inred.gr Εναλλακτική ενημέρωση
Κι όμως έχουν περάσει εφτά ολόκληρα χρόνια από εκείνο το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη του 2008. Η περίοδος που ακολούθησε έχει χαρακτηριστεί από μερικούς ως μια περίοδος παγκόσμιας θρυμματισμένης εξέγερσης που τα “θραύσματά” της διασκορπίζονται σε όλες τις μεριές του παγκόσμιου χάρτη. Έκτοτε τίποτα δεν είναι πια το ίδιο. Όποιος όμως στον Δεκέμβρη αναζητεί επιβεβαίωση , ολοκληρωμένες απαντήσεις ή ακόμα και νέα αφήγηση μάλλον δεν κατάλαβε καθόλου το βαθύτερο “είναι” του Δεκέμβρη που δεν ήταν άλλο από το να θέσει τα καίρια ερωτήματα και καθήκοντα που έπρεπε να απαντηθούν από την ταξική πάλη εν μέσω κρίσης, τόσο από τα κοινωνικά όσο και από τα πολιτικά υποκείμενα, να αναδείξει την αναντιστοιχία και τα όρια των μέχρι τότε προτάσεων και των δύο στρατοπέδων. Για αυτό και έχει μεγάλη σημασία να δούμε ξανά αυτά τα ερωτήματα αλλά και τις ανολοκλήρωτες απαντήσεις που έλαβαν αυτή την επταετία αυτά τα ερωτήματα. Όχι μόνο για να δούμε “που βαδίζουμε” αλλά και γιατί μόνο έτσι μπορεί να γίνει κατανοητή η τεράστια συμβολή του Δεκέμβρη στους αγώνες του σήμερα. Το πως δηλαδή ο Δεκέμβρης οριοθέτησε το πεδίο της μάχης και ανάγκασε εμάς και περισσότερο τον αντίπαλο να αναλογιστεί το μέγεθος του διακυβεύματος ξανά. Τις νέες δυνατότητες και δυναμικές που ανοίγονταν στην ταξική πάλη μέσα την δομική κρίση του καπιταλισμού.
Οι ειδικοί προσπάθησαν και προσπαθούν να κατατάξουν την εξέγερση του Δεκέμβρη, να αναζητήσουν το υποκείμενο και την ταυτότητα της εξέγερσης. Δεν κατανόησαν όμως ποτέ πως στον Δεκέμβρη εμφανίστηκε ίσως με τον πιο διακριτό τρόπο το νέο καθοριστικό κοινωνικό κομμάτι της επόμενης επταετίας. Κομμάτια που υπήρχαν μόνο στο κοινωνικό περιθώριο ή πετιόταν βάναυσα σε αυτό εν μια νυκτί, πληβειακά στρώματα της εργατικής τάξης, νεολαία όλων των ειδών, μικροαστοί υπό σύνθλιψη βλέποντας το καπιταλιστικό στερέωμα να κλυδωνίζεται μπροστά στον μπαμπούλα της κρίσης. Όλοι ένιωσαν ίσως για πρώτη φορά στην ζωή τους πως το πολυπόθητο σύστημα που τους έταζε γη και ύδωρ ( ακόμα και αν τους απέκλειε από αυτά ) δεν μπορούσε να κρατήσει ούτε την ουτοπία που υποσχόταν αλλά πόσο μάλλον την “ασφάλεια” για την οποία θυσίαζε τα πάντα. Αυτή η βίαια αποκαθήλωση του καπιταλιστικού “ιερού” κλυδώνισε ισχυρά τα παραπάνω κομμάτια σε τέτοιο βαθμό που μπροστά σε μια εν ψυχρώ δολοφονία κατανόησαν έστω και στιγμιαία πως ακόμα και η ίδια τους η ζωή είναι υπό αμφισβήτηση στην κατρακύλα της κρίσης. Πόσο μακρινό μοιάζει αυτό με την σημερινή κατάσταση του μετανάστη, του άνεργου , του εργαζόμενου, του νεολαίου ; Ποια θα είναι η ταυτότητα του εξεγερμένου που αναδύεται ; Μπορεί αυτή να πάρει πιο καθορισμένα χαρακτηριστικά και τι αντίκτυπο θα έχει αυτό στην εξέλιξη των εξεγέρσεων του σήμερα και του αύριο ; Οι απαντήσεις από τις εξεγέρσεις που ακολούθησαν μέχρι σήμερα ποικίλουν αλλά σκοντάφτουν στα ίδια μέτρα και σταθμά που σκόνταψε και ο Δεκέμβρης.
