Ποιών ανθρώπων τα σπίρτα ανάβουν το «άγιο Φως»!

του Αναγνώστη Λασκαράτου
Πάλι φέτος η σκηνοθεσία του Αγίου Φωτός,η οποία τελείται με κρατική χορηγία στην ελληνική εκκλησιαστική αποικία των Ιεροσολύμων, χτύπησε την πόρτα μας. Συνοδεύτηκε από την συνηγορία του πολιτικού περιπλανώμενου υπουργού κ.Κοτζιά («Από το ΚΚΕ στον Γιώργο και τώρα υπέρ Αντώνη», ΤΟ ΒΗΜΑ, 17 Απρ 2011), συνομιλητή κάποτε ενός Ρώσου Ναζιστή («Στροφή 180 μοιρών» από Κοτζιά: Παραδέχεται την πρόσκληση στον Ρώσο εθνικιστή Ντούγκιν», ‘Πρ.Θέμα’, 09/02/2015) και από προσφορά του ευλαβικού συνδικάτου των Αστυνομικών να αναλάβει τα έξοδα της μεταφοράς του προϊόντος της. Αυτή η χριστιανική έξαρσις του Σωματείου, μου δίνει την ελπίδα πως θα ζητήσει με τον ίδιο ζήλο την απόταξη των Αστυνομικών σε βάρος των οποίων υπάρχουν αποδείξεις μαστροπίας, βασανισμών, βιασμών, συνεργασίας με νεοναζιστές εγκληματίες κλπ, ενώ οι ΕΔΕ σε βάρος τους εκκρεμούν μακροχρόνια. Φέτος διαμαρτυρήθηκαν, κάπως αργά, για την τιμή των όπλων δυο-τρεις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι ένοχοι έχουν ένα ονοματεπώνυμο, το οποίο αρνούνται να το πουν: Αλέξης Τσίπρας. Ο Κοτζιάς τους απάντησε (για λογαριασμό του πρωθυπουργού;) πως «η προοδευτικότητα δεν πρέπει να μετριέται με χτυπήματα στην καρδιά της παράδοσης του λαού…». Νομίζω πως τα επιχειρήματα του Κοτζιά θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν και την ανθρωποφαγία, την κλειτοριδεκτομή, το ξεμάτιασμα ή την μπούργκα, που όλα τους αποτελούν παραδόσεις «του λαού».

Θα αναφερθώ με συντομία σε έναν από τους παλιούς ηθοποιούς της παράστασης, στον πατριάρχη Βενέδικτο, που πρωταγωνιστούσε μεταξύ 1964-1980. Δεν ήταν ο χειρότερος από τους τέσσερεις τελευταίους πατριάρχες μέχρι σήμερα. Ήταν ο μόνος εκλεπτυσμένος από δαύτους και πιθανότατα ο ικανότερος, αν μπορεί κάποιος να κρίνει από όσα δημόσια έχουν εκδηλωθεί και αν δεχθεί ως κριτήριο τα ελληνικά κρατικά συμφέροντα, γιατί με μέτρο χριστιανικής Ηθικής δεν μπορεί να γίνει η ελάχιστη κουβέντα για κανέναν από τους Άριους της ελληνικής «φυλής» (!), που ροβόλησαν ανήλικοι από τα χωριά τους για να κάτσουν στο σβέρκο των Παλαιστινίων Ορθοδόξων. Τώρα γιατί ο Χριστός θέλει έναν διεφθαρμένο Έλληνα για να κάνει το «θαύμα» (Θου Κύριε…) του Φωτός και περιφρονεί τους συμπατριώτες του Παλαιστινίους Ορθοδόξους, ρωτήστε τον Διαφωτιστή και Δημεγέρτη της Ευρώπης Αλέξη Τσίπρα, που έχει κάνει το πατριαρχείο Ιεροσολύμων δεύτερο σπίτι του και δείχνει πως θεωρεί την ξενάγησή του από την κα Τόνια στο αναστυλωμένο Κουβούκλιο, ολοκλήρωση του κύκλου του ως μηχανικού.

