inred.gr Εναλλακτική ενημέρωση
«Δεν έχω να εξομολογηθώ ούτε να απολογηθώ για τίποτε. Εσείς, οι άλλοι, οι θεσμικοί, πρέπει να απολογηθείτε για ένα σωρό πράγματα. Ακούς εκεί ׃ “Η δημοκρατία δεν φοράει κουκούλα!”. Το λένε και με στόμφο και δεν κοκκινίζουν…
Όλο το πολιτικό τους σύστημα φορά μια κουκούλα μέχρι τους αστραγάλους. Ας βγάλουν αυτοί τις κουκούλες τους, κι ύστερα συζητάμε για τη δική μου.
Λέω ψέματα; Θα στα πω με τη σειρά, για να καταλάβεις με πόσους κουκουλοφόρους διασταυρώνεσαι κάθε μέρα χωρίς να το παίρνεις πρέφα.
Πας στη τράπεζα, αμέριμνος, για να πληρώσεις ένα λογαριασμό, ή να σηκώσεις λεφτά από το ΑΤΜ – εμένα, άσε με, πες ότι σηκώνω όλο το ΑΤΜ. Με το που περνάς την πόρτα, μία κάμερα που δεν την παίρνεις είδηση στρέφεται πάνω σου. Με το που κάθεσαι φάτσα-κάρτα απέναντι από την οθόνη του μηχανήματος, άλλη μία κάμερα σε γράφει. Δεν ξέρεις ποιος σε παρατηρεί, ποιος σε καταγράφει, αλλά πες μου, τι άλλο από κουκουλοφόρος είναι ο τύπος που είναι κρυμμένος στα κοντρόλ κι όλοι οι άλλοι που τον πληρώνουν; Κουκούλα Νο, λοιπόν, η τράπεζα.
Ήρθαν οι εκπτώσεις, κι εσύ είσαι μες τη καλή χαρά που καθυστέρησε ο χειμώνας και θα πας να τα σκάσεις, να τσακίσεις την πιστωτική σου για “τρεντι” κουρελαρία που δεν θα φορέσεις του χρόνου, αλλά τώρα. Μπαίνεις στο πολυκατάστημα (δεν δίνεις σημασία στους κουκουλοφόρους που καταγράφουν τις κινήσεις σου στο τμήμα γυναικείων εσωρούχων, τι δουλεία έχεις εκεί κοτζαμ άντρας;), σαρώνεις τους πάγκους τα ράφια, στενάζουν τα δοκιμαστήρια και τελικά πας κατάφορτος στο ταμείο για τη λυπητερή. Βγάζεις την κάρτα και μόλις περάσει από το μαγικό μηχανάκι, όλα τα καλούδια που διάλεξες έχουν περάσει στο καταναλωτικό σου προφίλ, καταρτισμένο από έναν κουκουλοφόρο που ούτε ξέρεις πού βρίσκεται, ούτε για ποιόν δουλεύει. Έπειτα από μερικές εβδομάδες, ο κουκουλοφόρος της πίστωσης και του εμπορίου μπορεί να σου στείλει καμιά καρτούλα με μία ευκαιρία για χαμηλότοκο προσωπικό δάνειο ή εκπτωτικό κουπόνι αγορών, κι εσύ θ’ αναρωτιέσαι׃ “Μα, που με ξέρουν, αυτοί;”. Ξέρουν τα πάντα για σένα, δεν ξέρεις τίποτα για αυτούς.
Για να μη μου πεις πως έχω προκατάληψη με τους τραπεζίτες και τους εμπόρους -όχι ότι δεν έχω -, θα σε πάω αλλού. Πες μου πόσα ξέρεις γι’αυτούς που ελέγχουν όλο το πλούτο αυτής της χώρας; Τι ξέρεις για τους περίφημους θεσμικούς επενδυτές που αγοράζουν και πουλάνε αβέρτα μετοχές και αποφασίζουν πότε θα ανέβει ή θα κατέβει το Χρηματιστήριο; Έχεις δει τις φάτσες τους;
Όχι, γιατί κρύβονται πίσω νόστιμες, αγγλοσαξονικές επωνυμίες, βρίσκονται στα νησιά Κείμαν ή στη Λιβερία ή στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, αθέατοι πίσω από τις εταιρικές τους κουκούλες. Τι ξέρεις για τα πραγματικά αφεντικά ανώνυμων εταιριών, που κρύβονται πίσω από τα ακριβοπληρωμένα διοικητικά συμβούλια και τους χιλιάδες, εκατομμύρια ανυποψίαστους μικρομετόχους; Α, ναι. Μπορεί να τους βλέπεις καμιά φορά σε κοσμικές στήλες, να χαριεντίζονται με μοντέλες και τραγουδιάρες ή να μετέχουν σε φιλανθρωπικά γκαλά. Αλλά τους βλέπεις όταν κλείνουν τις κρατικές προμήθειες, όταν χρηματοδοτούν κόμματα και πολιτικούς, όταν κινητοποιούν τα λόμπι τους για να αποσπάσουν μία ευνοϊκή νομοθετική ρύθμιση, πλασαρισμένη σαν τελευταία λέξη της μεταρρύθμισης;
