Η ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Τι σημαίνει φοροδιαφυγή; Πώς εξυπηρετείται και ποιους εξυπηρετεί; Αποτελούν οι φόροι και τα χαράτσια, η ισοπεδωτική έμμεση φορολογία πολιτική αναδιανεμητικού χαρακτήρα όπως παρουσιάζεται; Ποιοι πληρώνουν φόρους και που πάνε αυτά τα λεφτά;

Ας τα δούμε αναλυτικά: Η φορολόγηση εισοδημάτων της τάξης των 14000 ευρώ (φυσικά πρόσωπα) με 35% σε αντιστοιχία της φορολόγησης των ΑΕ με 20% είναι στρατηγική πολιτική εξυπηρέτησης του μεγάλου κεφάλαιου σε βάρος των μισθωτών και των μικροαυτοαπασχολούμενων ή όχι;

Η έμμεση φορολογία (φόροι στα είδη κατανάλωσης – ΦΠΑ) ποιους επιβαρύνουν; Ποιοι σηκώνουν το συντριπτικά μεγαλύτερο βάρος; Το 80-90% της κοινωνίας που εκ των πραγμάτων καταναλώνει περισσότερα. Έχουν οι έμμεσοι φόροι αναδιανεμητικό χαρακτήρα; Εισπράττονται για να καλύπτουν κοινωνικές παροχές και δαπάνες, όταν οι πολιτικές που εφαρμόζονται τις περικόπτουν ή τις καταργούν, όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια;

Πώς αναδιανέμει τις εισπράξεις των φόρων το σημερινό αστικό κράτος; Ένα απλό και κατανοητό παράδειγμα; Το δημόσιο εθνικό οδικό δίκτυο: Με χρήμα των φορολογούμενων, που θεωρείται δημόσιο χρήμα χρηματοδοτήθηκαν τα έργα οδοποιίας. Οι εργολάβοι ανέλαβαν την εκμετάλλευση τους και εισπράττουν διόδια! Η κοινωνία και φορολογείται για παροχές και υποχρεώνεται να πληρώνει πάλι για τις ίδιες τις παροχές της «αναδιανομής» που επικαλείται η πολιτική εξουσία.  Το μοντέλο αυτό σχεδιάζουν και υλοποιούν σταδιακά  για τις παροχές στην υγεία και την παιδεία. Με την ίδια στρατηγική μεταρέπουν σε εμπόρευμα  το κοινωνικό αγαθό της ενέργειας και του νερού. Στην ίδια κατεύθυνση υλοποιούνται οι πολιτικές για το ασφαλιστικό σύστημα και τις συντάξεις.

Ταυτόχρονα το κεφάλαιο ελέω της πολιτικής εξουσίας που ελέγχει απόλυτα εξασφαλίζει φοροαπαλλαγές, συσσωρεύει κέρδη από την άγρια μείωση μισθών και μεροκάματων, απολαμβάνει της προστασίας των διεθνών φορολογικών παράδεισων που έχει εξασφαλίσει. Η φοροδιαφυγή αποτελεί στρατηγική του επιλογή, είναι νομιμοποιημένη, εξασφαλίζεται με νόμους και διατάγματα από το υποταγμένο στην υπηρεσία του πολιτικό προσωπικό όλων των κυβερνήσεων διαχρονικά. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς;

Εμείς τι κάνουμε; Πώς αντιστεκόμαστε και ανατρέπουμε αυτούς τους συσχετισμούς; Απαιτούμε «ένα δίκαιο» φορολογικό σύστημα όταν αυτό είναι αδύνατο να υπάρξει με όρους καπιταλιστικού συστήματος; Ευελπιστούμε σε καλύτερους διαχειριστές ενός συστήματος που αντικειμενικά ορίζεται από τους νόμους και την κυριαρχία των αγορών και της κερδοσκοπίας του κεφαλαίου;  Ή σταματάμε να πληρώνουμε, αναπτύσσουμε δομές αλληλεγγύης, οργανωνόμαστε και παλεύουμε στην κατεύθυνση της ανατροπής τους; Υπάρχει άλλος δρόμος;