Είναι υψηλή της ενσωμάτωσης η τέχνη …

Είναι μεγάλη τέχνη η ενσωμάτωση και το σύστημα την κατέχει καλά. Καλύτεροι κήρυκές της δεν είναι άλλοι από αυτούς που την αρνούνται αλλά την επιδιώκουν. Εκούσια ή ακούσια. Οι ακούσιοι όμως μας ενδιαφέρουν. Οι άλλοι είναι αργυρώνητοι και αργυραμοιβοί.

Η ιδεαλιστικά αισιόδοξη μοιρολατρία συνεχίζει να κερδίζει έδαφος και στις μέρες μας. Για όσους την ασπάζονται και τη κοινωνούν είναι οπωσδήποτε η τελευταία καταφυγή πριν τον βέβαια επερχόμενο θάνατο, μια ιδεαλιστική εναλλακτική προσωπικής ιδιώτευσης – καραμπινάτης αυταπάτης –   που οδηγεί απαρέγκλιτα στο ίδιο αποτέλεσμα, κάνοντας ίσως πρώτα ένα διάλειμμά  στης «κατάθλιψης»  τη στάση. [στάση με τρελά κέρδη για το σύστημα]

Είμαστε όμως άνθρωποι, δεν είμαστε; – Είμαστε;

Είμαστε στον αιώνα της άκρατης ανθρωποσφαγής. Μπορούμε να ζήσουμε και να ευτυχήσουμε ως άνθρωποι μέσα σε όλο ετούτο το χαμό, ανάμεσα στα πτώματα, τους πνιγμένους, την προσφυγιά, τον πόλεμο, την πείνα, την αδικία, την εκμετάλλευση και την απόλυτη απανθρωπιά που μας περικυκλώνουν συνεχώς όλο και περισσότερο; Μπορούμε να ζήσουμε αρμονικά με την διάχυτη ανασφάλεια που μας επιβάλλεται; Μπορεί να χτιστεί και να ανθίσει μια προσωπική / ατομική ευτυχία μέσα και μαζί με όλα ετούτα;

Τι δείχνουν όλοι αυτοί της μοιρολατρίας οι θρήνοι  που καθημερινά παρελαύνουν μπροστά στα μάτια μας; Δεν προδίδουν απερίφραστα άραγε την απογοήτευση και την παραίτηση από τα μεγάλα, την παράδοση στο «εφικτό» και το κυνήγι της προσωπικής νιρβάνας που οδηγεί στην παραίτηση και την ιδιώτευση κι εξυπηρετεί την κυρίαρχη λογική της ενσωμάτωσης και της υποταγής;

Το είχε αντιληφθεί και το είχε ενσωματώσει στη ποίηση και τη ζωή του ο μεγάλος ασυμβίβαστος ποιητής Μιχάλης Κατσαρός που δεν δίστασε να καταγγείλει με το λόγο του δημόσια τον επιστήθιο φίλο του Τάσο Λειβαδίτη όταν αυτός λιποψυχούσε, μεγάλος αναμφισβήτητα και αυτός επαναστάτης στο καιρό του.

[…] Πάψε τους ύμνους σου αστέ ποιητή Έλληνα Λειβαδίτη   |   για έρωτες και σπίτια και ηρεμία   |  όσο ανθρώπινα κι αν είναι .

Αύριο θ’ αναγκαστείς να φωνάζεις   |   όπως άλλοτε μαζί μου θάνατος στους τυράννους .

Αύριο που η ζωή θα μας σφίγγει θα βγεις με  |   την κορούλα σου στους δρόμους  |  γεμάτος απορία μέσα στις φλόγες   |  και δε θ’ αναγνωρίζεις τίποτα .

Έλα μαζί μου.

Μίλα για μια τεράστια σύγκρουση της εργατιάς  |  μ’ αρχόντους   |   ατσάλωνε την τόση θέληση της  |   πάψε τους θρήνους σου.

Εγώ με τη φωτιά του 17 προχωράω αντίθετα   |   από τα συνέδρια τις συσκέψεις  |    αντίθετα από τις μυστικές αστυνομίες  |  από τους υπουργούς τις δεξιώσεις   |   αντίθετα στον πόλεμο.

[…]

ΜΕΡΕΣ 1953 –  Μιχάλης Κατσαρός

           Κάτσε «στ’ αυγά σου» , «σκέψου θετικά» και ψάξε γι’ «ακριβούς» ανθρώπους κι «αγάπη μόνο» … [ δίπλα μπορεί να πέφτουνε κορμιά …. ]

Πόσο απέχει η ιδεαλιστική μοιρολατρία από τη λογική του «σκέψου θετικά» για να πάνε όλα καλά; Τυχαία γεμίσαμε γκουρού και καφετζούδες κι αστρολόγους και «εναλλακτικούς»;

Βεβαίως είμαστε άνθρωποι. Αναπότρεπτα ερωτευόμαστε, θλιβόμαστε, χαιρόμαστε. Οφείλουμε να παραμείνουμε πρωτίστως ζωντανοί. Αλλά δεν μπορούμε να μιλάμε για το δέντρο  και να το κάνουμε υπόθεση ζωής, όταν δίπλα μας, γύρω μας, το δάσος καίγεται. Μοιραία κι αυτό το δεντράκι θα παραδοθεί στη φωτιά. Θα μαραζώσει και θα ξεραθεί.

Τίποτα δεν γίνεται τυχαία, όπως τυχαία δεν ήρθε κι ο Συ.ριζα. στην εξουσία. Για να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα. Την κοινή μας πραγματικότητα. Η δική μας παραίτηση, το κυνήγι της προσωπικής ευτυχίας, η αυταπάτη του σωτήρα – κάθε σωτήρα –  και η ανάθεση, έδωσαν τη δυνατότητα στο σύστημα να αναπαραχθεί μέσα στη κρίση του και να αντεπιτεθεί. Η αναζήτηση της προσωπικής ευτυχίας είναι η ταφόπλακα της ευτυχίας που αξίζει πραγματικά να βιώσει κάθε άνθρωπος μέσα σε μια κοινωνία ίσων με ειρήνη και δικαιοσύνη.

Είναι υψηλή της ενσωμάτωσης και της υποταγής η τέχνη.

Η προσωπική ή κοινωνική μας στάση, κάθε εναλλακτική, που δεν επιδιώκει πρωτίστως την ανατροπή του σημερινού συστήματος εξουσίας και σχέσεων παραγωγής, μαζί και όλων των κοινωνιών αξιών και αξιωμάτων που το τελευταίο έχει επιβάλλει, οδηγείται εξ’ ορισμού στην υπηρεσία του συστήματος και το υπηρετεί πιστά. Τελεία και παύλα.

Η προσωπική μας ευτυχία εξαρτάται αναπότρεπτα από τη συλλογική. Ο ιδεαλισμός της αισιόδοξης μοιρολατρίας και της αυταπάτης που χρόνια καλλιέργησε το σημερινό κοινωνικό σύστημα αξιών με όλους τους τρόπους και τις τεχνικές ή θα το υπερβούμε και θα γίνουμε επικίνδυνοι ή θα μας ενσωματώσει εντελώς και απολύτως και θα μας θάψει.