inred.gr Εναλλακτική ενημέρωση
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛAΚΑΣ /ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ –
Πράγματι, δεν είναι εύκολο να αντιμετωπίσεις μια συστηματική επικοινωνιακή καταιγίδα. Ένα βομβαρδισμό με μισές αλήθειες και καλοφτιαγμένα ψέματα που στόχο έχουν να δημιουργήσουν ένα σοκ για το παρόν σου και δέος για το αβέβαιο μέλλον σου. Αποσταθεροποιημένος, φοβισμένος και εξοργισμένος είσαι πια του χεριού τους και έτοιμος να στραφείς εναντίον όποιων σου υποδείξουν ως υπαίτιους της καταστροφής σου. Κατ αρχήν εχθρός σου είναι το δημόσιο, μετά οι φορτηγατζήδες και οι ταξιτζήδες, έπειτα οι φαρμακοποιοί, μετά οι αγρότες, οι συνταξιούχοι και τέλος εσύ ο ίδιος, γιατί όπως σου είπαν «μαζί τα φάγαμε».
Πάνω απ όλα σε έκαναν να πιστέψεις ότι αυτοί ενδιαφέρονται για τη σωτηρία σου, ότι σχεδιάζουν προγράμματα διάσωσής σου και πως δε σώζεσαι γιατί εσύ είσαι ανίκανος να τα εφαρμόσεις. Όμως, μετά από 6 χρόνια εφαρμογής τέτοιων προγραμμάτων και μάλιστα από κυβερνήσεις που καλύπτουν ολόκληρο σχεδόν το πολιτικό φάσμα, αναρωτήθηκες άραγε μήπως δεν είναι στραβός ο γιαλός αλλά στραβά αρμενίζουμε ; Μήπως τελικά ο στόχος των προγραμμάτων δεν είναι η διάσωση αλλά η αέναη ανακύκλωση της οικονομικής/ πολιτικής/ εξάρτησης της χώρας; Μήπως;…
Μήπως, όλη αυτή η αποθέωση των δυνατοτήτων του «αόρατου χεριού της αγοράς» που καθημερινά σου σερβίρουν και συ έχεις θεοποιήσει περιγράφει απλώς τη δυνατότητα των ισχυρών να (σου) βάζουν χέρι και συ να πρέπει να είσαι χαρούμενος κι από πάνω, γιατί:
- ξεπούλησες τα αεροδρόμιά σου στο γερμανικό δημόσιο
- το λιμάνι σου στο Κινεζικό δημόσιο
- τις τηλεπικοινωνίες σου στο γερμανικό δημόσιο
Αναρωτιέσαι μήπως, τι είδους εταιρίες παζαρεύουν να πάρουν τζάμπα
Τα υπόλοιπα λιμάνια
Τα νερά (ύδρευση και υδροηλεκτρικά)
Την ενέργεια (υποδομές, κοιτάσματα)
Τους δρόμους
Τους σιδηροδρόμους
Μήπως όλοι αυτοί οι επενδυτές δεν είναι εταιρίες που εκπροσωπούν ξένα δημόσια (γερμανικά, γαλλικά, ιταλικά, ρωσικά κλπ ) συμφέροντα. Μήπως σε τελική ανάλυση, λέμε μήπως, το σύνθημα για λιγότερο κράτος αφορά τα κράτη- παρίες του διεθνούς συστήματος όπως ακριβώς διαμορφώνεται το ελληνικό κράτος;
Μήπως έχεις παραμυθιαστεί για το λίγο- ελάχιστο αμερικανικό κράτος; Για σκέψου. Θα υπήρχαν τα αμερικανικά σπουδαία πανεπιστήμια δίχως τις αστρονομικές έμμεσες ή άμεσες επιχορηγήσεις του αμερικανικού κράτους- κυρίως του πενταγώνου;
Θα υπήρχε άραγε το κοινωνικό δίκτυ στη Γερμανία των 120 ασφαλιστικών ταμείων με την κρατική ετήσια επιχορήγηση των 60 δις ευρώ; θα υπήρχε στοιχειώδης κοινωνική συνοχή στη Γαλλία (των 6 εκατομμυρίων μουσουλμάνων) αν το κράτος δεν παραβίαζε το περιβόητο σύμφωνο σταθερότητας;
Κι αν αυτά δεν μπορείς να τα δεις, είναι τόσο δύσκολο να καταλάβεις πως οι κυβερνήσεις που εξέλεξες ακολούθησαν και ακολουθούν επ ακριβώς τις οδηγίες των δανειστών; τι φταίει λοιπόν και δεν έρχεται η ανάκαμψη;
Μήπως τα μεροκάματα, που πρέπει να γίνουν Ινδίας για να αποκτήσει η χώρα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα;
Μήπως οι συντάξεις, που πρέπει να κοπούν για δωδέκατη φορά έτσι ώστε να απαλλαγούμε στα γρήγορα από το βάρος μιας αντιπαραγωγικής γενιάς υπερηλίκων;
Μήπως δεν προχωρά γρήγορα το ξεπούλημα- και για αυτό στο τρέχον τρίτο μνημόνιο η αριστερή κυβέρνηση ετοιμάζεται να παραδώσει τη διοίκηση του Ταμείου ξεπουλήματος κατ ευθείαν σε ανθρώπους των δανειστών;
Μήπως δε δουλεύει ο εισπρακτικός μηχανισμός και για αυτό παραδόθηκε στους δανειστές, ανεξάρτητη από το ελληνικό κράτος η Γ.Γ. Δημοσίων Εσόδων;
Μήπως φταίνε τελικά οι αγρότες με τα Καγιέν και τις Ρωσίδες; Αυτοί άραγε ευθύνονται για την αποδιάρθρωση του πρωτογενούς τομέα;
Καθώς σου τρέχουν τα σάλια από τα επιτεύγματα της Ευρωπαικής Ενωσης και του ευρώ που είναι το φετίχ σου, σκέψου αν ένα νόμισμα αρκεί για μια πολιτική ένωση και αν σ αυτήν την Ευρωπαική Ενωση υπάρχει ίχνος «κοινότητας» στην εξωτερική πολιτική και άμυνα, αν υπάρχει κάτι από αυτό που οι εταίροι και δανειστές σου ονομάζουν «κοινοτική αλληλεγγύη».