Αντιγράφω από την «Ελευθεροτυπία» του 2005, της χρονιάς που από συρροή ενδοεκκλησιαστικών ανταγωνισμών  εξερράγησαν ιερά σκάνδαλα και άνοιξαν για λίγο τα στόματα του ελληνικού Τύπου: Ο Ιεροσολύμων Βενέδικτος «είχε τη φήμη ανθρώπου που οι γυναίκες δεν τον άφηναν ασυγκίνητο. Λέγεται…..ήταν ιδιαίτερα διαχυτικός ακόμα και με προσκυνήτριες….βοά η αδελφότητα, οι φήμες εμπλέκουν ακόμα και σύζυγο γνωστού Έλληνα πολιτικού. Λέγεται ότι είχε σχέσεις μαζί της….και ότι της χάρισε ένα σπίτι στα … προάστια από την περιουσία του Πατριαρχείου», εκεί «ζει με τον …σύζυγό της….Για τον Βενέδικτο λέγεται ότι ήταν κοσμοπολίτης, πολύγλωσσος, μορφωμένος και άνθρωπος με φινέτσα….Του άρεσε η καλή ζωή….έμενε στη βίλλα της Γαλιλαίας, όπου προσκαλούσε πρίγκηπες, υπουργούς….της καλής κοινωνίας…» (Π.Νικολόπουλος, «Ε», 12.6.2005). Υποθέτω πως το σπίτι της κυρίας υπουργού, θα αγοράστηκε από το φιλόπτωχο ταμείο του πατριαρχείου, που είναι εξαιρετικά γενναιόδωρο, σε τέτοιες περιπτώσεις συγγένειας, πνευματικής σχέσεως ή έρωτα: «Με τις «ευλογίες» του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων μπορεί κάποιος να πληρώνει ενοίκιο λιγότερα από 60 ευρώ για σπίτι 100 τ.μ. Σκάνδαλο στην Εξαρχία του Παναγίου Τάφου. Οικονομικοί επιθεωρητές ερευνούν τις συμβάσεις για εκατοντάδες σπίτια, θέατρα, ναούς και κτήματα στην Ελλάδα…Ενοικιαστής του Πατριαρχείου είναι και το γνωστό τοπ μόντελ κ. N. Παπαδάκης, ο οποίος διαμένει στην οδό Τσάμη Καρατάσου. Ο κ. Παπαδάκης για διαμέρισμα του πέμπτου ορόφου με θέα στην Ακρόπολη καταβάλλει ενοίκιο 110 ευρ…» (ΤΟ ΒΗΜΑ, Μ.Αντωνιάδου, 10/07/2005, 00:00»). Φρονώ πως ο Ν.Παπαδάκης, ο οποίος ανήκει στον κύκλο των ευσεβών και ενάρετων διανοουμένων-καλλιτεχνών (Γιώργος Μαζωνάκης, Λάκης Λαζόπουλος, Νίκος Αναδιώτης, Σταμάτης Γονίδης, Γρηγόρης Αρναούτογλου, Στράτος Τζώρτζογλου, κλπ-«Διάσημοι Έλληνες που επισκέφτηκαν το Άγιο Όρος»), που επισκέπτονται τακτικά το Άγιο Όρος, δικαιούνταν δωρεάν το διαμέρισμα.

Επιστρέφω στον κατά κόσμον Βασίλη Παπαδόπουλο, που προερχόμενος από το χωριό Τσεσνίρ της Τουρκίας (οι βιογράφοι του το εξελληνίζουν σε Τσεσνείρο), έφτασε 14χρονος στα Ιεροσόλυμα, όπου εντάχθηκε αμέσως στην ιερατική Σχολή και έγινε στα 22 του καλόγερος. Είκοσι εννέα χρονών κατάφερε να τον στείλουν στην Αθήνα για σπουδές στη Θεολογική και στη Νομική. Το 1951 πήρε τον τίτλο του Αρχιεπισκόπου Τιβεριάδος. Το 1957 εκλέχτηκε πατριάρχης Ιεροσολύμων. Το τι αμαρτίες κρύβονται πίσω από την λέξη «εκλέχτηκε», το δημοσιοποίησε ένας συντηρητικός Έλληνας λόγιος διπλωμάτης. Για να εξηγήσω το πώς και το γιατί, αντιγράφω από παλιότερο δημοσίευμά μας: «Ο πρέσβυς Άγγελος Βλάχος για το Άγιο Φως»: «Ο συγγραφέας, Ακαδημαϊκός και Υπουργός Άγγελος Βλάχος, … εγγονός του συνονόματου λόγιου παππού του και εξάδελφος της Ελένης Βλάχου (εκδότριας της «Καθημερινής»), βρέθηκε αρχές του 1955 Γενικός Πρόξενος στα Ιεροσόλυμα. Στη διπλωματική σταδιοδρομία του ήλθε σε επαφή από θέση ευθύνης και με τις Εκκλησίες της Κύπρου, της Κωνσταντινούπολης και της Μόσχας. Οι περιγραφές που άφησε για τους εκεί Αρχιερείς δεν είναι καθόλου κολακευτικές. Πέρασαν πολλοί από τις ίδιες θέσεις αλλά τήρησαν το Νόμο της Σιωπής. Τι διαφοροποιεί το, δεξιό  μάλιστα, Βλάχο από αυτούς; Η λογιοσύνη του και η ισχυρή μεγαλοαστική καταγωγή του, που τον όπλισαν με κάποιες δυνατότητες απαραίτητες για να μιλήσει…».

