Η κάλπη και η βάρκα

«O κ. Κόϋνερ διάβαινε από μια κοιλάδα, όταν ξαφνικά παρατήρησε ότι τα πόδια του βούλιαζαν στο νερό. Πρόσεξε τότε ότι η κοιλάδα δεν ήταν παρά μιά προέκταση της θάλασσας και ότι σίμωνε η ώρα της παλίρροιας.

    Στάθηκε παρευθύς κι άρχισε να ψάχνει για καμμιά βάρκα κι όσο έλπιζε ότι θα την έβρισκε δεν το κουνούσε από τη θέση του.

    Σαν είδε όμως ότι βάρκα δεν υπήρχε πουθενά, παραιτήθηκε από αυτήν την ελπίδα κι άρχισε να ελπίζει ότι η στάθμη του νερού δεν θ’ ανέβαινε άλλο.

    Μονάχα όταν το νερό έφτασε ίσα με το σαγόνι του έπαψε να ελπίζει κι άρχισε να κολυμπάει.

    Είχε καταλάβει πως βάρκα ήταν ο ίδιος».

ΜΠ. ΜΠΡΕΧΤ

Η στάθμη ανεβαίνει αργά και βασανιστικά κι εμείς περιμένουμε τη «βάρκα» που έρχεται. Στη θέση της οι έμποροι της ζωής και της ελπίδας στέλνουν μια κάλπη αδειανή να τη γεμίσουμε με συναινέσεις (για σώσιμο).

Η «βάρκα» τους θα αναχωρήσει φορτωμένη με τη δύση χωρίς εμάς κι όταν μονάχοι απομείνουμε στη λίμνη που φουσκώνει, τίποτα άλλο δεν θα μας μένει παρά τη στάθμη με τρόμο να κοιτάζουμε που θα ανεβαίνει για να μας πνίξει. Είμαστε οι «Ιδανικοί» αυτόχειρες που θέλουν ή είμαστε ικανοί για το «αδύνατο» και η ζωή μας αξίζει;

Τι μας ζητάει η ζωή; Να κολυμπήσουμε. Να αποφασίσουμε οτι εμείς είμαστε η βάρκα. «Μια αστραπή είναι η ζωή, μα προλαβαίνουμε»! (Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ)

Άκις Ξενάκις