inred.gr Εναλλακτική ενημέρωση
Κώστας Λουλουδάκης «Ίουλιανός.» –
Θα ξεκινήσω με μια διαπίστωση: μην αμελούμε ότι η πληροφόρηση μας είναι απολύτως ελεγχόμενη και κατευθυνόμενη από ισχυρά οικονομικά συμφέροντα ενώ η δημόσια συζήτηση περιορίζεται ασφυκτικά και είναι απολύτως εκβιαστική.
Στρατιωτικές πηγές στις ΗΠΑ ανακοίνωσαν ότι η χώρα είναι πανέτοιμη για μια «επιχείρηση που ίσως διαρκέσει πολύ» στη Λιβύη. Στόχος της επιχείρησης είναι η πλήρης καταστροφή του ISIS, «καθώς ορατός είναι ο κίνδυνος να περιέλθουν στον έλεγχο των τζιχαντιστών τα πετρέλαια της Λιβύης. Αξιωματούχοι της εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ ασκούν μεγάλες πιέσεις στον Μπαράκ Ομπάμα ν’ ανάψει άμεσα το πράσινο φως. Όπως έλεγε τις προάλλες ο ΥΠΕΞ, Τζων Κέρι «Το τελευταίο πράγμα που θα’ θελε κάποιος να δει είναι ένα ψευτοχαλιφάτο να έχει πρόσβαση στα δισεκατομμύρια δολάρια έσοδα από το πετρέλαιο.»
Μόνο που για να παραχθούν έσοδα από το πετρέλαιο χρειάζεται τεχνογνωσία και τεχνολογία από το εξωτερικό προκειμένου να εκμεταλλευτούν οι «τζιχαντιστές» τα κοιτάσματα πετρελαίου, μετά χρειάζεται να βρεθούν πλοία για την μεταφορά, αγοραστές και τράπεζες για τις συναλλαγές. Εδώ είναι που τα προσχήματα καταρρέουν…
Ωστόσο το ΝΑΤΟ και τα αμερικανικά μη-επανδρωμένα οπλισμένα αεροσκάφη τύπου Predator/Reaper έχουν ήδη πραγματοποίησει πάνω από είκοσι χιλιάδες αεροπορικές επιδρομές χειρουργικής ακρίβειας που κατέστρεψαν σταδιακά τις υποδομές της Λιβύης. Οι πρωταγωνιστές της επέμβασης επικαλέσθηκαν την ανάγκη να αποτραπεί μεγάλη ανθρωπιστική καταστροφή λόγω του βάρβαρου καθεστώτος του πρώην συνεταίρου τους Καντάφι.
Αμέσως μετά τους βομβαρδισμούς η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, οι ΗΠΑ καθώς επίσης και άλλες χώρες, όπως η Σαουδική Αραβία, έχουν αναπτύξει ειδικές μισθοφορικές δυνάμεις στο Λιβυκό έδαφος που εδώ και καιρό δραστηριοποιούνται προετοιμάζοντας έναν νέο πόλεμο, ενώ κουστουμαρισμένα στελέχη πολυεθνικών κατοικοεδρεύουν, με υψηλή προστασία, στην Λιβύη για να εξετάσουν τις επενδυτικές δυνατότητες που προσφέρει η κατεστραμμένη χώρα. Λογικό μια και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να δώσει παροχή «βοήθειας» δάνεια δηλαδή στους διορισμένους από την Δύση κυβερνήτες της Λιβύης, θέτει ως προϋπόθεση την ιδιωτικοποίηση όλων των δημοσιών υποδομών.
Στο σημείο αυτό θα θυμίσουμε πως το ΔΝΤ έβγαζε την πλέον ευνοϊκή για το µέλλον της Λιβύης έκθεση του, ενώ ο Καντάφι έστελνε αεροπλάνα για να βοµβαρδίζουν Λίβυους διαδηλωτές, υπό τον τίτλο «The Socialist People’s Libyan Arab Jamahiriya and the IMF». Στη συγκεκριµένη έκθεση:
α) Το ΔΝΤ επαινούσε το καθεστώς Καντάφι για τα «πλεονάσµατα ρευστότητας» που είχε επιτύχει στον τραπεζικό τοµέα, για την «ενθάρρυνση του ανταγωνισµού» που προωθούσε, για τις «αναδιαρθρώσεις» που συντελούσε µε την «υποστήριξη του ΔΝΤ», και ούτω καθεξής.
β) Το ΔΝΤ «χαιρέτιζε» ως «ευπρόσδεκτες και ισχυρές τις µακροοικονοµικές επιδόσεις της Λιβύης». Επαινούσε και κατά τη διατύπωση της έκθεσης «συνεχάρη τις Αρχές της Λιβύης για το φιλόδοξο πρόγραµµά τους». Εκτιµούσε ότι «οι προοπτικές για την οικονοµία της Λιβύης παραµένουν θετικές». Υποστήριζε µε σθένος την ανάγκη να «προσαρµοστεί» το εργατικό δυναµικό της Λιβύης, ο λαός δηλαδή, στα κυβερνητικά σχέδια.
