων, ένα μπουλούκι «αριστερής» πολιτικής αγυρτείας, πρόθυμο να προσφέρει υπηρεσίες στα αφεντικά του, χωρίς κανένα έρμα ηθικό και ιερό κανένα.

«Όταν ο ήλιος του πολιτισμού είναι χαμηλά στον ορίζοντα, ακόμα και οι νάνοι ρίχνουν μεγάλες σκιές»  έγραφε ο Karl Kraus περιγράφοντας την παρακμή της δικής του εποχής.

Τα χρόνια που ακολούθησαν ο δικός μας προφήτης ποιητής της ασυμβίβαστης ανατροπής Μιχάλης Κατσαρός προέβλεψε τα μελλούμενα που ζούμε σήμερα. Μας αποχαιρέτησε, αλλά δεν μας εγκατέλειψε. Μας περιμένει να σηκωθούμε. Οι νάνοι μας φαίνονται μεγάλοι γιατί είμαστε εμείς γονατιστοί. Αλλιώς η ξηρασία αυτή που μας περιβάλλει θα συνεχίσει να εξαπλώνεται μέχρι να μας εξαφανίσει.

Θὰ σᾶς περιμένω

Θὰ σᾶς περιμένω μέχρι τὰ φοβερὰ μεσάνυχτα ἀδιάφορος-

Δὲν ἔχω πιὰ τί ἄλλο νὰ πιστοποιήσω.

Οἱ φύλακες κακεντρεχεῖς παραμονεύουν τὸ τέλος μου

ἀνάμεσα σὲ θρυμματισμένα πουκάμισα καὶ λεγεῶνες.

Θὰ περιμένω τὴ νύχτα σας ἀδιάφορος

χαμογελώντας μὲ ψυχρότητα γιὰ τὶς ἔνδοξες μέρες.

Πίσω ἀπὸ τὸ χάρτινο κῆπο σας

πίσω ἀπὸ τὸ χάρτινο πρόσωπό σας

ἐγὼ θὰ ξαφνιάζω τὰ πλήθη

ὁ ἄνεμος δικός μου

μάταιοι θόρυβοι καὶ τυμπανοκρουσίες ἐπίσημες

μάταιοι λόγοι.

Μὴν ἀμελήσετε.

Πάρτε μαζί σας νερό.

Τὸ μέλλον μας θὰ ἔχει πολὺ ξηρασία.

Μιχάλης Κατσαρὸς τοῦ Εὐσταθίου ἐκ Κυπαρισσίας Τριφυλίας (1919-1998)

—————————————–

Άκις Ξενάκις | 28.5.2016