Έτσι η ποίηση ζει ελεύθερη

«Για να δώσουν ευτυχία στο βουνό   |    τα δέντρα παρακάλεσαν τον άνεμο

να κάνει μουσική μαζί τους σα να ’ταν φλάουτα.

Για να ελαφρύνει την πλήξη του κήπου  | το πουλί ζήτησε απ’ το ποτάμι

να βάλει τα κύματά του να χορέψουν.

Και για να ζήσει η ποίηση ελεύθερη  | η γη ζήτησε από τα αντάρτικα τουφέκια

να πυρπολήσουν τη σκοτεινιά της νύχτας  |  και να πεθάνουν στην αγκαλιά του ήλιου».

Σέρκο Μπέκας

«Συνηθίσαμε το ραντεβού μας με το χιόνι.

‘Η σταματάμε την προέλαση του εχθρού | ή πεθαίνουμε πάνω στα βουνά.

Εχθρού τα γόνατα δεν αντιστάθηκαν στο χιόνι ακόμα | κι ανώφελα εδώ τα τανκς

μόλις φανεί ένα τάγμα αντάρτες | κόβει την πορεία του

γιατί τα βουνά μας άλλοτε τα τυλίγει η φωτιά | κι άλλοτε πνίγονται στο χιόνι.

Μόλις τολμήσουν να ανεβούνε στο βουνό | δες πόσα κουφάρια πίσω τους αφήνουν».

Μαρούφ Ομέρ Γκαλ

«Όταν γεννήθηκα οι θλίψεις ήταν φυσικές σαν τον άνεμο,

ο θάνατος ήταν φυσικός σαν τις σκιές και σαν τις πέτρες

κι η ευτυχία όπως ακριβώς,

τα τσιγάρα και τα σπίρτα στα βενζινάδικα, ήταν απαγορευμένη.

Η σιωπή ήταν το παράσημο που προτιμούσαν

στο στήθος τους όλοι οι δειλοί ποιητές,

οι λέξεις ήταν μαχαίρια που γύρευαν

το λαιμό όποιου τις πρόφερε.

Τότε ήρθα εγώ και πυρπόλησα

τις ρίζες του φόβου

πάνω στους ανέμους των καιρών».

Λατίφ Χιλμάτ