«Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» …

Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα. (Καρλ Μαρξ).

Τώρα ζούμε τη φάρσα, μόνο που δεν έχει πλάκα, έχει πάλι ένα σκληρό κι απάνθρωπο μνημόνιο. Σκληρότερο από τα προηγούμενα.

Απ’ τα μεγάλα λόγια προεκλογικά περάσαμε στα σαλόνια της ευρωπαϊκής πλουτοκρατίας μετεκλογικά, συμβιβαστήκαμε, υποταχτήκαμε, φορέσαμε καινούργιο κοστουμάκι, μας χτύπησαν τη πλάτη προστατευτικά «οι προστάτες», πήραμε και μποναμά το μνημόνιο.

Τα λαϊκά συμφέροντα δώσαν τη θέση τους στα «εθνικά συμφέροντα» και των τραπεζιτών τα οφέλη. Η ανακεφαλαίωση ξεκίνησε. (άλλη μια φορά και με κυβέρνηση πρώτη φορά «αριστερά»).

Ήτανε καιρός για έναν «ανασχηματισμό». Γιατί όσο και να το κάνεις κάθε κυβέρνηση χρειάζεται τον ανασχηματισμό της … (όπως και το γερμανό της).

Ξεκαθαρίσαμε και με τους διαφωνούντες χωρίς διαγραφές. Δεν ήταν και τόσοι πολλοί. Εδώ κάναμε το Όχι / Ναι, στο Λαφαζάνη θα κωλώναμε;

Τώρα θα ασχοληθεί η κυβέρνηση και με τη διαφθορά. Πέντε μήνες το διαπραγματευόταν με τους διεφθαρμένους …

Η αντιγραφή ξεπερνάει τη γελοιότητα και βέβαια δεν ξεγελάει κανέναν, αλλά τα αποτελέσματα είναι τα ίδια, είναι δυσβάσταχτα κι αυτή τη φορά «ο ήλιος δεν σηκώθηκε πάλι πάνω από την Ελλάδα». Κρύφτηκε νωρίς στα σύννεφα καπνού των εμπρηστών της λαϊκής θέλησης.

«Ακόμα τούτη η άνοιξη ραγιάδες ραγιάδες» …

Άκις Ξενάκις