Ο Δεκέμβρης σε μια άρνηση του υπάρχοντος ρώτησε πρακτικά και διερεύνησε αντιθετικούς τρόπους έκφρασης συνολικά πτυχών της ζωής, από την κατάληψη ελεύθερων χώρων και την τέχνη των από κάτω μέχρι και άλλες δομές αλληλεγγύης και οργάνωσης της ζωής των από κάτω, μια προσπάθεια να αναρωτηθεί η εξέγερση πως χτίζεται ένας άλλος κόσμος από αυτόν που αρνείται . Πόσο μακρινό είναι αυτό το ερώτημα από αυτό που λίγο καιρό μετά αναρωτήθηκαν οι πλατείες του κόσμου, και ο ωκεανός από κοινωνικά εγχειρήματα που αγκαλιάζουν από κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά κέντρα μέχρι κοινωνικά παντοπωλεία ; Αναρωτήθηκαν στο πως η εξέγερση μπορεί να κάνει πολιτική με τα δικά της όργανα , όχι σαν διαμεσολάβηση με την κοινωνία αλλά σαν αυτοοργάνωση της ίδιας της δυναμικής της εξέγερσης με την κοινωνία που αφήνονταν έρμαιο μπροστά στην καπιταλιστική κρίση. Αυτό ήρθε σε αντίφαση όχι μόνο με την στάση αλλά και την ίδια την φύση πολλών από τις υπάρχουσες δομές πολιτικής έκφρασης. Αν κάτι αναδείχθηκε την επταετία είναι μια πως από την μια είχαμε τη σύνθλιψη κάθε συλλογική δομής από το κράτος και το κεφάλαιο και από την άλλη τη ανεπάρκεια πολλών υπαρχόντων δομών να στηρίξουν ή να αναζωπυρώσουν την ταξική πάλη όταν μερικές από αυτές δεν πέρναγαν στην απέναντι παίζοντας ανοιχτά τον ρόλο του κυβερνητικού συνοδοιπόρου και συν-σχεδιαστή. Αυτό όμως δεν άφησε ακλόνητους και του πολιτικούς σχηματισμούς παντός είδους, στο πως και πόσο απαντούν στις απαιτήσεις του σήμερα, οι πολιτικές ανακατατάξεις και οι διασπάσεις, μετατοπίσεις , ενοποιήσεις της επταετίας συντελούν πως η συνολική αναμέτρηση – ανατροπή που ήταν το κέντρο της εξέγερσης του Δεκέμβρη βρήκε απροετοίμαστους τους πάντες, ήταν δηλαδή ένα ερώτημα που δεν μπορούσε να απαντηθεί από τους ίδιους τους δρώντες της εξέγερσης όπως ήταν μέχρι τότε.
Άλλη μια πτυχή του Δεκέμβρη είναι η αποκάλυψη του πως ο πόλεμος που μαίνεται που τότε χαρακτηριζόταν πόλεμος χαμηλής έντασης δεν είναι τίποτε άλλο από ταξικός πόλεμος και ως τέτοιος θα εντείνεται όσο προχωρά η κρίση. Το σπάσιμο στο μονοπώλιο της βίας , η μαζική αντιβία των εξεγερμένων ήταν η πρόβα τζενεράλε για τις μαζικές συγκρούσεις στην Κερατέα, στις πλατείες , στις Σκουριές και αλλού. Η νομιμοποίηση στα μάτια της πληττόμενης πλειοψηφίας της απάντησης στην κρατική βία είναι από τα μεγάλα κέρδη του Δεκέμβρη. Όμως στο κομμάτι της βίας και του σμπαραλιάσματος της κρατικής και όχι μόνο καταστολής δόθηκε τότε από το γράμμα των φαντάρων από μονάδες όλες της επικράτειας που αρνούνταν να καταστείλουν την εξέγερση και μετέφεραν το κλίμα μέσα στα ίδια τα στρατόπεδα καίγοντας το χαρτί ένα από τα καλύτερα χαρτιά της καταστολής. Πόσο μακρινό είναι αυτό με το γράμμα των σημερινών φαντάρων πως δεν θα συμμετέχουν στον πόλεμο ενάντια στους μετανάστες ; Πόσο μακρινό από τι ρόλο παίζει ο στρατός και πρέπει να αποτραπεί όταν ασκήσεις σαν τον Καλλίμαχο, την ανακατάληψη της ΕΛΒΑΛ και τον παρά τρίχα στρατιωτικό νόμο στην Κάλυμνο ; Η πικρή εμπειρία του κατασταλτικού μηχανισμού που κλήθηκε να κάνει με τον πιο ανοιχτό τρόπο στις παρελάσεις ο στρατός , έπεισε ακόμα και τους πιο δύσπιστους.
