Του Χρήστου Μιάμη – 

Δεν υπάρχει καθαρή ήττα. Δεν υπάρχει τελεσίδικη ήττα. Καμία υπόθεση δεν είναι χαμένη όσο υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που αντιστέκεται. Όσο υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που δεν αποδέχεται την ήττα του. Την ήττα μας. Όχι γιατί δεν την αναγνωρίζει, αλλά γιατί ξέρει πως η ήττα που βλέπει γύρω του, η συλλογική αλλά και η ατομική του ήττα, δεν σηματοδοτούν και δεν συνιστούν, το τέλος αγώνα.

Στις γραμμές των ηττημένων, έχει ήδη γεννηθεί η νέα γενιά των μαχητών, που δεν αναγνωρίζει την κυριαρχία των νικητών.

Αυτή η μη αναγνώριση, συνειδητή, συγκροτημένη, αλλά και ασυνείδητη και απείθαρχη, αποτελεί την πηγή, από όπου εκβάλει, η διαρκής αμφισβήτηση της καπιταλιστικής κυριαρχίας, που γίνεται όλο και πιο έντονη όλο και πιο εκτεταμένη, όσο διαστέλλονται τα όρια του πλαισίου της εξουσίας. Στον μικρόκοσμο του κάθε ανθρώπου, η ήττα πιθανότατα μοιάζει ως συντριπτική, ως μη αναστρέψιμη. Ωστόσο στην μακροσκοπική κλίμακα της ιστορίας, καμία ήττα δεν είναι οριστική. Κανένα γεγονός, κανένα συμβάν δεν είναι τόσο μεγάλο, ώστε να μπορεί να υπερβεί τον ορίζοντα της δυνατότητας των ανθρώπων, να γράψουν και να σβήσουν στις σελίδες της ιστορίας.

Η ασύδοτη ελευθερία της ανυπακοής, γεννιέται στο πιο βαθύ σκοτάδι της καταπίεσης.

Η κοινωνική και πολιτική απελευθέρωση των ανθρώπων δεν πρόκειται ποτέ να προκύψει ως συνέπεια μιας βαθμιαίας και σταδιακής έξαρσης των αντιθέσεων του συστήματος. Αντίθετα είναι – θα είναι- απόρροια, μιας απρόσμενης, μιας απροσδόκητης εξέλιξης, ενός συμβάντος που θα εγκολπώσει, και θα εκφράσει με τρόπο καθοριστικό, όλο το συσσωρευμένο φορτίο οργής, δυστυχίας αλλά και προσδοκίας. Προσδοκίας για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς βία, χωρίς εξαθλίωση. Μια ζωή που θα αξίζει να την ζει κάνεις. Που θα αξίζει να αγωνιστεί για αυτή, μέχρι τέλους.

Οι στιγμές που ζούμε, που πρόκειται να ζήσουμε, κρύβουν τόσο πόνο αλλά και τόση ελπίδα, που κανείς δεν μπορεί να τις αντέξει μόνος του. Η συλλογικότητα και ο αγώνας είναι η μόνη επιλογή.

Όποιος χάνεται συχνά στις σκέψεις του, όποιος χάνεται ακόμη συχνότερα, στην δαιδαλώδη καπιταλιστική μητρόπολη, αυτός ξέρει καλά, ακόμη και αν δεν μπορεί να το εκφράσει με ευκολία, πως κάτω από το βρώμικο περιτύλιγμα της καθημερινής σαπίλας της ιδιώτευσης και του ατομισμού, κρύβεται μια δυστυχία ανάρμοστη, μια δυστυχία ανοίκεια, για τις δυνατότητες και τις ανάγκες του ανθρώπου. Ένα καθεστώς ήττας που συσσωρεύεται και επεκτείνεται, βαραίνοντας την ατμόσφαιρα, πυκνώνοντας τον χρόνο, συστέλλοντας το εύρος του ανθρώπινου βλέμματος.

Η μαζική δυστυχία, η μαζική ήττα, τροφοδοτεί την εξουσία, που είναι η αιτία όλης αυτής της δυστυχίας, όλης αυτής της ήττας.

Οι δυνάμεις της απελευθέρωσης από το εγκλεισμό της καπιταλιστικής κυριαρχίας, δεν εμφανίζονται καθαρές και αμόλυντες από το σκοτάδι και της δυσωδία της ήττας. Απορρέουν ωστόσο, ως υπαρκτή δυνατότητα ανατροπής ενός καθεστώτος εξουσίας, εκ του οποίου εκβάλλουν ως οιονεί άρνησή του.

Τελικά προκύπτουν, μόνο ως καθαρή δυνατότητα μιας ήττας, που δεν πρόκειται να τελεσιδικήσει ποτέ.