Έχει ο καιρός γυρίσματα […]

Είναι πρωτόγνωρη ετούτη η σιωπή; Έχει υποταχθεί αμετάκλητα η κοινωνία στη μοίρα που τις επιφύλαξαν οι σχεδιασμοί των τελευταίων χρόνων; Θα συνεχίσουμε πολύ ακόμα με το κεφάλι κάτω; Ακόμα χειρότερα, έχει αποδεχθεί το συλλογικό υποσυνείδητο την ευθύνη που επιδιώχθηκε να του αποδοθεί; Έχουμε πειστεί;;; Όλοι μαζί τα φάγαμε κι όλοι μαζί κι αντάμα θα πεινάσουμε δίκαια;

Τι ακριβώς συμβαίνει; Πόσο εξαιρετικά πετυχημένη αποδεικνύεται η συνταγή; Πόσο θα κρατήσει η αναμονή; Πόση ακόμη πτώση απομένει;

Έχει και η κοινωνία ευθύνη; Αναμφισβήτητα έχει. Έχει γιατί αφέθηκε στις ψευδαισθήσεις της, έχει γιατί αφέθηκε να αλλοτριωθεί από τις Κίρκες μιας επιφαινόμενης ζωής, έχει γιατί αφέθηκε να φτάσει στο κατώτερο επίπεδο της πτώσης κάνοντας αντίσταση με πρόταγμα το «θέλω τη ζωή μου πίσω». … Τότε «που ζούσαμε», πριν τα μνημόνια και τις συνταγές της πείνας, με μπόλικο πλαστικό, πολύ σανό, χάρτινα όνειρα, κάρτες και διαμερίσματα κλουβιά με …τζάκι. Τότε που μας προετοίμαζαν μεθοδικά για το σφαγείο, αλλά “η χλίδα” του μαντριού μας έκλεινε τα μάτια.

Οι σχεδιαστές των μνημονίων αποδεικνύονται οπωσδήποτε ευφυείς. Οι διαχειριστές, τυχάρπαστοι μεν και εξουσιολάγνοι, αλλά οπωσδήποτε η επιτυχία των σχεδιασμών δεν θα έδρεπε δάφνες χωρίς την επαγγελματική ευσυνειδησία και το ζήλο των τελευταίων. ‘Έχουν οπωσδήποτε επιτύχει. Πρόσκαιρα; Ενδεχομένως, αλλά το αποτέλεσμα μέχρι σήμερα μετράει κέρδη. Κέρδη για τις τράπεζες, τα επενδυμένα κεφάλαια, τους τόκους και τους τοκογλύφους, τους εθνικούς εργολάβους και το μεγαλύτερο μέρος της εγχώριας κρατικοδίαιτης ολιγαρχίας, εξασφαλίζοντας παράλληλα κέρδη και επενδύσεις στο πολυεθνικό κεφάλαιο που εξαγόρασε τον τόπο και συνεχίζει ακάθεκτο να αρπάζει.

Κοντολογίς οι σχεδιασμοί της μεγαλύτερης ανακατονομής υπερ του κεφάλαιου μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο μετράνε μέχρι στιγμής κέρδη κι η κοινωνία μονάχα απώλειες κι ανθρώπινες ζωές.

Ποιος αλήθεια μπορεί να απαντήσει με σιγουριά και να προβλέψει τα μελλούμενα; Υπάρχει προηγούμενη εμπειρία; Αντίστοιχη;

Στην ιστορία οι ανατροπές έχουν πιστωθεί αποκλειστικά στους σημερινούς ηττημένους. Στους σκλάβους και τους σκλαβωμένους. Στις τάξεις που παράγουν τον πλούτο και πληρώνουν τις κρίσεις. Έχει ο καιρός γυρίσματα, γυρίσματα έχουνε κι οι φόβοι. Κι όταν οι δικοί μας φόβοι στερέψουνε, θάρθει ο καιρός του φόβου για τους άλλους. Τότε θα ξαναρχίσουμε να ζούμε και να κοιτάμε ψηλά.

ΑΚΙΣ ΞΕΝΑΚΙΣ