Τι ακριβώς υπάρχει, μπορείς να το δεις καθαρά – αν ανοίξεις τα μάτια σου– στον τρόπο που οι Ευρωπαίοι αντιμετωπίζουν ο καθ ένας για την πάρτη του το προσφυγικό ζήτημα. Μπορείς να δεις και ποια μοίρα σου επιφυλάσσουν. Φταίει άραγε το περισσότερο ή το λιγότερο ελληνικό κράτος, φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ ή οι προηγούμενοι που η Ελλάδα βρίσκεται σ αυτό το γεωγραφικό σημείο και οι Εταίροι της θέλουν να την μετατρέψουν σε υγειονομική ζώνη εκατοντάδων χιλιάδων ψυχών;
Φοβισμένος από το παρόν σου και τρομαγμένος για το μέλλον σου δεν αναζητάς λύσεις. Κοιτάς το ευαγγέλιο των μνημονίων χωρίς καν να το έχεις διαβάσει και δίχως να το κατανοείς και τοποθετείσαι ανάλογα με τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις σου αναζητώντας ταυτόχρονα την άκρη με το γκουβέρνο. Αν δεν έχεις άκρη- η κυβέρνηση φταίει που δε ν εφαρμόζει σωστά τις οδηγίες. Αν έχεις, φταίνε οι υπόλοιποι που αντιδρούν.
Μπορείς να σκεφτείς έστω για μια στιγμή πως ίσως η ευθύνη των ανίκανων και διεφθαρμένων κυβερνήσεων που εξέλεξες είναι το γεγονός πως εφαρμόζουν επ ακριβώς τις οδηγίες για την καταστροφή σου;
Αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος του προβλήματος που αντιμετωπίζεις; Έχεις στοιχειώδη γνώση της ιστορίας του τόπου σου; Γνωρίζεις ότι η ιστορία αυτής της χώρας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία του χρέους της; Έχεις υπόψη σου πως ενίοτε τα τοκοχρεολύσια δεν ξεπληρώνονται μόνο σε χρήμα; Σε ανησυχεί ότι δεν πετούν τα πολεμικά αεροσκάφη που χρυσοπλήρωσες και τις μίζες τους γιατί δεν υπάρχουν χρήματα ούτε για τακάκια φρένων; Θεωρείς ότι είσαι Ευρωπαίος δεν έχεις «εχθρούς» και θα σε προστατέψουν οι φίλοι σου; Με τι αντάλλαγμα, άραγε;
Ακροβατείς κατά πως σε βολεύει ανάμεσα στον τζάμπα εθνικο-πατριωτισμό και την ευρω-λιγούρα ψάχνοντας να βρεις απάγκιο. Από τη μια Ελληνάρας που τα ξέρει όλα απ την άλλη ξυπασμένος κοσμοπολίτης πρόθυμος να αναθέσει τις υποθέσεις του στους (Γερμανούς και άλλους) τεχνοκράτες. Σου διαφεύγει ωστόσο, ότι και στη μια και στην άλλη περίπτωση, δεν είσαι τίποτε παραπάνω από το αποτέλεσμα της συντριβής που επέφερε η κρίση στην κοινωνία της χώρας. Και όσο αδυνατείς να δεις και να αντιμετωπίσεις τη συντριβή σου τόσο οι «αναλύσεις» και οι απαιτήσεις σου για μια πολιτική πρόταση διεξόδου θα ακούγονται σαν εκκλήσεις για έναν «καταλληλότερο» δημοσκοπικά (Γ. Παπανδρέου, Παπαδήμο, Σαμαρά, Βενιζέλο, Τσίπρα) Μεσσία.
Και παρ’ όλα αυτά επιμένεις, γιατί είσαι, δυστυχώς, η γενιά που θα «πεθάνει» χωρίς να έχει καταλάβει το γιατί…
