inred.gr Εναλλακτική ενημέρωση
Ο δικός μου θάνατος δεν έχει όνομα. Δε θα φτιάξουν για μένα εκπομπές και ντοκιμαντέρ με τις τελευταίες μου λέξεις πριν πεθάνω, δε θα γίνει μνημείο το σημείο που σκοτώθηκα, όπου συγκινημένοι άνθρωποι θα έρχονται να μου αφήνουν κεριά και μηνύματα, δε θα ρωτήσουν τους φίλους και τους συγγενείς μου τι είπα και τι σκέφτηκα εκείνη την τελευταία μέρα. Κάθε μου μέρα και ώρα είναι ίδια. Οι σκλάβοι δεν πρέπει να έχουν σκέψεις και επιθυμίες. Βαθιά μέσα στη γη, όχι για να φτιάξω βραχογραφίες, αλλά για να φέρω μέσα από τα σπλάχνα της τα χρυσά κοσμήματα και τα ελάσματα, που επικυρώνουν την αξία των πραγμάτων και των στιγμών. Για να φτιαχτούν οι χρυσοί κρίκοι, που βάζουν κάποιοι στα χέρια τους, για να εγγυηθούν αιώνια αγάπη, οι χρυσοί σταυροί που εγγυώνται την ακλόνητη πίστη στο θεό, οι χρυσές πλάκες, που φυλάνε οι τράπεζες και τα χρηματοκιβώτια, για να ανεβάσουν και να κατεβάσουν κυβερνήσεις και πρόσωπα από τον θρόνο τους. Όλα αυτά που τα φυλάνε τέλος πάντων κάποιοι καλύτερα και από την καρδιά τους.
Είμαι ένας εργάτης δολοφονημένος στο μεταλλείο χρυσού του Σουδάν. Παράνομο λέει ήταν το μεταλλείο που εργαζόμουν… λες και ο νόμος είναι ποτέ ικανός να ξεπλένει τους θανάτους και τον βιασμό της φύσης. Το όνομά μου –και να στο έλεγα– θα το ξεχνούσες την επόμενη στιγμή, αν μπορούσες κιόλας να το προφέρεις. Δε θα το βάλουν ούτως ή άλλως και σε καμιά πλάκα μαζί με τα ονόματα των άλλων νεκρών. Τα δικά μας ονόματα είναι γραμμένα με «ψιλά γράμματα». Άλλωστε, δεν έχει και καμία σημασία τελικά αν θα γραφτεί κάπου. Ίσως να νομίζεις ότι με σένα είναι διαφορετικά, εσύ έχεις καλύτερες συνθήκες σκλαβιάς και ίσως να έχεις και δίκιο από τη μεριά σου. Μπορεί να είσαι και από αυτούς που πιστεύουν ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» ή ότι μόνο το δικό σου μέρος αξίζει να μείνει ανέπαφο από την καταστροφή. Μπορεί. Μα εγώ λέω ότι η σκλαβιά είναι σκλαβιά. Δεν έχει καλύτερους και χειρότερους όρους. Ο πολιτισμός ο ίδιος, αυτό το αχόρταγο κτήνος που θέλει τις ίδιες μας τις ψυχές για να τραφεί, είναι ο απόλυτος τρόμος και όχι τα ζώα που κυνηγούσα, όσο ήμουν ελεύθερος. Μας καταπίνει ολόκληρους, μαζί με τις στιγμές μας. Και μη νομίζεις∙ οι στιγμές δε διαφέρουν, όπου κι αν είσαι. Όλοι κατά βάθος τα ίδια αναζητάμε, απλά διαφέρουμε στην απόσταση που μας χωρίζει από αυτά.
Δεν έχει καμία σημασία ποιος είμαι και ποιος είσαι. Μπορεί και για σένα κάποτε να πουν «ένας νεκρός εργάτης στην Χαλκιδική» και να μην προλάβεις να πεθάνεις από τη μόλυνση, όπως οι συνάδελφοι και οι συγχωριανοί σου, ούτε από καρκίνο, από καρδιά, θανατηφόρο άγχος ή εκβιασμούς. Και τότε δε θα σε σώσει ούτε το συνδικάτο ή το σωματείο ούτε ο καλός επιστάτης και το καλό αφεντικό, που θα σε χτυπήσει φιλικά στην πλάτη σε μια εκδήλωση της εταιρείας. Ούτε θα μπορέσεις να βοηθήσεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα, που θα τους λείπεις και θα προσπαθούν να επιβιώσουν, ανώνυμοι κι αυτοί ανάμεσα σε ανώνυμους. Γιατί, όσο υπάρχουν κράτη και πολιτική, όσο ο πολιτισμός πριονίζει τις ρίζες της γης, κανείς μας δε θα είναι ελεύθερος αληθινά.
Όταν, λοιπόν, οι άνθρωποι καταφέρουν να ζήσουν αληθινά ελεύθεροι, τότε πάλι τα ονόματα δεν θα έχουν σημασία, γιατί δε θα μας καταγράφουν σε κανένα μητρώο, δε θα έχουμε αριθμούς και κωδικούς, για να συνεννοηθούμε, να φάμε και να ντυθούμε, να φτάσουμε από το ένα σημείο στο άλλο, δε θα είναι οι κινήσεις μας καταγεγραμμένες. Δε θα έχουν σημασία τα ονόματα, γιατί στους ελεύθερους ανθρώπους δεν υπάρχουν διαχωρισμοί και διακρίσεις, όλα είναι μία ενότητα: οι άνθρωποι, τα ζώα, όλη η φύση. Η ίδια η ύπαρξη είναι μία ενότητα κι αυτό είναι η ελευθερία. Μπορείς να το ονομάσεις κι Αναρχία. Το ίδιο κάνει. Αρκεί το όνομα να μην χάνει τη σημασία του αυτή τη φορά.