γ) Το ΔΝΤ στην έκθεσή του κατέληγε ως εξής: «Οι πρόσφατες εξελίξεις στις γειτονικές Αίγυπτο και Τυνησία είχαν περιορισµένες οικονοµικές επιπτώσεις για τη Λιβύη»! Τουλάχιστον είχαν την προνοητικότητα να προσθέσουν: «Μέχρι στιγµής»…
Η συγκεκριµένη έκθεση του ΔΝΤ αναρτήθηκε στην επίσηµη ιστοσελίδα του µε ηµεροµηνία 9 Φεβρουαρίου 2011. Δηλαδή αναρτήθηκε µόλις ένα µήνα πριν οι υποκριτές του ιµπεριαλισµού προχωρήσουν στη στρατιωτική τους επέµβαση κατά της Λιβύης. (http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/381121,DNT-Apo-thn-Tynhsia-tis-Filippines-kai-th-Benezoyela-sto-Kastelorizo-2o.html)
Τι μεσολάβησε;
Η ένωση των χρηματοοικονομικών οργανισμών τής Αφρικανικής Ένωσης που έγινε εφικτή χάρη στα Λιβυκά κεφάλαια. Υπολογίζεται ότι ο Καντάφι διέθεσε το ποσό των 40 δισ. δολαρίων στο Αφρικανικό Νομισματικό Ταμείο με έδρα το Καμερούν ώστε να παραμεριστεί αφενός το φράγκο CFA ένα νόμισμα που υποχρεούνται να χρησιμοποιούν δεκατέσσερις αφρικανικές χώρες πρώην γαλλικές αποικίες από την Γαλλία ώστε αυτή να μπορεί να εισάγει πάμφθηνη πρώτη ύλη, αφετέρου να παραμεριστεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο από την Αφρικανική Ένωση την οποία εξουσιάζει οικονομικά. Απώτερος σκοπός της Αφρικανικής Ένωσης όπου συμμετέχουν 54 κράτη ήταν να αποκτήσουν ένα ενιαίο νόμισμα.
Στο στόχαστρο όμως βρίσκονταν και τα κεφάλαια τα οποία η Λιβύη ( που είχε ετήσιο εμπορικό πλεόνασμα ύψους περίπου 30 δισ. δολαρίων) έχει επενδύσει στο εξωτερικό σε εταιρείες επενδύσεων χαρτοφυλακίου, σε τράπεζες, στο βιομηχανικό τομέα και στον τομέα των ακινήτων. Όλα αυτά υπολογίζονται σε ένα ποσό γύρω στα 150 δις δολ. Το Λιβυκό κράτος είχε και 32 δισ. δολάρια σε καταθέσεις σε τράπεζες των ΗΠΑ. Αυτό το ποσό δεσμεύτηκε «ως καταπίστευμα υπέρ τού μέλλοντος τής Λιβύης» ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση «πάγωσε» κεφάλαια ύψους περίπου 45 δισ. ευρώ που βρίσκονταν κυρίως στον τραπεζικό κολοσσό Hsbc.
Ένας άλλος στόχος τού πολέμου στη Λιβύη είναι τα πετρελαϊκά αποθέματα τα οποία υπολογίζονται σε 60 δισ. βαρέλια και τα αποθέματα φυσικού αερίου, που ανέρχονται περίπου σε 1.500 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα.
Η εταιρία Conoco Phillips Co όπου πρόεδρος είναι ο Richard Lee Armitage πρώην υφυπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ (2001-2005) διέθετε σύμβαση εκμετάλλευσης του λυβικού πετρελαίου με την ονομασία Epsa-4 η οποία προέβλεπε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό τής αξίας, σχεδόν το 90% των κερδών τού εξορυσσόμενου πετρελαίου θα καταβαλλόταν στην «National Oil Corporation of Libya» την κρατική εταιρεία πετρελαίων της Λιβύης δηλαδή. Σύμφωνα με τον πρόεδρο τής πολυεθνικής εταιρείας Conoco Phillips στη Λιβύη Robert Fryklund: «Οι συμβάσεις Epsa-4 περιείχαν, σε παγκόσμιο επίπεδο, τους πιο επαχθείς για τις πετρελαϊκές εταιρείες όρους».
Ουσιαστικά το κρατικό μονοπώλιο, δηλαδή η εταιρεία της Λιβύης, κάνει κουμάντο και τα άλλα μονοπώλια δεν το σηκώνουν αυτό. Κάτι έπρεπε να γίνει.
Για ανθρωπιστικούς λόγους λοιπόν που είχαν να κάνουν με την ασφάλεια των μετόχων οι πρόθυμοι βομβαρδιστές έστησαν μια εταιρεία με την ονομασία «Libyan Oil Company». Ήδη η εταιρία αυτή πέταξε έξω από την Λιβύη την Γερμανική πολυεθνική πετρελαϊκή εταιρεία «Wintershall» την Ιταλική «Eni» και κύρια την Ρωσική «Gazprom» και Κινέζικη εταιρεία «CNPC», με τις οποίες ο Καντάφι είχε υπογράψει συμφωνίες που επέτρεπαν την μεταβίβαση των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης που αφαίρεσε από τις Γαλλικές και Αμερικανικές πολυεθνικές.
Υστέρα από αυτό το «Who is who» γίνεται κατανοητό γιατί χρηματιστηριακά και πετρελαϊκά συμφέροντα έπρεπε να αναλάβουν ηγετικό ρόλο στην «ανθρωπιστική επέμβαση»;
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τρέλα από την παρούσα καπιταλιστική άπληστη οργάνωση της ζωής, και του άθλιου κυνηγιού των κερδών.
Ο λαός της Λιβύης ήταν και θα συνεχίσει να είναι το μεγαλύτερο θύμα.
Διαβάστε: Wall Street Journal: «For West’s Oil Firms, No Love Lost in Libya» http://www.wsj.com/articles/SB10001424052748703730104576260902489238740