Όμως δεν μπήκαν μόνο ερωτήματα από την πλευρά των εξεγερμένων. Έμαθαν και οι από πάνω. Μπήκε ο φασισμός ξανά στο κάδρο, περνώντας πρώτα από τον εκφασισμό της κοινωνίας σε μια αδηφάγα λογική επιβίωσης επί πτωμάτων. Παλινορθώθηκε το “όραμα” της αστικής δημοκρατίας ως η απόλυτη παγίδα για την περαιτέρω ενίσχυση του κράτους άμυνας ασφάλειας ως το μόνο “ιερό” που καμιά κινηματική διαδικασία δεν πρέπει να θίγει. Τα δόγματα στρατού και αστυνομίας αναβαθμίστηκαν σε βαθμό που ο εσωτερικός εχθρός δεν αποτελούσε κοινό μυστικό αλλά μετατρεπόταν στο κυρίαρχο σενάριο ασκήσεων του στρατούς ( βλ. Παρμενίωνας 2015 ) και ο κατάλογος δεν σταματά. Χαρακτηριστικότερο είναι πως οι σημερινοί κρατούντες τότε εκλιπαρούσαν την λύση να την δώσει η αστική δημοκρατία με εκλογές, και όχι ο δρόμος με την εξέγερση, αλήθεια δεν αλλάζουν τόσο πολύ οι καιροί.
Ο διεθνής αντίκτυπος του Δεκέμβρη με παραπάνω από 30 χώρες και 150 πόλεις να έχουν διαδηλώσεις και κινηματικά γεγονότα απλώς επιβεβαιώνουν το βάθος του ερωτήματος που έθεσε ο Δεκέμβρης. Πως σήμερα επιθετικά και διεκδικητικά αρνήσε ολόκληρη την πολιτική που συνθέτει το ζοφερό τοπίο, χωρίς να έχεις αυταπάτες περί άλλης διαχείρισης ή ύπαρξης συμβιβαστικής λύσης ; Πως σήμερα γίνονται υλικά βήματα σε μια επαναστατική διαδικασία, που παλεύει και αναζητά ένα συνολικά αντιπαραθετικό αξιακό παράδειγμα ζωής , πως βαθύνουν ποιοτικά και ποσοτικά την ρήξη με την καπιταλιστική εξουσία ;
Το παράδειγμα της Ροζάβα ίσως είναι από τις λίγες απαντήσεις που έχουμε σήμερα σου από πάνω ερώτημα, σίγουρα όμως δεν είναι η μόνη και δεν θα είναι η μόνη. Η γενιά πολιτικοποίησης που αφήνει πίσω του η θρυμματισμένη εξέγερση που ξεκίνησε ο Δεκέμβρης τώρα δείχνει τα δόντια της. Πλέκει τον ιστό της σε όλη την υφήλιο και καραδοκεί σε κάθε μάχη. Όσο ο πόλεμος των αστικών τάξεων εντείνεται , όσο η κρίση βαθαίνει η ώρα των συνολικών αναμετρήσεων έρχεται όλο και πιο κοντά. Τόσο μας πλησιάζουν ξανά τα ερωτήματα του Δεκέμβρη, αδημονούν να απαντηθούν στη φωτιά της μάχης.
Κι αν όλα αυτά τώρα μοιάζουν σε κάποιους ξύλινα, ερωτήματα υψηλής θεωρίας και σχολιασμών η μαγεία του Δεκέμβρη ήταν πως τότε , εκείνες τις μέρες ήταν η κοινή ανησυχία , η κουβέντα , ο στοχασμός. Ήταν να βρούμε απάντηση στο “και τώρα τι ;” , να βρούμε τις μετρικές και τις ερμηνείες στο “Τα Θέλουμε Όλα για Όλους”. Είναι η μαγεία από εκείνες τις μέρες που οι λέξεις εξουσία, ανατροπή, εξέγερση επανάσταση αποκτούσαν για λίγες ώρες βιωματικές αναγνώσεις και όχι αναλύσεις από λεξικά και βιβλία. Γιατί τότε η ιστορία γραφόταν από τους εξεγερμένους και το ένιωθες βαθιά μέσα σου. Στο θύμιζε το λαμπαδιασμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα, οι γλάστρες που πετούσαν οι κάτοικοι των Πατρών από τα μπαλκόνια όταν Χρυσαυγίτες και παρακρατικοί κυνηγούσαν τους εξεγερμένους χέρι – χέρι με την αστυνομία, όταν η πιτσιρικαρία μπουκάριζε στα ΑΤ της χώρας , όταν παντού είχε μια κατάληψη και μια πορεία και οι συγκρούσεις ήταν στο καθημερινό μενού. Όταν όσοι στο ΚΨΜ των στρατοπέδων έλεγαν μισή κουβέντα υπέρ της αστυνομίας και ενάντια στους διαδηλωτές τους πέταγαν έξω από τα παράθυρα. Όταν οι Ζαπατίστες χαιρετούσαν τον εξεγερμένο λαό μέσω του Κομαντάντε Μάρκος. Και οι ιστορίες δεν σταματούν, κάθε γωνιά αυτής της χώρας έχει κάτι να διηγηθεί για εκείνες τις μέρες. Γιατί ο πόλεμος δεν τέλειωσε μαίνεται ακόμα και καθήκον και σκοπό μας είναι να τον κερδίσουμε.
