Εθισμός στη κάλπη: Μία ύπουλη εξάρτηση

Ο εθισμός στη κάλπη προσβάλλει τους ψηφοφόρους από τα πρώτα κιόλας χρόνια που ξεκινάνε την άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος.

Καλλιεργείται από το αστικό πολιτικό σύστημα και μεταδίδεται με όλα τα μέσα που το πρώτο διαθέτει, εγκαθιστώντας στη λογική κάθε ψηφοφόρου την αντίληψη ότι μέσα από τη κάλπη μπορεί να ορίζει αυτός τη ζωή του.

Ο εθισμός αυτός χαρακτηρίζεται κατά βάση από μερική – και σε πολλές περιπτώσεις ολική – απώλεια ελέγχου, τάσεις ανάθεσης και κυρίως αυταπάτες ότι με τη συμμετοχή του – και μόνο στη ψηφοφορία- μπορεί να αλλάξει καθοριστικά τη ζωή του και να λύσει τα προβλήματα που τον ταλανίζουν.

Η υψηλή έκκριση αδρεναλίνης τις ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες, τις ώρες που ξεκινάει για να λάβει μέρος στη διαδικασία, αλλά και η αναμονή των αποτελεσμάτων αποτελούν κορυφαία ευχαρίστηση για τον εξαρτημένο που τον κάνει να αισθάνεται σημαντικός.

Ο χρονίως εθισμένος αποτραβιέται σταδιακά από όλες τις κοινωνικές δράσεις, αποκτάει χαμηλή αυτοεκτίμηση, υποτιμάει τις δυνάμεις και τις δυνατότητές του, ενώ σταδιακά αρχίζει να βλέπει παντού σωτήρες. Εγκαταλείπεται και εγκαταλείπει κάθε προσδοκία και θέλω που μπορεί να απαιτήσει και να κατακτήσει με τη δική του συμμετοχή. Τον απωθεί κάθε σκέψη αγώνα και καθημερινής πάλης, οδηγώντας τον να αναμένει στωικά κάθε φορά το πλήρωμα του χρόνου που θα μπορέσει να πάει στη κάλπη και να ψηφίσει. Αυτό προσδιορίζεσαι και ως «σύνδρομο της δημοκρατίας».

Μετά τα αποτελέσματα και αφού βεβαιώνεται ότι ούτε αυτή τη φορά δεν κατάφερε να λύσει τα προβλήματά του, εάν δεν οργιστεί και δεν αντιδράσει βγαίνοντας στους δρόμους, έστω για να εκτονωθεί, υποχρεώνεται να αναγνωρίσει την ασημαντότητά του, καταθλίβεται και αρχίζει να κυριαρχείται από σκέψεις- τις οποίες μοιράζεται ανοιχτά- πως τίποτα δε γίνεται, όλα είναι στημένα, όλοι ίδιοι είναι, έτσι είναι η ζωή.

Μόνο όταν ο εξαρτημένος καταφέρει να αναγνωρίσει ότι έχει εξαπατηθεί κι ότι αυτός και μόνο αυτός είναι ο σωτήρας που περίμενε, όταν καταφέρει να αναγνωρίσει την αξία και τη θεραπευτική δράση της συμμετοχής στα κοινά, του αγώνα και της καθημερινής πάλης για την κοινωνική απελευθέρωση, θα ανοίξει ο δρόμος για την απεξάρτηση δημιουργώντας στον εξαρτημένο τις συνθήκες να βιώσει την πραγματική ζωή χωρίς αυταπάτες και επιτέλους να αντιληφθεί αυτό που ο ποιητής είχε προλέξει: «Αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς»

Άκις Ξενάκις