ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑ ΘΑΝΑΤΟ

Βυθισμένοι στη χειρότερη κοινωνική κρίση των τελευταίων δεκαετιών και σε μια εποχή πολεμικών ανταγωνισμών και απίστευτης επίθεσης σε εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα, εκατομμύρια αντιήρωες άνεργοι, εργαζόμενοι για ψίχουλα,  απόμαχοι της δουλειάς, υπερχρεωμένοι που οδηγούνται στην αυτοκτονία   και εκατομμύρια μετανάστες θύματα των πολέμων του νέου καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού,  βιώνουν ένα νέο κοινωνικό μεσαίωνα γεμάτο απογοήτευση και καθημερινούς θανάτους.

Ο θάνατος όμως πρόσφατα ενός πιλότου της ελληνικής αεροπορίας και η ηρωοποίηση του ξεδιπλώνει ερωτήματα και αντιδράσεις που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα. Αυτός ήταν (;) «ήρωας και παλικάρι που υπεράσπιζε την πατρίδα» και γενικότερα τι ρόλο παίζει ο Ελληνικός στρατός και ειδικά τα επαγγελματικά στελέχη του.

Εμείς φύση και θέση αιρετικοί θα θέλαμε να βάλουμε μερικά ειλικρινή ερωτήματα που ίσως βοηθήσουν να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα και ίσως συμβάλουν στην αποτροπή των επερχόμενων πολέμων.

Ας αρχίσουμε: είναι ή δεν είναι ο Ελληνικός στρατός ΝΑΤΟϊκός;  Φυσικά και είναι και μάλιστα από τους καλύτερους της συμμαχίας. Άλλωστε, αυτό  είναι και το βασικό επιχείρημα για την απελευθέρωση των άλλων δύο στρατιωτικών του Έβρου που κρατάνε οι Τούρκοι . Παρεπιπτόντως, αυτά  τα «παλικάρια»  κυνηγούσαν, «πατριωτικά», όπως φέρονται να δηλώνουν στις καταθέσεις τους  οι ίδιοι,  φτωχούς μετανάστες ή πρόσφυγες των πολέμων,  μέσα στα χιόνια.

Σα Νατοϊκος στρατός λοιπόν,  οι Ένοπλες δυνάμεις  αποτελούσαν την οπισθοφυλακή και προστασία των Αμερικάνων, Γάλλων και Άγγλων που βομβάρδισαν την Συρία.

Το υποβρύχιο Παπανικολής ήταν η συνοδεία των αεροπλανοφόρων και τα Ελληνικά F16 και Μιράζ η ομπρέλα προστασίας.

Ο ελληνικός στρατός είναι εκείνος που συμμαχεί και ασκείται κοινά με τον Στρατό του Ισραήλ, το στρατό που ξεκληρίζει τους Παλαιστίνιους και ότι άλλο βρεθεί γύρω του.

Ο ελληνικός στρατός φυλάει με τις φρεγάτες και τα αεροπλάνα τα πλοία των Ελλήνων εφοπλιστών στη Σομαλία, που «κινδυνεύουν» από τους πεινασμένους και εξαθλιωμένους από την εκμετάλλευση Σομαλούς.

Δεν υπάρχει επιθετική ενέργεια του ΝΑΤΟ που ο Ελληνικός στρατός να μην έχει παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο: πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία, Ελληνική δύναμη Κοσόβου, Ελληνική δύναμη Αφγανιστάν και πάει λέγοντας.

Αίμα, πολύ αίμα των λαών στα χέρια και του Ελληνικού στρατού.

Η δικαιολογία είναι εύκολη για τους «καλόπιστους»: «φταίει το ΝΑΤΟ».

Στο ερώτημα «γιατί δεν φεύγουμε», πάλι η δικαιολογία είναι εύκολη: «δεν μπορούμε μόνοι μας, κινδυνεύουμε» ας γίνουμε συνένοχοι δολοφόνοι λοιπόν, για να μην κινδυνεύουμε, άσε που η ζωή έχει αποδείξει το αντίθετο.

Αλλά και χωρίς ΝΑΤΟ, ο Ελληνικός στρατός εξίσου επικίνδυνος είναι για τον λαό, τον οποίο βαφτίζει «εσωτερικό εχθρό». Δεν θα πούμε κοινοτοπίες περί χούντας συνταγματαρχών κτλ.   Να θυμηθούμε:  στις μεγάλες απεργίες των εργαζόμενων στους Δήμους , σε ρόλο απεργοσπάστη ο Στρατός, Εξεταστικά κέντρα και απεργίες των καθηγητών, τέλη του ενενήντα, σε ρόλο αστυνομίας ο στρατός.  Νεολαιίστικη εξέγερση του 2008, σε κόκκινο συναγερμό ο στρατός. Αλήθεια υπάρχει σοβαρός άνθρωπος να υποστηρίζει ότι υπήρξε ποτέ μαζική και επικίνδυνη δράση του λαού για τα δικαιώματα του που να μη βρει αντιμέτωπο τον Ελληνικό στρατό, και ειδικά τα επαγγελματικά του τμήματα;

Όσο η κρίση οξύνεται τόσο αυξάνονται οι «Ασκήσεις καταστολής πλήθους» των ειδικών δυνάμεων, για να αισθάνονται ήσυχοι οι κρατούντες και να είναι έτοιμοι σε περίπτωση ξεσηκωμού. Γιατί αυτός είναι ο ρόλος του στρατού τελικά.

Ελληνική και Τουρκική κυβέρνηση θέλουν να σκοτωθούμε για τις βραχονησίδες που είναι έτοιμοι να πουλήσουν στους κροίσους για μερικά ευρώ και δολάρια, γιατί πίσω από αυτό έχει αέριο, έλεγχο περιοχών, εκατομμύρια σε όπλα. Γιατί ξέρουν ότι απειλή πολέμου σημαίνει υπάκουος και φοβισμένος λαός. Άσε που μετά από τον πόλεμο και μερικά εκατομμύρια νεκρούς έρχεται η ανασυγκρότηση και η ανάπτυξη. Τι είναι μερικοί νεκροί μπροστά στην ανάπτυξη και την πρόοδο της πατρίδας;

Ναι, μα η υπεράσπιση της πατρίδας;  Πατρίδα είναι ο λαός, οι άνθρωποι. Αυτοί που Τσίπρας και Ερντογάν εκμεταλλεύονται και βασανίζουν με κάθε τρόπο, αυτοί που και στις δύο Πλευρές του Αιγαίου παίρνουν 400 ευρώ, όταν δουλεύουν σκλάβοι, αυτοί που δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους.   Εμείς που ματώνουμε για να συντηρούνται στρατοί, θανατηφόρα οπλισμένοι για να υπερασπίζονται τα ανταγωνιστικά ή και όμορα συμφέροντα αυτών που μας δυναστεύουν.

Έτσι λοιπόν ας ξανασκεφτούμε καλύτερα πριν βαφτίσουμε επαγγελματικά στελέχη της ελληνικής πολεμικής μηχανής (του ελληνικού τμήματος του ΝΑΤΟ) παλληκάρια και ήρωες.  Στην κρίσιμη αναμέτρηση η συντριπτική τους πλειοψηφία θα είναι απέναντι σε αυτούς που θα παλεύουν για τα δικαιώματα, τις ανάγκες και για την κοινωνική απελευθέρωση.