Ο Βλάχος λοιπόν περιγράφει στις σελίδες του βιβλίου του («Μια φορά κι ένα καιρό ένας διπλωμάτης», Δ΄ τόμος-Εστία, 1985) πολλές ανομολόγητες ιερές αισχρότητες και κάνει και πολλές σύντομες αναφορές στον Φωτοδότη Βενέδικτο και στο «Φως» («Ένα μικρό αγιοταφικό τέχνασμα μετουσιώνει σε έκσταση την απλοϊκή αναμονή»). Οι αποκαλύψεις του κινούνται σε τρία επίπεδα. Το καθένα από αυτά είναι υπεραρκετό για να είχε στείλει τον Βενέδικτο πίσω στις τάξεις των λαϊκών και να είχε προκαλέσει την αποβολή του με Ανάθεμα ακόμη και από τις τάξεις των πιστών. Πρώτον ο Βενέδικτος εκλέχτηκε πατριάρχης κάτω από τις συνεχείς πιέσεις του ελληνικού Κράτους (Ανάμιξη κοσμικών αρχόντων σε εκλογή Επισκόπου, ποινή η καθαίρεση και ο αναθεματισμός), όπως αναλυτικότατα διεκτραγωδεί ο ίδιος ο (αναγκαστικά) δράστης Άγγελος Βλάχος, που δεν διστάζει να εκφράσει (στο βιβλίο του) την απορία του που ο πατριάρχης δεν είναι Άραβας. Δεύτερον, το ελληνικό Κράτος εξαγόρασε με υλικά ανταλλάγματα, χρηματικά ποσά κλπ, που διακίνησε ο Βλάχος, την ψήφο των κληρικών της Αδελφότητας (Σιμωνία, ποινή η καθαίρεση). Τρίτον ο ιδιωτικός βίος του Βενέδικτου ήταν προκλητικά σκανδαλώδης και βεβαίως επέσυρε την ποινή της καθαίρεσης για «πορνεία» ή αν η τελευταία δεν μπορούσε να αποδειχθεί, ο σκανδαλισμός από την αυστηρά καταδικαζόμενη με την ποινή της καθαίρεσης προκλητική συγκατοίκηση με γυναίκα (και μάλιστα νέα και ωραία), μέσα στο ίδιο το πατριαρχείο-μοναστήρι (!), ήταν υπεραρκετός για να ξανακάνει τον Βενέδικτο, Βασίλη. Νομίζω πως αυτό που κάνει τα πράγματα εγγενώς τραγικά είναι το γεγονός πως στο πατριαρχείο-καπετανάτο των Ιεροσολύμων, υπάρχει ως θεσμός το ανώμαλο καθεστώς της απόλυτης δικτατορικής εξουσίας του πατριάρχη, που αποκλείει οποιονδήποτε δημόσιο έλεγχο από την Αδελφότητα, όσο για το αραβικό ποίμνιο, αυτό περιφρονείται κατάφωρα και κινείται στο περιθώριο. Είναι χαρακτηριστικό πως για να εκθρονισθεί ο διαβόητος Ειρηναίος, χρειάστηκε Μείζων Σύνοδος πολλών Εκκλησιών υπό τον πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης και μάλιστα και αυτής η Κανονικότητα έχει (βάσιμα) αμφισβητηθεί.

