ΦΠΑ: Η λαιμητόμος της λαϊκής φορολόγησης

Η έμμεση φορολογία είναι η κατεξοχήν ταξική και αντιλαϊκή πολιτική φορολόγησης αφού ισοπεδώνει οριζόντια ολόκληρη τη κοινωνία πλήττοντας αποκλειστικά τα λαϊκά νοικοκυριά στις κύριες, αμετάθετες και καθημερινές ανάγκες τους. Τρόφιμα, φάρμακα, ηλεκτρικό, νερό, συγκοινωνίες αποτελούν πεδίο άγριας φορολόγησης με το ΦΠΑ.

Το μέτρο της αντιλαϊκότητας κάθε κυβέρνησης μετριέται με την αύξηση ή τη μείωση της έμμεσης φορολογίας. Το Φόρο προστιθέμενης αξίας.

Η «πρώτη φορά» αριστερή μας κυβέρνηση χρησιμοποίησε το ίδιο αντιλαϊκό εργαλείο προκειμένου να αυξήσει τα φορολογικά έσοδα. Έτσι η φορολογία παραμένει βαθιά ταξική με τη κοινωνία να συνεισφέρει τα δεκαπλάσια από την ολιγαρχία του πλούτου.

Ο ΦΠΑ άρχισε να εφαρμόζεται στα κράτη μέλη της Ε.Ε από το 1970. Το σύστημα Φόρου Προστιθέμενης Αξίας ισχύει για την παραγωγή, διανομή και πώληση αγαθών και την παροχή υπηρεσιών. Οι υπόχρεοι σε καταβολή ΦΠΑ αφαιρούν το ποσό που κατέβαλλαν μεταξύ τους για την παραγωγή και διακίνηση αγαθών μετακυλίοντας στον τελικό καταναλωτή την υποχρέωση καταβολής. Έτσι αντί της φορολόγησης ουσιαστικά στη πηγή τους, όλες οι συναλλαγές, είναι απαλλαγμένες ουσιαστικά από φορολογία και το μάρμαρο πληρώνει ο τελικός καταναλωτής με τη μορφή της ποσοστιαίας αύξησης της τιμής προϊόντων και υπηρεσιών.

Επιπρόσθετα το αστικό φορολογικό σύστημα εξασφαλίζει με πληθώρα εργαλείων στις εταιρίες και τους μεγαλέμπορους το προνόμιο να εμφανίζουν από πάνω και ζημίες (μέσω ενός πολύπλοκου νομικού καθεστώτος) απαλλάσσοντάς τους εντελώς από οποιαδήποτε φορολογική επιβάρυνση. Επιλέον τους ανταμείβει με πληθώρα ελαφρύνσεων, επιδοτήσεων, επιδοτήσεων ακόμα και σ’ αυτές τις θέσεις εργασίας, τραπεζικών (κεφάλαιου) διευκολύνσεων αυξάνοντας τα κέρδη τους.

Ο ΦΠΑ χρησιμοποιήθηκε και συνεχίζει να αποτελεί βασικό εργαλείο άσκησης οικονομικής πολιτικής στα κράτη μέλη της ΕΕ εξυπηρετώντας τον επεκτατισμό και τη διείσδυση των ισχυρών στις οικονομίες των αδύνατων μελών της κοινότητας εξοβελίζοντας κάθε δυνατότητα τους στη παραγωγή και τη διακίνηση αγαθών.

Τυχαία τέθηκε στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο της κατάρρευσης του μεγαλύτερου μέρους της παραγωγής στην Ελλάδα η αύξηση των βασικών συντελεστών φορολόγησης (ΦΠΑ) στα είδη πρώτης ανάγκης και λαϊκής κατανάλωσης; Καθόλου τυχαία.

Τυχαία ο υψηλός συντελεστής που αφορά κύρια εισαγόμενα προϊόντα από βιομηχανικές χώρες επιδιώκεται να μειωθεί; Καθόλου τυχαία.

Τυχαία η αύξηση του ΦΠΑ στον τουρισμό που αποτελεί κύρια οικονομική μας δραστηριότητα; Καθόλου τυχαία. Επελέγη η αύξηση της φορολόγησης για τον τελικό καταναλωτή αντί της φορολόγησης των εισοδημάτων στις επιχειρήσεις παροχής προϊόντων και υπηρεσιών τουρισμού. Αποτέλεσμα; Προδιαγεγραμμένη μείωση του συγκεκριμένου εθνικού εισοδήματος, αφού σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης πανευρωπαϊκά και παγκόσμια των λαϊκών εισοδημάτων, τα τουριστικά προϊόντα άλλων γειτονικών και όχι μόνο χωρών είναι συγκριτικά περισσότερο ανταγωνιστικά των δικών μας. Και πάει λέγοντας …

Η ταξικότητα της φορολογικής μεταχείρισης είναι δεδομένη. Ο ΦΠΑ όμως ειδικά αποτελεί το υπερόπλο της αστικής τάξης στα πλαίσια των ανταγωνισμών και της επιδίωξής της για όλο και μεγαλύτερα κέρδη, απόλυτη φορολογική ασυλία και αποκλειστική επιβάρυνση του λαϊκού εισοδήματος. Τίποτα λιγότερο από την κατάργησή του δεν εξυπηρετεί τη κοινωνία.