Διακήρυξη των δικαιωμάτων του κεφαλαίου

Άρθρο 1 – Το κεφάλαιο συσσωρεύεται και διακινείται ελεύθερα, με ίσα δικαιώματα αναλόγως του μεγέθους του. Κρατικές διακρίσεις γίνονται μόνο με γνώμονα το μονοπωλιακό συμφέρον.

Άρθρο 2 – Σκοπός κάθε πολιτικής ένωσης αποτελεί η διατήρηση των φυσικών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του κεφαλαίου. Τα δικαιώματα αυτά είναι η ελευθερία διακίνησης, η αφορολόγητη συσσώρευση του, η ασφάλεια των κερδών του και η κοινωνικοποίηση των ζημιών του.

Άρθρο 3– Η Εταιρία είναι η αποκλειστική πηγή κάθε εξουσίας. Καμία ομάδα ανθρώπων και κανένα άτομο δεν μπορεί να ασκεί εξουσία βλαπτική στα συμφέροντα της Εταιρίας.

Άρθρο 4 – Ελευθερία σημαίνει το να μπορεί να πράττει η κάθε εταιρία ο,τι δε βλάπτει την ίδια την εταιρία. Έτσι, η άσκηση των φυσικών δικαιωμάτων κάθε εταιρίας θέτει σαν όριο το σημείο εκείνο, από το οποίο αρχίζει η άσκηση των ίδιων δικαιωμάτων μιας μεγαλύτερης εταιρίας. Το όριο αυτό καθορίζεται από το φυσικό νόμο της αγοράς και μόνο  στην περίπτωση γενικευμένης κεφαλαιακής κρίσης από νόμο του κράτους.

Άρθρο 5 – Ο νόμος μπορεί να απαγορεύσει μόνο ό,τι είναι επιζήμιο για το κεφάλαιο. Ό,τι δεν απαγορεύεται από το νόμο θεωρείται επιτρεπτό μόνο για το κεφάλαιο και δεν μπορεί κανένα άτομο ή ομάδα ατόμων να κάνει κάτι που δεν ορίζεται από το νόμο.

Άρθρο 6 – Ο νόμος αποτελεί έκφραση της βούλησης του κεφαλαίου. Όλες οι εταιρίες έχουν το δικαίωμα, προσωπικά ή με αντιπροσώπους τους, να μετέχουν στη θέσπισή του. Ο νόμος πρέπει να είναι ο ίδιος για όλες, λαμβάνοντας ως βάση το μέγεθος της κάθε εταιρίας. Εφόσον όλες οι εταιρίες δεν είναι ίδιου μεγέθους, μπορούν να μετέχουν και στα δημόσια αξιώματα, στις θέσεις και τις υπηρεσίες ανάλογα με το μέγεθος τους και χωρίς καμία άλλη διάκριση παρά αυτή που πηγάζει από την χρηματοδοτική αρετή τους και το διαφημιστικό ταλέντο τους.

Άρθρο 7- Καμιά εταιρία δεν μπορεί να κατηγορηθεί, να δυσφημιστεί ή να φορολογηθεί παρά μόνο στις περιπτώσεις εξαγοράς από μεγαλύτερες και σύμφωνα με τις διαδικασίες που προκαθορίζονται από αυτές. Όσες εκδιώκουν μεγαλύτερο μερίδιο, και εκτελούν αμέσως ή εμμέσως αυθαίρετες εντολές πρέπει να εκκαθαρίζονται και να εξαγοράζονται. Όπως επίσης, κάθε εργάτης-υπάλληλος ο οποίος απολύεται και στη συνέχεια διαμαρτύρεται, συλλαμβάνεται εν ονόματι του νόμου και πρέπει να συμμορφώνεται αμέσως, κάθε αντίσταση που προβάλλει είναι ομολογία ενοχής.

Άρθρο 8 – Το κράτος οφείλει να επεμβαίνει μόνο σε περιπτώσεις κεφαλαιακών κρίσεων. Καμία εταιρία δεν μπορεί να τιμωρηθεί με νόμο που είχε ψηφιστεί πριν την κρίση και ο οποίος εμποδίζει την ελευθερία κοινωνικοποίησης των χρεών της.

Άρθρο 9 – Επειδή κάθε μικρή εταιρία θεωρείται ανταγωνιστική, αν κριθεί αναγκαίο να εξαγοραστεί, κάθε αυστηρό μέτρο που θα εμπόδιζε την εξαγορά της απαγορεύεται αυστηρά από το φυσικό νόμο έως ότου νομοθετηθεί ο νέος νόμος .

Άρθρο 10 – Καμιά εταιρία δεν πρέπει να διώκεται για τους στόχους της, εφ’όσον η εκδήλωσή τους δεν διαταράσσει τις αγορές που ο φυσικός νόμος έχει επιβάλλει.

Άρθρο 11 – Η ελεύθερη ανταλλαγή προϊόντων και υπηρεσιών είναι ένα από τα πολυτιμότερα δικαιώματα του κεφαλαίου. Επομένως, κάθε εταιρία έχει τη δυνατότητα να κερδοσκοπεί, να καταπατάει, και να χρηματοδοτείται για το έργο της ελεύθερα, αρκεί να μην κάνει κατάχρηση αυτής της ελευθερίας σε περιπτώσεις που δεν ορίζονται σαφώς από το νόμο.

Άρθρο 12 – Η εξασφάλιση των δικαιωμάτων του κεφαλαίου κάνει αναγκαία την ύπαρξη μιας κρατικής εξουσίας. Άρα αυτή η εξουσία έχει θεσπιστεί για το καλό όλου του κεφαλαίου συνεπώς και για την ιδιωτική ωφέλεια αυτών, στους οποίους έχει ανατεθεί.

Άρθρο 13 – Για τη συντήρηση της κρατικής εξουσίας και για τα έξοδα της διοίκησης, κάθε εταιρική συνεισφορά είναι ζημιογόνα. Η συνεισφορά αυτή πρέπει να είναι κατανεμημένη με δικαιοσύνη μόνο στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, ανάλογα με τις δυνατότητές τους

Άρθρο 14 – Όλες οι εταιρίες έχουν το δικαίωμα, αυτοπροσώπως ή με τους αντιπροσώπους τους, ν’αποδέχονται ελεύθερα την αναγκαιότητα της δημόσιας εισφοράς, να παρακολουθούν τη χρήση της και να καθορίζουν την ποσότητα, τη διάθεση, την είσπραξη και τη διάρκειά της.

Άρθρο 15 – Η εταιρία έχει το δικαίωμα να ζητήσει ευθύνη από κάθε δημόσιο λειτουργό για τον τρόπο που άσκησε την εξουσία του.

Άρθρο 16 – Κάθε εταιρία η οποία δεν έχει εξασφαλίσει τα δικαιώματα των μεγαλομετόχων της και δεν έχει καθορίσει με ακρίβεια τη διάκριση των εξουσιών, δεν μπορεί να θεωρηθεί οργανωμένη.

Άρθρο 17 – Επειδή η μικρή ιδιοκτησία είναι ένα απαραβίαστο και ιερό δικαίωμα κανείς δεν μπορεί να τη στερηθεί παρά μόνο σε περίπτωση κεφαλαιακής κρίσης, ή σε περίπτωση καθορισμού από το νόμο και φυσικά με την προϋπόθεση να καταβληθεί προηγουμένως στον κάτοχο η ελάχιστη αποζημίωση.

Τα σχόλια δικά σας, ή αυτός “είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε“, επί το ακριβέστερο.  

Πρωτοδημοσιεύτηκε εδω: http://noumero11888.wordpress.com