Ο Βλάχος μιλάει για το Μεγάλο Σκευοφύλακα Κυριακό που είχε «μάτι που σε τρόμαζε από την πολύ πονηριά» και τον οποίο σκεπτόταν να εξαγοράσει δίνοντάς του λεφτά για να φτιάξει τα χαλασμένα του δόντια! Στον μέλλοντα πατριάρχη Βενέδικτο είδε «χείλη λαίμαργα και χέρια αρπακτικά» και από όλους τους δεσποτάδες μόνο δυο του φάνηκαν «φρονιμευμένοι» λόγω γήρατος. Ενδεικτικό της βαρβαρότητας των Επισκόπων, που με ευτελέστατα  κριτήρια, τοπικιστικά-ελληνικά (π.χ. οι Σάμιοι είχαν δική τους ομάδα), στήριζαν τους υποψηφίους, είναι το γεγονός πως όταν εγχειρίστηκε και πέθανε ο αρχιγραμματέας Παλλάδιος, η αντίπαλη φατρία δεν προσήλθε καν στο Νοσοκομείο: Φιλοσοφώντας ο Βλάχος καταλήγει για το είδος αυτών των ανθρώπων, που ενώ υποτίθεται πως υπηρετούν υψηλά ιδανικά «Μένουν μικρόψυχοι, ιδιοτελείς, μνησίκακοι, πλεονέκτες…». Βέβαια το κλίμα που ο ίδιος έχει περιγράψει σε αυτό το άντρο της αγυρτίας, δεν προδίκαζε καλύτερη συμπεριφορά.

Σχετικά με τη «συνείσακτο» του Βενέδικτου ο Βλάχος σημειώνει: «Τώρα έπρεπε να χειρισθώ ένα δύσκολο ζήτημα…Φιλοξενούσε από πολλούς μήνες στο κελλί του (σημ.Λ.: πολυτελές διαμέρισμα στο πατριαρχικό, μοναστηριακό συγκρότημα) μια νέα και νόστιμη κυρία με το παιδί της και την μητέρα της. Όποιος σκεφθεί πονηρά, ας σκεφθεί τα λόγια του Χριστού: ‘Πίσω μου σ’έχω Σατανά’. Αλλά στην Ιερουσαλήμ ο Σατανάς δεν κάνει πίσω και η σπερμολογία εναντίον του Βενέδικτου φούντωνε όχι μόνο στους ελληνικούς κύκλους αλλά και στο αραβορθόδοξο πλήρωμα και οι πολέμιοι του πατριαρχείου αδελφοί Αττάλαχ θα εκμεταλλεύονταν το πράγμα…». Ο πρέσβυς τον συμβούλευσε να μείνει μόνος στο κελί του. Η κυρία με τους δικούς της έφυγε προσωρινά αλλά ποτέ δεν του το συγχώρησαν. Ο Βενέδικτος ως πατριάρχης τον παρασημοφόρησε μόνο μετά από πιέσεις του διπλωμάτη που τον είχε στο μεταξύ διαδεχθεί, δίνοντάς του ένα δεύτερης κατηγορίας παράσημο (Ταξιάρχη), η δε κυρία διέδιδε πως το Υπουργείο τον είχε τιμωρήσει μεταθέτοντάς τον στη Λευκωσία.

Ας κρίνει ο αναγνώστης αυτόν τον περίεργο  «θεό», που κάνει φυλετικές διακρίσεις σε βάρος των παιδιών του και διαλέγει παλιανθρώπους της Άριας ελληνικής «φυλής» για να πραγματοποιήσει την ετήσια ταχυδακτυλουργική του επίδειξη, μπροστά σε ένα κοινό που θεωρεί φυσικό πως ενώ τον θέλει παντοδύναμο που χώνει παντού τη μύτη του, αφήνει παιδιά να πεθαίνουν από την πείνα, χάνοντας τον καιρό του με  πυροτεχνήματα που αποδεικνύουν την ανωτερότητα της Ρωμιοσύνης. Όσο υπάρχουν αριστεροακροδεξιοί πρωθυπουργοί, προσκυνητές του Κουβουκλίου της κας Μοροπούλου, που αναβάθμισαν το 2016 αυτήν την αθλιότητα με τον ευτελισμό του θεσμικού τους αεροπλάνου, αυτή η χώρα δεν δικαιούται να διαμαρτύρεται με τους «ξένους» που τάχα της φταίνε για όλα.

*
ΥΓ
Δείτε το βίντεο:  «Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο»: 2/7/1968: Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Βενέδικτος, που βρίσκεται στην Αθήνα σε ανεπίσημη επίσκεψη, απονέμει στον Πρωθυπουργό Παπαδόπουλο, στον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης Παττακό, στον Υπουργό Συντονισμού Μακαρέζο και στον Υφυπουργό Προεδρίας Βοβολίνη, χρυσά παράσημα του Τάγματος του Παναγίου Τάφου (αναγορεύοντας τους τρεις πρώτους σε «Μεγάλους Σταυροφόρους του Τάγματος των Ορθοδόξων Σταυροφόρων του Παναγίου Τάφου» και τον Βοβολίνη σε «Ανώτερο Ταξιάρχη του Τάγματος κλπ).

Ροΐδη & Λασκαράτου Εμμονές