Απο μικρός στα βάσανα, μεγάλος μετανάστης …

Μια αυθεντική ιστορία, ίδια με αναρίθμητες άλλες, όπως ίδια και απαράλλαχτη μένει η αναλγησία της εξουσίας.  

Στα 16 μου είχα κι εγώ την τύχη του καστανά …

Στο ένα και μοναδικό μικρό χωραφάκι που είχε ο πατέρας μου, αποφάσισε να φυτέψει ροδακινιές.

Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη, πρώτον γιατί θα εφάρμοζα την αριθμητική και γεωμετρία που μάθαινα τότε στην πέμπτη δημοτικού και δεύτερον γιατί θα τις φρόντιζα επί τέσσερα χρόνια μέχρι να δώσουν καρπούς.

Ένοιωθα να μεγαλώνω μαζί τους ,εγώ πλέον είχα γίνει 16άρης και εμφανίστηκαν και τα λαχταριστά ροδάκινα επάνω τους.

Ο μεγαλέμπορος εξαγωγέας πήρε σχεδόν όλη την παραγωγή και εξαφανίστηκε χωρίς να μας δώσει δραχμή.

Τότε, για πρώτη φορά, είδα τον πατέρα μου να κλαίει, μονολογώντας ένα πνιχτό «…και πώς θα ζήσουμε τώρα, δεν έχουμε μία.

Αμέσως, αρπάζω το σαραβαλάκι το DATSUN, τρέχω με αυτό στο χωράφι, μαζεύω όσα λίγα ροδάκινα είχαν μείνει πάνω στα δέντρα, φορτώνω το σαραβαλάκι και φεύγω οδηγώντας το με δάκρυα στα μάτια προς την κοντινή μας πόλη την Θεσσαλονίκη, φορώντας ένα καπέλο για να φαίνομαι μεγάλος και να μη με σταματήσουν οι τροχονόμοι στον δρόμο, αφού δίπλωμα οδήγησης δεν εδικαιούντο οι 16άρηδες.

Παρκάρω Τσιμισκή και Πλ. Αριστοτέλους (εκεί που έπιασαν τον Καστανά προχτές) και τα ροδάκινα γίνονται ανάρπαστα, τα δάκρυα μετατρέπονται σε χαμόγελο, γιατί θα γυρίσω στον πατέρα μου με κάποια λεφτά και θα απαλύνω τον πόνο του, κάπως.

Κόντευα να τελειώσω και να φύγω και τότε…είδα την κλούβα!

Οι άγριοι αστυνομικοί με πετάνε μέσα σε αυτήν, όπου είχε άλλους 5-6 ταλαίπωρους και επί τέσσερις ώρες γύριζε η κλούβα στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, συλλαμβάνοντας φτωχούς, κουλουράδες κλπ, κλπ.

Καθώς η πόρτα άνοιγε και έκλεινε, με είδε μια όμορφη κοπελίτσα από το χωριό με την οποίαν είχα ξεκινήσει κάποιο φλερτ και το μόνο που πρόλαβε να πει ήταν «Χρήστο, τί έκανες;»

Ετοίμαζα νοερά τον πύρινο λόγο που θα έβγαζα στο Αυτόφωρο που μας πήγαιναν οι μπάτσοι, έχοντας εμπιστοσύνη στην δικαιοσύνη, γιατί κάτι τέτοια μας έλεγαν στο σχολείο…

Λίγο πριν μπούμε στην αίθουσα του δικαστηρίου, ένας κουλουράς, διέφυγε της προσοχής των μπάτσων και εξαφανίστηκε.

Η δικαιολόγηση της πράξης μου, ήταν καλή στην απολογία μου, αλλά οι δικαστές κατέληξαν στο … «καλά τα λες κατηγορούμενε, αλλά εμείς και τα όργανα της τάξεως είμαστε υποχρεωμένοι να εφαρμόσουμε τον νόμο και την τάξη.»

Ο νόμος και η τάξη λοιπόν που εφαρμόζεται ίσα σε άνισους.

Από εκείνη την ημέρα κατάλαβα, ότι τα σχολεία και η κοινωνία λέει ψέματα όταν μιλά για…δικαιοσύνη ίση σε φτωχούς και πλούσιους.

Από εκείνη την ημέρα κατάλαβα, ότι η αστική δικαιοσύνη, θα πρέπει να είναι άνιση, όταν επιλαμβάνεται θέματα των άνισων μελών της κοινωνίας μας.

Από εκείνη την ημέρα, έπαψε να μου μιλά και η όμορφη κοπελίτσα, διότι ο νοικοκυραίος φασίστας πατέρας της την συμβούλεψε ότι με αποβράσματα της κοινωνίας και εγκληματίες που έχουν συλληφθεί από αστυνομικούς και βρίσκονται στις κλούβες των ΜΑΤ, τα «καθωσπρέπει» κορίτσια δεν πρέπει να έχουν επαφές μαζί τους.

Από εκείνη την ημέρα, όταν συναντώ ανθρώπους που την…κοπανάνε και αποφεύγουν το εδώλιο, όπως ο συγκατηγορούμενός μου κουλουράς στην κλούβα, έχουν τον σεβασμό μου.

Από εκείνη την ημέρα, αποφάσισα να είμαι …παράνομος.

Και…είμαι!

Χρήστος Μπαβέλης / https://www.facebook.com/christos.i.bavelis