Απάτες και αυταπάτες

Καιρός είναι να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Φτάσαμε ως εδώ και μπορεί να πάμε και παρακάτω, χειρότερα,  αλλά ούτε οι κατάρες, ούτε τα ανάθεμα, ούτε το ατέλειωτο γυρολόϊ στα «στρατόπεδα» των εκπροσώπων, ούτε η αναμονή μπορεί να φέρει την ελπίδα.

 «Μας εξαπάτησαν». «Μας πρόδωσαν», «Μας ξεγέλασαν», άλλα μας έλεγαν κι άλλα είδαμε. Άλλα περιμέναμε κι άλλα ήρθαν.

Αλήθεια τι περίμενες φίλε αγανακτισμένε;; Τι και σε τι «επένδυσες»; Επένδυσες στην «ανάπτυξη»; Αυτή την ανάπτυξη με τους όρους των «επενδυτών»; Επένδυσες στο χρηματιστήριό τους; Έγινες μέλος της «οικογένειας» των αγορών και των νομισμάτων τους;  Έτσι ήλπιζες κρυφά μέσα σου; Πίστεψες ότι μπορεί κι εσύ να έχεις μερίδιο από τη πίττα τους;

Νοιάστηκες εάν θα είχε ο διπλανός;;; 

Κάθε αυταπάτη κρύβει μέσα της και μια απάτη. Ο ατομισμός είναι μια απάτη. Απάτη σε βάρος του διπλανού μας. Και αυταπάτη ότι μπορούμε χωρίς αυτόν να τα καταφέρουμε. 

Ήρθε η απάντηση από τα κοράκια: «Μαζί τα φάγαμε» …

Η ενοχή βρήκε έδαφος στον άκρατο ατομισμό μας, πέρασε στο συλλογικό υποσυνείδητο, καλλιέργησε το φόβο που οδήγησε στην αδράνεια, ήρθαν τα δύσκολα, κι άρχισαν τα κλαψουρίσματα και τα παρακάλια «θέλω τη ζωή μου πίσω» …

Τη ζωή μας πίσω για να τη αναθέσουμε κάπου ξανά ή κι ο καθένας να εξασφαλίσει ατομικά οτι μπορεί και ότι προλάβει; Η τη ζωή πίσω για όλη τη κοινωνία, γι’ αυτούς που πραγματικά παράγουν κι έχουν όλα τα δικαιώματα για μια ζωή αξιοβίωτη;

«Όποιος μένει μόνος με τον εαυτό και τα θέλω του, εξαχρειώνεται».

Αλλιώς;

Αλλιώς οφείλουμε  να αντιληφθούμε και να συνειδητοποιήσουμε τη μεγάλη σημασία του Εμείς. Να καταλάβουμε ότι η κοινωνία μπορεί να ζει καλύτερα όταν όλα της τα μέλη μπορούν ισότιμα να επιμερίζονται τα αγαθά για τις ανάγκες και τα θέλω τους. Αλλιώς θα επιστρέψουμε  στη φεουδαρχία και το βούρδουλα.

Μέχρι να αποδεχτούμε το εμείς ίσως έχουμε πολύ δρόμο ακόμη. Μέχρι τότε ο δρόμος αυτός θάναι στρωμένος με αγκάθια και θα βαδίζουμε σκυφτοί. Το δρόμο της πραγματικής ζωής τον στρώνουμε όλοι μαζί και τον διαβαίνουμε μαζί με ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη, όρθιοι!

Άκις Ξενάκις