inred.gr Εναλλακτική ενημέρωση
Συλλαλητήρια σήμερα. Όπως κάθε φορά που μια κυβέρνηση, περνάει από τη βουλή άλλο ένα αντιλαϊκό πρόγραμμα, ένα νέο αντιλαϊκό νομοσχέδιο, κομμάτι της επίθεσης που έχει εξαπολυθεί και τα τελευταία μνημονιακά χρόνια κατά του εχθρού λαού.
Μήπως ήταν αλλιώς τα προηγούμενα των μνημονίων χρόνια; Τέτοιες επιθέσεις οι γενιές που τις δέχονται σήμερα δεν μπορεί να μην τις θυμούνται από τα νεότερα μεταπολιτευτικά χρόνια. ΄Όσοι έχουν συμπληρώσει μπόλικα χρονάκια στους ώμους θυμούνται και παλιότερα. Για όλους υπάρχει η ιστορία. Αδιάψευστος μάρτυρας της δίψας του κεφαλαίου για κέρδη που αλέθει αιώνες στις μυλόπετρες του ανθρώπινες ζωές.
Συλλαλητήρια σήμερα που έγιναν συνήθεια, μια μπαταριά για την «τιμή των όπλων». Συλλαλητήρια μικρής συμμετοχής, διαμετρικά αντίθετης του μέγεθους της επίθεσης. Συλλαλητήρια της ανάθεσης. Συλλαλητήρια «ειρηνικά». «Πολιτισμένα» κι επετειακά. «Περιφρουρημένα». Κι ακίνδυνα.
Είχε κόσμο κάτω θα ρωτάνε το βράδυ οι χιλιάδες που δεν κατέβηκαν; Έγιναν επεισόδια; Καμιά «προβοκάτσια»; …Αν περίσσευε και κανένα 10άρικο να πάμε μετά για τσίπουρα θα μπορούσαμε να κοιμηθούμε ήσυχα. Και «αντισταθήκαμε» και γράψαμε άλλη μια «επανασταστική υποθήκη». Το πολυνομοσχέδιο βέβαια πέρασε. Πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;
Η ιστορία κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως δεν διδάσκει. Η ιστορία δεν φάσκει και αντιφάσκει. Δεν έχει ναι μεν αλλά, δεν κάνει υποθέσεις, δεν γράφεται με ελπίδες, δεν αλλάζει με ψευδαισθήσεις κι αναθέσεις, δεν ανατρέπεται με διαμαρτυρίες. Η ιστορία γράφεται κι αλλάζει με επαναστάσεις. «Θέλει νεκροί χιλιάδες να `ναι στους τροχούς, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους». Θέλει αρετή και τόλμη.
«Αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια να σηκωθείς». Το λένε και ταξική πάλη. Πάλη κι αγώνες καθημερινοί, αδιάκοποι, ασυμβίβαστοι. Αλλά εμείς ακόμα εδώ, «Δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα». Ή συνηθίσαμε. Κι υποταχθήκαμε. Υπομονή, «μπόρα είναι θα περάσει». Το 2105 θα έχουν τελειώσει τα μνημόνια, όχι πως θα ξεμείνει η κοινωνία από τέτοια. Κι ο τροχός γυρίζει, κι ανθρώπινο αίμα μυρίζει.
Εκτός, κι αν το πάρουμε αλλιώς. Κάθε φορά που ο κόσμος κατεβαίνει στους δρόμους έχει δυνητικά την ευκαιρία και τη δυνατότητα γιατί έτσι αποκτάει τη δύναμη. Ο καναπές μονάχα στον τάφο οδηγεί, «εν ειρήνη».
Ή θα «ζήσουμε» ειρηνικά με τα αφεντικά, σκλάβοι που θα περιμένουμε τη σειρά μας στις μυλόπετρες τους ή θα σπάσουμε τις αλυσίδες και θα πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Για να ανατρέψουμε τα προσχεδιασμένα, για να αλλάξουμε την ιστορία από τα κάτω. Αλλιώς, δεν αλλάζει.
Άκις Ξενάκις