Χαμπάρι δεν παίρνεις! Όλοι προστατευμένοι πίσω από αχυράνθρωπους , κάτω από τη κουκούλα της ανώνυμης εταιρείας και της δημοκρατίας των μετόχων. Θέλεις κι άλλα; Καλά μην πούμε τα αυτονόητα, για τις κάμερες διαχείρισης κυκλοφορίας, για τους κουκουλοφόρους της αμερικάνικης πρεσβείας που σκανάρουν τη μισή Αθήνα, για τους έμμισθους και αμίσθους ρουφιάνους του κράτους, για τους μυστικούς, για τους υποκλοπείς, για τους μπάτσους χωρίς διακριτικά που μας κάνουν παρέα στις διαδηλώσεις όταν δεν μας ξεμοναχιάζουν στις γωνίες για να μας σαπίσουν στο ξύλο, για τους κρανοφόρους με τα χημικά, για τις κρυφές κάμερες των Τήλε-ρουφιάνων, για τους δορυφόρους που μας παρακολουθούν από ψηλά, για τους ξένους πράκτορες που κάνουν απαγωγές υπόπτων κατά βούληση, για τις μυστικές πτήσεις και φυλακές της CIA, για την ξεφτίλα της κουκούλας που έχει φορέσει εδώ και χρόνια όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση για να είμαστε υποτίθεται, ασφαλείς απέναντι στους κουκουλοφόρους τρομοκράτες. Και οι κουκουλοφόροι της (αν)ασφάλειας δεν θα βγάλουν ποτέ το ενδυματολογικό τους αξεσουάρ.
Να σου θυμίσω και το άλλο: Σου λέει κάτι η φράση «ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο». Κάτι σου λέει, γιατί την είπε ένας υπεράνω ιστορικής υποψίας δικός σας. Έχεις ακούσει πιο κραχτή καταγγελία για τη δημοκρατία της κουκούλας εδώ και 40 χρόνια; Έλα ντε, ακόμη κι αυτοί που κυβερνάνε αυτό τον τόπο αναρωτιούνται ποιος πραγματικά τον κυβερνάει, κρυμμένος κάτω από την κουκούλα. Ο θείος μπορεί να εννοούσε το παλάτι, τους Αμερικανούς, τους βιομήχανους, ο ανιψιός που είχε την ίδια απορία 40 χρόνια μετά, τα’ ριξε στους νταβαντζήδες. Αλλά μήπως τόλμησε να πει ονόματα; Μούγκα στη στρούγκα… Τώρα τα βρίσκουμε μια χαρά με τους κουκουλοφόρους της πραγματικής εξουσίας , έγιναν σύμμαχοι του μεταρρυθμιστικού έπους. Το μόνο που χαλάει τη μανέστρα είναι πέντε μολότωφ σε κάδους σκουπιδιών και σε αυτοκίνητα και μια ρουκέτα. Σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου. Εγώ μπορεί να είμαι ένας προβοκάτορας, δεν με χαλάει ο χαρακτηρισμός, αλλά και όλα τα αυτοκίνητα, όλα τα μηχανάκια τραπεζών που έχουμε κάψει, όλα τα τζάμια που έχουμε σπάσει, όλες τις βιτρίνες που έχουμε απαλλοτριώσει εδώ και 20 χρόνια να βάλεις, δεν φτάνουν ούτε στο ένα χιλιοστό της ζημίας που προκαλούν οι κουκουλοφόροι της εξουσίας με μια ιδιωτικοποίηση, μία νομοθετική ρύθμιση εμπρησμού των δασών, μία τροπολογία καταπάτησης των ακτών, ένα σκάνδαλο στις κρατικές προμήθειες, έναν σικέ διαγωνισμό ή το διαρκές ξάφρισμα δισεκατομμυρίων ευρώ που χάνουν το δρόμο από τις Βρυξέλλες μέχρι την Αθήνα.
Λοιπόν, η συμφωνία είναι αυτή. Την κουκούλα θα τη βγάλω όταν τη βγάλουν και όλοι αυτοί που κυβερνάνε αυτό τον τόπο, ερήμην μας και ερήμην σας, κάθε φορά που τους υπογράφετε λευκή εκλογική επιταγή.
Στο κάτω κάτω, μπορεί να με θεωρήσεις ένα αναγκαίο κακό. Η «δημοκρατία της κουκούλας» παράγει πολύ θυμό, πολλή οργή, που εσύ, ο καθωσπρέπει αστός, ο φιλήσυχος μικροαστός, ο νομιμόφρων προλετάριος, δεν μπορείς να εκδηλώσεις, την κρατάς μέσα σου κι αν είσαι στη μέση ηλικία, κινδυνεύεις κι από έμφραγμα. Άσε με εμένα, λοιπόν, να κάνω τη βρομοδουλειά. Με κουκούλα ή χωρίς, δεν έχει και πολλή σημασία. Σε προειδοποιώ, πάντως, κάποτε μπορεί να τη χρειαστείς κι εσύ. Έχουμε μακρύ χειμώνα μπροστά μας, και δεν μιλάω για τον καιρό…»
