Η ΛΕΠΤΗ ΜΑΥΡΗ ΓΡΑΜΜΗ

Γράφει η Αντωνία Λεγάκη – 

Τι είναι αυτό που συνδέει έναν ηλίθιο πλανητάρχη, έναν παπά που απολύει έναν υπουργό παιδείας «αριστερής» κυβέρνησης, μία υπουργό πολιτισμού που θεραπεύει «αερίζοντας» έναν ανθρώπινο αυχένα και πολλά ακόμη αντίστοιχα «ανέκδοτα»;  «Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε!» θα έλεγε κάποιος σωστά, αλλά πιο συγκεκριμένα, είναι η λεπτή μαύρη γραμμή του φασισμού που απλώνεται σα μαύρο σύννεφο πάνω από τον πλανήτη, εγκλωβίζοντας όχι μόνο τους υπερασπιστές του, αλλά και τους φανατικούς του πολέμιους.

Τα ισχυρότερα λόμπυ και think tank του πλανήτη συναντούν τη «σκέψη Τσίπρα»(?) και όλοι μαζί ποντάρουν στον ανορθολογισμό.  Ο ανορθολογισμός, φιλοσοφικός κορμός του φασισμού, αποτελεί τον ιδεολογικό μανδύα που θα ντύσει τη αστική στρατηγική της υπέρβασης της κρίσης μέσω της ισοπέδωσης των εκμεταλλευόμενων.  Κι εκτός από τους οπαδούς του, παγιδεύει και τους πολέμιους. Από τη μια, αυτοί που συνωθούνται στα ιατρεία των μάγων – γιατρών με τους αέρηδες και τους κρυστάλλους, αυτοί που προσεύχονται στο «δικό τους» θεό για «να ψοφήσει η κατσίκα του διπλανού»,  που έχουν γνωστό τους παππά (βίσμα στον Κύριο), που βιώνουν την ανωτερότητα μιας φυλής που δεν υπάρχει, που περιμένουν εναγωνίως την επιστροφή στο ένδοξο παρελθόν (βασικό άλλωστε χαρακτηριστικό του φασισμού, η λατρεία του παρελθόντος). Από την άλλη, οι πολέμιοι, οπαδοί της επιστήμης, της λογικής και του ανθρωπισμού. Συζητούν  τα περί ηλιθιότητας ή φασισμού του πλανητάρχη, εάν θα υπερασπιστούν τον Φίλη που τον απέλυσε ο παππάς, διότι αυτό επιβάλει το δημοκρατικό πολίτευμα και το αίτημα περί χωρισμού κράτους και εκκλησίας ή δεν θα υπερασπιστούν τον Φίλη που έχει ψηφίσει τα μνημόνια που μας εξαθλίωσαν και δεν αξίζει ούτε τον οίκτο μας, ακόμη και όταν αρνείται να πάρει άλλο υπουργείο για λόγους αξιοπρέπειας. 

Με αυτόν τον τρόπο, οι αντιφρονούντες,  οι εχθροί του συστήματος, εγκλωβίζονται σε μία οπτική και προσπάθεια εξορθολογισμού του, στρέφοντας και αυτοί το βλέμμα στο παρελθόν: στο «γλυκό» παρελθόν του αστικού φιλελευθερισμού, του ανθρωπισμού, των επιστημονικών ανακαλύψεων, του αυτοπεριορισμού της κρατικής εξουσίασης των υπηκόων, των δικαιωμάτων του πολίτη. Ξεχνώντας ότι αυτό ακριβώς το «γλυκό» αστικοφιλελεύθερο παρελθόν ήταν μια παρένθεση 70 ετών σε έναν καπιταλισμό αιώνων που εκμεταλλευόταν μέχρι θανάτου τους εργάτες του και αποτέλεσε το κεκτημένο επαναστάσεων και γενικευμένων εξεγέρσεων που διεκδίκησαν συνολικά την εξουσία και όχι μεταρρυθμίσεις στο κράτος ή τη διαχείρισή του. Αλλά και ότι, όπως πικρά μας διδάσκει η ιστορία, αυτός που έχει την εξουσία, καθορίζει και τη «γλυκά ή πικρή γεύση» για τους υπηκόους. Και στις μέρες μας, η κεντρική καπιταλιστική στρατηγική, επιλέγει για μας τη γεύση του αίματος…